Μόλις ξεκίνησα να γράφω. Ακουμπάω τα πλήκτρα και την ίδια στιγμή απελευθερώνω κυκλάκια καπνού κοιτώντας τα να εξαϋλώνονται σταδιακά. Με το γνώριμο βλέμμα εκείνης της αδράνειας που παραδόξως σε γεμίζει. (ναι, με εκείνη τη χαρακτηριστική βλακώδη φάτσα που έχουμε όταν λίγο πολύ όλοι μας σκαλώνουμε στο υπερπέραν.) Χαζεύω τα δαχτυλίδια να περιστρέφονται και την ίδια στιγμή αυτοανακρίνομαι. Πόσοι έγειραν επάνω από αυτό το γραφείο στηριγμένοι στους αγκώνες τους; Πόσοι κάθισαν σε μια απομονωμένη καρέκλα σαν κι αυτή προσπαθώντας να κάνουν τις σκέψεις τους λόγια; Ο ρόλος μου πολυπαιγμένος. Από φιλόδοξους ρήτορες και ρομαντικούς-πάντα αντιστασιακούς- νεαρούς ουτοπιστές, μέχρι και το υπερβολικά κλισέ, δήθεν στοχαστικό και πάντα μέσα σε όλα νεαρό ψώνιο, όλοι τους άγγιξαν την γόπα μου. Και οι ρόλοι ποικίλουν σε είδος. Φουσκωμένοι τσαμπουκαλίδες που ψαχουλεύουν μέσα σε λευκές σκόνες και ταξιδιάρικα χάπια, (και για να μην ξεχνιόμαστε) συχνά φερόμενοι ως μεσσίες με εκείνες τις εξωγήινες ανθρωπιστικές αυταπάτες. Κουστουμαρισμένοι χαρτογιακάδες-wanna be-πετυχημένοι, τουτέστιν στυλ απαράμιλλο, συχνά χωρίς ίχνος ουσίας. Και οι ρόλοι γίνονται σιγά σιγά θίασος ολόκληρος, καθιστώντας προφανές ότι ζούμε σε μια κοινωνία με στάνταρ καλούπια φιλοδοξιών επάνω στα οποία κουμπώνουν τα θέλω και τα ταλέντα μας.
Ας πάρουμε λοιπόν κάτι ως δεδομένο. Όλοι μας κάποτε θέλαμε να γίνουμε κάτι. Για όσους οι ανάγκες τους πρόλαβαν, το κάτι αυτό έπαψε να αποτελεί προτεραιότητα. Απέκτησαν έναν ρόλο ετεροκαθοριζόμενο από ένστικτα επιβίωσης. Για τους υπόλοιπους ο πόθος για την απόκτηση ενός αυτοκαθοριζόμενου σημείου ύπαρξης μέσα στην κοινωνία εξακολουθεί να υπάρχει. Μερικοί από αυτούς το κατακτούν, ενώ άλλοι παριστάνουν ότι το σημαίνουν. (δεν είναι απαραίτητο να είσαι ιδιοφυΐα για να θεωρήσεις τον εαυτό σου τέτοια, μπορείς κάλλιστα να ντυθείς μια και να επωμιστείς την ιδιότητα αυτή μέχρις ότου να γελοιοποιηθείς.) Σε κάθε περίπτωση, αναζητούμε μια ταυτότητα, ένα κίνητρο δράσης, ένα μότο ζωής που θα μας λυτρώσει από την έλλειψη αναγνωρισμένης αιτίας της ύπαρξης μας. Τα Πως, που, από ποιον και γιατί είμαστε εδώ, σε αυτό που μοιάζει ένα τραγικά τυχαίο παιχνίδι συμπτώσεων, όλα συνθέτουν την λευκή μας ταυτότητα. Συνεπώς, υπερβατικά μιλώντας, δεν έχουμε κανένα αναγνωρισμένο κίνητρο ζωής.
Μπορεί έτσι οι φιλοδοξίες μας να καθορίζονται αφενός από ένα απλό «θέλω να κάνω αυτό που με γεμίζει», μπορεί να κρέμονται από ανάγκες και ερεθίσματα, όμως η απουσία ταυτότητας μέσα σε μια κοινωνία με φόντο μια ήδη απούσα αιτιολόγηση της ύπαρξης μας, αφήνει τους εαυτούς μας μετέωρους σε μια απαθή ουδετερότητα που μπορεί να τρελάνει. Ο αγώνας για επιβίωση, ένα μωρό που γεννιέται, η συνειδητοποίηση των ταλέντων μας και η πραγμάτωση τους, όλα αυτά αποτελούν μια υποσυνείδητα ανακουφιστική νοηματοδότηση της ζωής μας. Μια μορφή εκδίκησης μέσα σε αυτή τη θαρρείς εσαεί κινούμενη ρόδα που ίσως κάποιο ακίνητο (σύμφωνα με τον Αριστοτέλη) έσπρωξε αρχικά με το δάχτυλο του. Μια μικρή ρεβάνς του «εγώ» μας σε έναν κόσμο που όλα μοιάζουν εκνευριστικά ετερόκατευθυνόμενα. Γιατί μέσα σε έναν κόσμο ξενικό, μοναδική μας λύτρωση είναι η ελευθερία της δημιουργίας. Μια σάρκινη, ανθρωπόμορφη μινιατούρα που ανοίγει για πρώτη φορά τα μάτια της ανάμεσα σε χέρια μητρικά, η στιγμιαία εκείνη κατάφαση του «γνώθι σαυτόν», ακόμη και η μικρή λύτρωση της κερδισμένης επιβίωσης μέσα σε ένα γήινο ναρκοπέδιο.
«Κάθε ζωή διαμορφώνεται μια για πάντα από μια μοναδική στιγμή, τη στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ποιος είναι.»
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Για το mystudentpass.gr, Γιώργος Ψωμιάδης
Connect with us