Οκ, έχει καταντήσει πια γραφικό. Κάθε τρεις και λίγο αμετροεπείς άνθρωποι του θεού περνάνε μπροστά από τις οθόνες μας στοχοποιώντας και κατακρίνοντας με υπέρ του δέοντος θρασύτητα. Φυσικά ακολουθεί το ανάλογο κύμα αντιδράσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έπειτα έρχεται η πόλωση, με άλλους να χαρακτηρίζονται άπιστοι νεολαίοι και άλλους θρησκευόμενοι συντηρούκλες. Έχουμε γίνει εξπέρ σε τέτοια φαινόμενα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, αφορμώμενοι από τον οχετό του μητροπολίτη Αμβρόσιου για την ομοφυλοφιλία.
Αρχικά, όσον αφορά τον Χριστιανισμό έχει εγκοσμιωθεί μια μεταφυσική πίστη κατοχυρώνοντας μια κλίμακα με αξιακές διαβαθμίσεις, (ξεκινώντας από τον απλό ιερέα που ευλογεί στην εκκλησία και πάει λέγοντας) η οποία θεωρεί δεδομένη την ηθικότητα και την ευσπλαχνία των μετεχόντων στην κλίμακα αυτή, μέσα από μια ολιγόχρονη διαδικασία μύησης στην εκκλησιαστική παιδεία. Μια κατηγορία που σχεδόν ο καθένας μπορεί να σφίξει το χρυσό ραβδί της ευλογίας. Έτσι φτάνουμε στο σημείο να ευλογούν άνθρωποι άλλους ανθρώπους, όχι επειδή επέδειξαν έναν μακροχρόνιο ενάρετο και ηθικό βίο, αλλά επειδή πέρασαν από μια διετή ή τριετή απόδειξη της πίστης τους και γαλουχίας στην ανάλογη θρησκεία. Θα ήταν όντως πολύ ευχάριστο εάν τα ενδόμυχα πάθη και πρωτογονισμός μας μαζί με τα φύσει ή θέσει ανήθικα μας ένστικτα διαγράφονται με δυο χρόνια εκχριστιανισμού (άσχετα που το λειτούργημα αυτό σημαίνει μισθός, και με τη σειρά του ο μισθός σημαίνει ένα παραπάνω κίνητρο ασφάλειας μέσα σε καιρούς αστάθειας).
Και εδώ φτάνουμε στο σημείο όπου οι θέσεις ανθρώπων της εκκλησίας όπως ο μητροπολίτης Άνθιμος, πόσο μάλλον ο μητροπολίτης Αμβρόσιος απλά οδηγούν στην αυτοακύρωση τους και στην αλλοτρίωση του αντικείμενου που προάγουν, δηλαδή την πίστη. Ακόμη κι αν παραλείψουμε το γεγονός ότι εγκοσμιεύσαμε το θείο καθιστώντας το ευάλωτο στην ανθρώπινη ηδυπάθεια και ιδιοτέλεια, ακόμη κι αν αφήσουμε στην απέξω την αλλοτρίωση της σημερινής εκκλησίας, τότε πάλι μιλάμε για έναν άνθρωπο που προέβει στην ακόλουθη δήλωση:
«Ε, λοιπόν, αυτούς τους ξεφτυλισμένους, (τους ομοφυλόφιλους) φτύστε τους! Αποδοκιμάστε τους! Μαυρίστε τους! Δεν είναι άνθρωποι! Είναι εκτρώματα της φύσεως! Ψυχικά και πνευματικά πάσχουν! Είναι άτομα με νοητική διαταραχή! Δυστυχώς, αυτοί είναι τρις χειρότεροι και πολύ πιό επικίνδυνοι από κάποιους, που ζούν στα τρελλοκομεία! Μή διστάζετε, λοιπόν! Όταν καί όπου τους συναντάτε, φτύστε τους!
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος που ευλογεί στο όνομα του θεού, που κηρύττει τον χριστιανισμό, την απάντηση με αγαθοσύνη στην κακία του άλλου, την ευσπλαχνία προς τον πλησίον, και την ίδια στιγμή ξεβράζει έναν οχετό μίσους από το στόμα του, είναι σε ένα ανώτερο στην αξιακή κλίμακα πόστο, αποδεικνύοντας το ελάττωμα της διαδικασίας κάθε φορά που από τούδε και στο εξής θα ανεβαίνει στο ιερό για να ευλογήσει εμένα και εσένα.
Ένας άνθρωπος της εκκλησίας, ο Φιλόθεος Φάρος δήλωσε:
«Κοιτάξτε, εμείς οι κληρικοί στο μεγάλο μας ποσοστό εσωτερικά είμαστε τενεκέδες ξεγάνωτοι. Και προσπαθούμε να καλύψουμε την αίσθηση της εσωτερικής μας ανεπάρκειας. Γιατί πολλοί από εμάς, αν μας βγάλετε τα γένια και τα ράσα, δεν είμαστε τίποτα. Θα ήμασταν σκέτα μηδενικά. Όμως με αυτά τα συμπράγαλα που φοράμε αποκτάμε κύρος, μπορούμε να καθορίζουμε τις ζωές των άλλων, κρέμονται οι άλλοι από το στόμα μας, αποκτάμε εξουσία. Και έτσι νομίζουμε ότι θα αυξήσουμε την αυτοεκτίμησή μας.»
Που αναφέρεται ο εν λόγω κύριος; Μα φυσικά στην κενότητα που όπως είπαμε καλύπτεται με μια βραχεία εκκλησιαστική παιδεία, που στο τέλος σου δίνει ένα ράσο, ένα ραβδί και ένα σημείο ύπαρξης. Έτσι φτάνουμε στο σημείο να έχει δημιουργηθεί ένας φαύλος κύκλος με ανθρώπους ( με εξαίρεση φυσικά αρκετούς ανθρώπους της εκκλησίας που αξίζουν τη θέση τους και να παράγουν αξιοθαύμαστο έργο) που προσπαθούν να αγγίξουν τον ουρανό, έχοντας τα πόδια τους καρφωμένα στο χώμα. Μια πίστη που προσπαθεί να αγκαλιάσει το θείο, αδυνατώντας να χειραφετηθεί από τα δεσμά του ανθρώπινου. Και αντί να υπάρξει λογοκρισία μέσα στους κύκλους της εκκλησίας για τέτοια περιστατικά, αντί η ίδια η πίστη να αποβάλει τα καρκινικά της κύτταρα εκ των έσω, αντίθετα η ίδια αρκείται σε έναν ωφελιμιστικό συντηρητισμό, που θα απομακρύνει όλο και περισσότερους πιστούς καθώς οι γενιές προχωράνε και το αναχρονιστικό κατεστημένο χάνεται. Και εμείς πάλι, οι μαέστροι της αερολογίας και οι ειδήμονες των πάντων, ισοπεδώνουμε θέσεις και προβληματισμούς κρεμώντας ταμπέλες στο σβέρκο των άλλων σαν σε έγκλειστους μέσα σε σωφρονιστικό ίδρυμα.
Γιατί έτσι και πεις κάτι υπέρ της εκκλησίας έχεις ως δια μαγείας γίνει για τους συνομηλίκους σου η ανοργασμική θεούσα γειτόνισσα που σταυροκοπιέται 24 ώρες το 24ωρο, (και που στην τελική μαγκιά της και καπέλο της να το κάνει) ή από την άλλη εάν πεις κάτι εναντίον της, τότε στα μάτια των μεγάλων γίνεσαι το αναρχο-ουτοπικό νεαρό τσογλάνι που δεν πιστεύει σε τίποτα και κατακρίνει τυφλά τα πάντα. Μια αρρωστημένη πόλωση και τίποτα παραπάνω. Και έτσι οι φαύλοι κύκλοι κινούνται και ανακυκλώνονται εσαεί, αφού η όποια υγιής κατακραυγή σε περιστατικά όπως αυτά των ημερών, καλύπτεται είτε από έναν απαράλλακτο συντηρητισμό, είτε από την απειλή της «ταμπελοποίησης».
Δεν είναι ανάγκη κάποιος να είναι ψευτο-ψαγμένος άθεος για να κατακρίνει ελαττώματα της σημερινής εκκλησίας, ούτε φανατικός θρησκόληπτος σε περίπτωση που στηρίξει δημόσια μια θέση της και κατακρίνει τον ενίοτε υπερβολικό εκμοντερνισμό της κοινωνίας. Το ζήτημα φεύγει από τα θρησκευτικά πιστεύω του καθενός και προσκολλάται στην λογική (γι’αυτό και δεν θα μιλήσω για ανακρίβειες κατά την ερμηνεία της πίστεως). Πρόκειται για μια εκκλησία που είναι θεωρητικά θεμελιωμένη στην λιτότητα και στην αγάπη, και αντ’αυτού ορίζεται από στολίδια, ιδιοκτησιακά στρέμματα, και μια πικρόχολη αμετροέπεια. Η εκκλησία έχει αλλοτριωθεί από τον σκοπό της, τελεία και παύλα.
Όσο λοιπόν υπάρχει ο συντηρητισμός του -εφησυχάζομαι στα όσα μου πλασάρουν- ορισμένων πιστών, όσο θα βλέπουμε στο ζήτημα της εκκλησίας μόνο άσπρο και μαύρο, άλλο τόσο χρυσοντυμένοι μουσάτοι θα αραδιάζουν «γλυκόλογα» ακυρώνοντας τόσο τους εαυτούς τους όσο και τα πιστεύω τους.
Connect with us