Ομολογουμένως, η κρίση ηλικίας που περνάω στα 21 μου δεν ανήκει στο πλαίσιο του αναμενόμενου. Θυμάμαι, ήμουν 15 χρονών και σχεδόν μέτραγα αντίστροφα τις μέρες για να γίνω 18. Ο χρόνος δεν περνούσε με τίποτα, τα 3 χρόνια φαίνονταν αιώνες στα εφηβικά μου μάτια. Μετά όλα άλλαξαν…
Έχω αρχίσει πραγματικά να πιστεύω ότι από τη μέρα που τελειώνεις το λύκειο μέχρι το wake-up call, η ζωή παίζει σε fast forward. Ναι, η σχολή, η καριέρα, οι λογαριασμοί στο τέλος του μήνα κατατρώνε την ενέργεια μας, τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική. Ναι, τα ακριβώς παραπάνω είναι προτεραιότητες. Ναι η επιτυχία μας σε αυτά παίζει τεράστιο ρόλο στην ευτυχία μας. Είναι όμως αρκετή μία χαμένη προθεσμία ή μία άστοχη δουλειά στο γραφείο να υπερκαλύψουν μία βόλτα στους δρόμους της Αθήνας, στις 4:00 το χάραμα ενός με την παρέα σου;
Αξίζει να χάσεις τα γενέθλια του μικρότερου αδελφού σου για ένα meeting που διανύει την 3η ώρα της παράτασής του; Είναι τόσο απαραίτητο το 2ο μεταπτυχιακό όταν επιτέλους μπορείς να πας το ταξίδι στην Ευρώπη που πάντα ονειρευόσουν;
Φυσικά όλες αυτές τις ερωτήσεις τις κάνεις στον εαυτό σου φτάνοντας στα δεύτερα -ήντα, και έχοντας ήδη συμπτώματα ρευματοειδούς αρθρίτιδας.
Και επειδή κατά βάθος είμαι αθεράπευτα ρομαντική θα σου πω, η ταινία που θα έπρεπε να ζεις είναι η δική σου. Στο κάτω κάτω, κάθε πρωταγωνιστής δραματικής ταινίας ή ρομαντικής κομεντί ήταν ένας απλός άνθρωπος, που κάπου, κάπως έκανε την υπέρβαση.
Connect with us