Όταν άκουσα για πρώτη φορά να με φωνάζουν κυρία…

Είμαι στο δευτερο έτος και σπουδάζω στο Τμήμα των Νηπιαγωγών στην Ρόδο. Τα μαθήματα ξεκίνησαν και σε μια εργασία από ένα μάθημα, χρειάστηκε να επισκευτούμε ένα νηπιαγωγείο για να προσέξουμε τις αντιδράσεις των μαθητών και στην συνέχεια να τις καταγράψουμε. Αυτή η εργασία περιλάμβανε μια ομάδα των δύο ατόμων, όπου θα έπρεπε να καταγράψουν την συζήτηση που είχε ο εκπαιδευτικός με τα νήπια σχετικά με τα ενδιαφέροντα τους ή ένα θέμα που πρότεινε ο ίδιος.

Ομολογώ να πω, ότι ήταν μια υπέροχη ιδέα της καθηγήτριάς μου, καθώς ήταν μια υπέροχη εμπειρία, αυτό που έζησα με τα νήπια. Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η αγκαλιά που πήρα, μετά την είσοδο μου στο νηπιαγωγείο, από ένα αγοράκι. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί παρά μόνο αν το βιώσει να μπαίνεις, μέσα στην τάξη σου και να σε περιμένουν αμέτρητες γλυκιές φατσούλες για να τους κάνεις μάθημα. Πραγματικά, ότιδήποτε σε μελαγχολεί στην ζωή σου, εξαφανίζεται με ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα, από ένα παιδάκι. Εγώ και ο συνάδελφος μου, όταν καθήσαμε στις θέσεις μας για να ασχοληθούμε με τα παιδιά, αμέσως άρχιζαν να μας μιλάνε και να μας κάνουν να παίξουμε μαζί τους.

Μιλήσαμε, παίξαμε, ζωγραφίσαμε , διαβάσαμε παραμύθια και καταφέραμε με τον τρόπο μας, να μπούμε στην καρδιά τους. Συστηθήκαμε ως η κυρία και ο κύριος που σήμερα θα σας κάνουν μάθημα για μια εργασία που τους ζητήθηκε. Δεν πρόκειται να ξεχάσω , την ώρα που με φώναζαν κυρία,το συναίσθημα που ένιωθα ήταν απερίγραπτο. Εκείνη την ώρα διαπίστωσα, ότι το επάγγελμα που διάλεξα ήταν κομμένο και ραμμένο για τα μέτρα μου. Εκεί άνηκα, να γίνω νηπιαγωγώς και η ψυχή μου να ανήκει στα μικρά παιδιά.

Κατά την διάρκεια της ημέρας τα παιδια, μας ζωγράφισαν ζωγραφιές με τα ονοματά τους. Πόση χαρά ,μπορείς να πάρεις ,απλα δεν μετριέται η αγάπη αυτή. Ακούσαμε, τις συζητήσεις των παιδιών με την επαιδευτικό και γελάσαμε, σοβαρέψαμε και καταλάβαμε πόσο δύσκολο είναι η δουλειά, ενός εκπαιδευτικού.

Τέλος, λίγο πριν φύγουμε, ζητήσαμε να βγούμε μια φωτογραφία με τα παιδιά και όλα έπεσαν πάνω μας. Ήταν υπέροχο, όλο το θέαμα και συναρπαστικό. Όταν τους χαιρετίσαμε, καθώς φεύγαμε ήρθαν δύο κοριτσάκια και με έσφιξαν στην αγκαλιά τους. Το μόνο που έχω να πω έιναι πως ανυπομονώ να ξαναπάω.

Γράφει η Χρύσα Μποφίλη