Μπήκαμε για τα καλά στο χειμώνα, και οι ρυθμοί της καθημερινότητας τρέχουν. Μαθήματα, εργαστήρια, πρακτική αλλά και χαλαρές βόλτες με την παρέα.
Μέσα σε όλες αυτές τις δραστηριότητες το άτομο ολοκληρώνεται, αλληλεπιδρά και δημιουργεί, αλλά πολλές φορές δε βρίσκει το χρόνο να ξεκουραστεί και να μείνει λιγάκι μόνο του με τον εαυτό του. Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος, είτε δουλεύει είτε όχι, είτε είναι σε σχέση είτε είναι single, είτε είναι παιδί της παρέας είτε προτιμά πιο ήσυχες συναντήσεις με 2-3 άτομα, οφείλει να βρίσκει λίγο χρόνο αν όχι σε ημερήσιο, σε εβδομαδιαίο έστω επίπεδο για να μείνει λίγο μόνο.
Δείτε επίσης: Υπάρχει και αυτή η φοιτητική ζωή.
Ο καθένας μας έχει μερικές προσωπικές ανάγκες που δεν εκπληρώνονται από μια «κοινωνική» καθημερινότητα, και αυτές τις ανάγκες είναι νοσηρό ν’ αφήνει συνέχεια σε δεύτερη μοίρα. Μπορεί να είσαι movie lover, βιβλιοφάγος, να σου αρέσει να κατασκευάζεις διακοσμητικά από χαρτόνι, να σου αρέσει το γυμναστήριο ή κάποιο σπορ, να χαλαρώνεις με μια σειρά που αγαπάς. Μέσα στην εβδομάδα, χρειάζεσαι σίγουρα ένα δίωρο τουλάχιστον γι’ αυτές τις μικρές απολαύσεις που ίσως δεν μπορείς να μοιραστείς με την παρέα ή το σύντροφό σου. Σίγουρα ως άτομα, αλληλεπιδρούμε και ευχαριστιόμαστε πολλά μέσα από μια παρέα, αλλά ο καθένας για να ολοκληρωθεί και να έχει μια υγιή κοινωνική ζωή, νομίζω πως χρειάζεται τον προσωπικό του χρόνο για να αναστοχαστεί τα ερεθίσματα που λαμβάνει, να χαλαρώσει και τελικά να καταφέρει αυτό που λέμε «well-being». Ακόμα και η παρακολούθηση ενός μαθήματος πιστεύω είναι πιο αποδοτική αν έχεις χαλαρώσει με κάτι που σ’ ευχαριστεί.
Ξέρω πολλά φιλικά μου πρόσωπα που επέλεξαν να περάσουν ένα ήσυχο Κυριακάτικο απόγευμα στο σπίτι κάνοντας αυτό που τους ευχαριστεί και ξεκίνησαν την εβδομάδα τους μ’ ένα χαμόγελο που διαγραφόταν σε ολόκληρο τον κορμό του σώματός τους. Ορισμένοι μάλιστα, θα έκαναν άνετα έναν μοναχικό περίπατο στο Θησείο ή το Φάληρο, στο Γκύζη ή Ζωγράφου. Αυτή η αντιμετώπιση του ελεύθερου χρόνου, πολλές φορές είναι πιο «δίκαιη» στον εαυτό μας αλλά και στους άλλους, από το να βγαίναμε διαδοχικές μέρες και να καταλήγαμε να μην ακούμε τον άλλο χαμένοι στις δικές μας σκέψεις και τις ανικανοποίητες ανάγκες.
Καλή και η μελαγχολία, δε χρειάζεται να είμαστε συνέχεια καλά. Πυζαμούλες, καφές στην κούπα κι αγαπημένη μουσική (Hozier ή Lana Del Rey) να παίζει δυνατά. Απόψε, θα κάτσω σπίτι και θα περάσω καλά με τον εαυτό μου. Το τηλέφωνο στο αθόρυβο κι άραγμα στον καναπέ. Τι καλύτερο;
Γράφει ο Αναστάσης Πινακουλάκης
Δείτε επίσης:
Connect with us