Δύσκολο πράγμα παίδες η εξομολόγηση. Άθλος μεγάλος το να βγάλεις τα ‘σώψυχα σου. Δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς και πως να της το πεις. Στραβοκαταπίνεις θαρρείς και ο κόμπος στον λαιμό σου δεν λέει να φύγει, ανακουμπώνεσαι μορφάζοντας αποφασισμένος, τσατίζεσαι με τους ενδοιασμούς σου, μέχρι που σε πιάνει η τσατίλα που κιοτεύεις μπροστά σε όλα αυτά που έχετε περάσει μαζί, υπαρκτά και νοητά και τότε με ένα γαμώτο, αποφασίζεις να μιλήσεις. Στρογγυλή θεά…Μια μικρή στιγμή μεγάλης ποδοσφαιρικής ηδονής πριν λίγες ημέρες με έκανε να κάτσω μπροστά στο λαπτόπι γεμάτος προσμονή και να σου εξομολογηθώ.
«Σαν να μην πέρασε μια μέρα» που λέει και ο Δημητριάδης, θυμάμαι το καταβεβλημένο από το παιχνίδι νιάνιαρο να ακούει με δέος μελωδικές φωνές στην TV καθούμενο σταυροπόδι και φορώντας πιτζάμες, τα εορταστικά βράδια της Τρίτης. Πριν κάνει όνειρα στον ύπνο του που χωρούν μέσα σε σιδερόφραχτες μιας αλάνας και σε ένα ζευγάρι λασπωμένα ποδοσφαιρικά. Αλήθεια πόσα και πόσα όνειρα είχαμε ξοδέψει τρέχοντας σε βάλτους με ιδεατές κερκίδες και σε αλάνες που οι ψευδαισθήσεις της ανεμελιάς τις κάνανε ποδοσφαιρικούς ναούς;
Και στο άψε σβήσε το νιάνιαρο μεγάλωσε και η στρογγυλή κυρία εξακολουθεί να του προσφέρει συγκινήσεις. Να βραχνιάζει τις φωνές μας από έκσταση και να μας γεμίζει σκασμό όταν απογοητευόμαστε. Ασχέτως αν το σκηνικό έχει αλλάξει. Αν αντί για φρέσκο γάλα το συνοδευτικό είναι μπυρόνια και αν αντί για ένα βραδινό πεντάωρο λαχανιάζω πλέον στο δεκάλεπτο σταματώντας κάθε τρεις και λίγο για να αφουγκρασθείς άμα η καρδιά σου είναι οκ και άμα οι μορφές που βλέπεις να τρέχουν γύρω σου δεν είναι μεταθανάτια εμπειρία.
Υπάρχουν βέβαια και στιγμές πικρίας, που τις αντιλαμβάνεσαι πλέον καλύτερα. Υπάρχουν και φορές που η στρογγυλή θεά είτε θα είναι το βρόμικο άλλοθι για μια γκαντέμικη ζωή, είτε επιχειρηματική μπίζνα παραγωγής διαπλοκής ή το νόημα που βρίσκει ένας, αυτοπροσδιοριζόμενος ως περιθωριοποιημένος, μπαχαλάκος μαζί με τους «δικούς» του μπινελικώνοντας με την μαγκιά φορτωμένη στην πλάτη. Και λες γιατί ρε γαμώτο όλες αυτές οι έννοιες να μην υπάρχουν από την αντίθετη όψη; Γιατί το άλλοθι να είναι σχεδόν πάντα γεμάτο τσαμπουκά, γιατί η μπίζνα να είναι φορέας διαπλοκής και διαφθοράς; Γιατί το νόημα που μας προσφέρει να συνοδεύεται από μπουκέτα και καντήλια;
Όπως όμως πολλά πράγματα κοινωνικής φύσεως, έτσι και στο ποδόσφαιρο, κάτι δεν είναι απόλυτα κατακριτέο στα μάτια μας δίχως έναν αμφιβληστροειδή κακίας. Το αν κάποιοι ηδονίζονται κάνοντας θερινή την εξέδρα ή τραμπουκίζουν με δυο μαλαματίνες παραμάσχαλα δεν καθιστά το ποδόσφαιρο φορέα συμφοράς. Εάν ακριβώς θέλουμε να αξιοποιήσουμε στο έπακρο το κάθε τι, πρέπει όχι να ξηλώσουμε το αντικείμενο αλλά να μεταβάλλουμε το ποιόν του υποκειμενισμού μας.
Επειδή λοιπόν τα παιδικά όνειρα συνεχίζουν να παρενοχλούν ανησυχητικά ευχάριστα τον ύπνο της ενηλικίωσης μου, επειδή οι αλάνα που γίνονταν «Μαρακάνα» εξακολουθεί να ομορφαίνει την καθημερινότητα μου, και επειδή οι ποδοσφαιρικές συγκινήσεις όλο και πληθαίνουν, για αυτό στρογγυλή θεά σήμερα σου εξομολογούμαι.
Connect with us