Μάνα ακούς;

Πίστεψε με, θα τρομάζαμε εάν συνειδητοποιούσαμε το πόσα πράγματα θεωρούμε δεδομένα. Εκείνα που επαναλαμβάνονται στην κασέτα της καθημερινότητας σε σημείο που αυτή έχει λιώσει. Σε εκείνους τους «κομπάρσους» της ζωής μας αναφέρομαι, που παίζουν τον ρόλο τους στα καμαρίνια μιας βραχείας παράστασης και είναι πάντα εκεί σε σημείο που είναι πια απόντες. Αυτούς που κάνουν το απόφθεγμα περί εκτίμησης και απώλειας, ( με αντίστροφη βέβαια χρονική διαδοχή) νόμο απαράβατο.

«Να κάνω ελληνικό;» με ρωτά και μετά από λίγο κάθεται δίπλα μου στο μπαλκόνι, στραμμένη προς το μέρος μου.
Είναι και αυτό το βλέμμα της ρε παιδί μου, κομματάκι αλλιώτικο. Από εκείνο το κλασσικό αλλά πάντα ιδιαίτερο, μητρικό βλέμμα που σε αφήνει έρμαιο του, να στριφογυρνάς από δω κι από εκεί προσπαθώντας να κρύψεις το πόσο ευάλωτος και την ίδια στιγμή παθητικός νιώθεις. Πρωτοστατεί και αυτό στα ταμπού περί μητρικών ιδιαιτεροτήτων. Τόσα και τόσα μικροπράγματα συνεπάγεται η λέξη μάνα. Από την τυπική εφηβική ανασφάλεια του «να προσέχεις παιδί μου» και τα μουσκεμένα στις ταινίες ανεμίζοντα μαντίλια του αποχαιρετισμού, μέχρι και τα δυο συγκρατημένα λόγια στο τηλέφωνο με γεύση αλμυρή από δάκρυα της μόλις κατεβάσει το ακουστικό. Από την διαπεραστική εκείνη ματιά που τσακίζει κόκαλα και μας ξεγυμνώνει θαρρείς σαν περιφερόμενους κατά μεσίς του πλήθους μέχρι και τον αναστεναγμό της που ξεφυσά κούραση και παράπονα.

Δεν είναι λίγοι άλλωστε αυτοί που έπλεξαν στοίχους στην φιγούρα της. Εκείνη η γεμάτη παράπονο κραυγή του Freddie Mercury στο Bohemian Rhapsody που βγάζει απωθημένα ή και το όχι τόσο κολακευτικό «Mother» των Pink Floyd που την κάνει συνένοχο στη δυστυχία, (το οποίο ακόμη θυμάμαι να το ακούω ανάσκελα στο κρεβάτι μικρό παιδί.) Από το ποντιακό «μάνα εν κρύο νερό» στο «Γερνάω μαμά» της Τσανακλίδου, που στήνει μπροστά σου μια μητρική μορφή πάντα πρόθυμη να ακούσει καημούς. Έχει και έχει εμπνεύσει η μάνα στο πέρασμα του χρόνου. (Ας μείνουν ασχολίαστα τα σημερινά αρρενωπά πρότυπα ερωτικού βλέμματος και πάντα πρόθυμης ερωτο-μητρικής λαγνείας,- μάνες, παθιασμένοι γόηδες ηθοποιοί και πάει λέγοντας.)

Ούτε βέβαια την φαντασία άφησε ανάλωτη. Όσο παράλογη είναι η μητρική αγάπη του Οιδίποδα που οδηγεί στην αιμομιξία , άλλο τόσο τραγική είναι και η παιδοκτόνος Μύδια καθώς και η ίσως ενοχλητική φροϋδική ερμηνεία περί της μητέρας ως απαρχή της σεξουαλικής μας παρόρμησης με το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Η αναζήτηση θα ήταν άσκοπη και δεν θα τέλειωνε ποτέ. Όπου και να στραφείς στον χώρο της έκφρασης η μάνα πάντα εκεί, ξεπροβάλει με ποικίλες μορφές και πρόσωπα.

Όπως όμως λέει και ο κατά τ’άλλα γεμάτος περιφρόνηση για τις γυναίκες κύριος με το βλοσυρό βλέμμα που αναφέραμε παραπάνω, «Είμαστε όντα που συχνά από την ιδιοσυγκρασία μας απολαμβάνουμε περισσότερο την αντίθεση από την κατάσταση». Η έλλειψη γεννά επιθυμία. Οι «κομπάρσοι» γύρω μας γίνονται πρωταγωνιστές όταν βγαίνουν από τα καμαρίνια και μας χαμογελούν. Όταν μας κοιτούν επίμονα με εκείνο το διαπεραστικό βλέμμα και γίνονται δέκτες εξομολόγησης.

Ξέρω, κάτι τέτοια θέματα δεν γίνεται να μην συνοδεύονται με μια σημαδιακή ημερομηνία μία ημέρα ορόσημο όπως η γιορτή της μητέρας ή τα συναφή, είναι όμως μονίμως άκαιρα και την ίδια στιγμή πάντα επικαιρικά.
Άλλωστε, βλέπετε είναι τέτοιο το άρωμα του καφέ που μου σπάει την μύτη, δεν με αφήνει να περιμένω . Ανακαλεί στιγμιαία τους κομπάρσους που έχουν τον πρώτο ρόλο στην ζωή μου και τους φέρνει μπροστά μου έναν έναν σαν σε ανακριτικό απόσπασμα, υπενθυμίζοντας μου πόσο ανόητος είμαι όταν τους αφήνω παραγκωνισμένους πίσω από την σκηνή.

Για το mystudentpass.gr, Γιώργος Ψωμιάδης