Μόλις ξεκίνησα να γράφω. Ακουμπάω τα πλήκτρα και την ίδια στιγμή απελευθερώνω κυκλάκια καπνού κοιτώντας τα να εξαϋλώνονται σταδιακά. Με το γνώριμο βλέμμα εκείνης της αδράνειας που παραδόξως σε γεμίζει. (ναι, με εκείνη τη χαρακτηριστική βλακώδη φάτσα που έχουμε όταν λίγο πολύ όλοι μας σκαλώνουμε στο υπερπέραν.)  Χαζεύω τα δαχτυλίδια να περιστρέφονται και την ίδια...