Η χαμένη αρετή της παιδικότητας.

Υπάρχουν φορές που εμείς οι φοιτητές περνιόμαστε για πομποί μιας ατέρμονης γλυκιάς ευτυχίας. Λίγο η οργασμική νεότητα, λίγο η ρομαντική ανεξαρτησία που απολήγει σε στόχους και όνειρα, ίσως και οι βραχνές φωνές των μεγάλων που σε καλούν να τρυγήσεις αργά τις τελευταίες στιγμές αληθινής ξεγνοιασιάς με φόντο μια πεσιμιστικά γκρίζα ρουτίνα ωρίμανσης που ακολουθεί, την ίδια βέβαια στιγμή που τονίζουν ότι οι στιγμές αυτές θα αφανιστούν στο πέρασμα του χρόνου μέχρι να πεις κύμινο. Όσο όμως τα σημάδια συνειδητοποίησης της μοναδικότητας των φοιτητικών χρόνων πληθαίνουν, άλλο τόσο στοιβάζονται αμφιβολίες. Εκφράσεις του τύπου «Μα και τι θα κάνεις μετά;» και και «Κάτσε να βγεις σε λίγο στην ζωή να δεις ευτυχία» που ξεφυτρώνουν σαν ενοχλητικές παρωνυχίδες την ηλικιακή σου έκσταση. Ποιο το Αντίδοτο στην αγχώδη αντίστροφη μέτρηση προς την ηλικία των υποχρεώσεων και των «βασάνων»; Ποια η λύτρωση από την ανησυχία για την πεπερασμένη μαγεία των χρόνων μας; Ο απρόσμενος μεσσίας; Ένα παιδί που κάποτε διαγράφονταν αμούστακο και ανέμελο στα χαρακτηριστικά του προσώπου μας και ενίοτε ξαναχτυπά από μέσα προς τα έξω το κούτελο σε μια προσπάθεια να το θυμηθείς έστω για λίγο.

Θα σου είναι γνωστή η ιστορία. Άρωμα αλκοόλ και ορμονικοί οργασμοί τρέλας που σιγά σιγά γίνονται καταδεκτικότητα για έναν «μονίμως ιδιότροπο» κόσμο, και που τέλος χάνονται μέσα σε μωρουδιακά και ρολόγια που πάντα τρέχουν εκνευριστικά γοργά, και πάντα χωρίς να σε υπολογίζουν ούτε στο ελάχιστο. Αυτό δεν είναι το πλέον κλισέ concept ζωής; Υπάρχουν όμως φορές που παλεύεις να μπεις στα λασπωμένα παπούτσια ενός αμέριμνου παιδιού, του παιδιού αυτό που όπως είπαμε κάνει συχνά πυκνά νοκ νοκ στο κούτελο μας, διακόπτοντας τον συμβιβασμό μας με την ανιαρή λούπα της ωριμότητας και μουτζουρώνοντας τον ρόλο μας στο πλέον τυποποιημένο concept που ήδη αναφέραμε. Γιατί αν υπάρχει κάποιος αληθινός λυτρωτής στον φόβο για τη πεπερασμένη ευτυχία της νεότητας αυτός έχει απαλά μάγουλα, το μισό μας μπόι και ένα βλέμμα μεταξύ βλακώδους παθητικότητας και ουδέτερης αναγνώρισης.

«Το παιδί είναι η αθωότητα και η λησμονιά, μια επανάληψη, ένα παιχνίδι, μια ρόδα που κυλά από μόνη της, μια πρώτη κίνηση, το ιερό χάρισμα να λέμε ναι.» έτσι είχε χαρακτηρίσει Ο Νίτσε την παιδικότητα σε μια προσπάθεια να προσδιορίσει την θεϊκότητα της αναιτιότητας. Εάν μπορούσαμε να θυμηθούμε την διαστολή εκείνη των κορών μας, να αναβιώσουμε την μοναδικότητα όλων εκείνων των πρώτων φορών της παιδικότητας και να τα κάνουμε κανόνα ζωής σε λίγες απλές στιγμές τότε θα είχαμε κατορθώσει να αφουγκρασθούμε την πολυβόητη ευτυχία. Ο Καζαντζάκης στην ασκητική του μας συμβουλεύει μεταξύ άλλων να ζούμε τις στιγμές απολαμβάνοντας τες στο έπακρο μακριά από αμφιβολίες και την ίδια στιγμή να έχουμε διαρκώς το βλέμμα μας στραμμένο προς τα πάνω. Μια απόλαυση των στιγμών που θυμίζει το πρωτόγνωρο της παιδικότητας και συνάμα μια αβόλευτη συνειδησιακή ωριμότητα. Δίχως το πρώτο, την βραχέα αυτή ανακάλεση, την μικρή τζούρα της ανεμελιάς, οι στιγμές παραδίδονται στην λαιμητόμο της ωριμότητας, σε ένα διαρκές κυνήγι ταυτότητας μέσα στην υπαρξιακή μας άγνοια.

Σίγουρα για τον καθένα μας είναι κάτι το διαφορετικό που νοσταλγικά ανακαλείται κάθε φορά που ρεμβάζουμε στα κατατόπια της παιδικότητας. Η σκουριά στις παλάμες από ξεχασμένες, σιδερένιες κούνιες, κηλίδες από ματωμένα γόνατα που έχουν αντέξει ώρες ατέλειωτες παιχνιδιού, ίσως και λίγο άρωμα από κανέλα τις ώρες που χαζοδιαβάζαμε στο πόδι μέσα σε μια κουζίνα. Στοιχεία και αρώματα που μουδιάζουν τα σαγόνια μου και κινητοποιούν γλυκά το αισθητήριο μου τις φορές εκείνες που το διακριτικό χτύπημα στο κούτελο δεν με αφήνει σε ησυχία. Όταν εκείνο το τζαναμπέτικο νιάνιαρο φροντίζει να μην αποκοιμηθώ και χάσω την παράσταση μπροστά μου.

Για το mystudentpass.gr Γιώργος Ψωμιάδης