Ναι! Λατρεύουμε τα παγωτά!

Έρχεται το καλοκαιράκι και μαζί του και το καλύτερο γλύκισμα που υπάρχει…τα ΠΑΓΩΤΑ! Από μικροί περιμένουμε την στιγμή που θα φάμε το πρώτο μας παγωτό, που σημαίνει και ότι πλησιάζουν οι διακοπές! Εκτός του ότι μετρούσαμε τα μπάνια (και τα πρωινά και τα απογευματινά ως ξεχωρίστα και ας ήταν την ίδια μέρα), μετρούσαμε και τα παγωτά. Και τον Σεπτέμβρη πουλούσαμε μούρη στο σχολείο ποιός έχει φάει τα περισσότερα. Εντάξει βάζαμε και καμιά 10αριά παραπάνω, σιγά ποιός θα το καταλάβαινε…
Αγαπημένα παγωτά της τότε εποχής ήταν η πατούσα φράουλα, η φατσο-μπανάνα και το σπρώξε-γλύψε! Δεν ξέρω αν το έκανα μόνο εγώ, αλλά για να πάρω ένα από τα από πάνω πήγαινα κάθε μέρα για τα ψώνια του σπιτιού και έκανα ευχές σε όλους τους Άγιους που ήξερα να περισσέψουν ρέστα για να καταφέρω να πάρω ένα να το φάω στην διαδρομή για το σπίτι στα κρυφά. Ύπουλο…για να μπορώ να ζητήσω κι’ άλλο μετά !

Και τώρα μετά από μερικά χρόνια, τα πράγματα δεν είναι τόσο αθώα και γλυκά. Που να μας φτάσει ένα ξυλάκι παγωτό; Εμείς παίρνουμε το οικογενειακό και το τρώμε με το κουτάλι σε δευτερόλεπτα. Και μετά γκρινιάζουμε ότι παχύναμε. Άσε που δεν μετράμε πόσα τρώμε, αλλά και να το κάναμε δεν το λέμε πουθενά! Είναι επτασφράγιστο μυστικό! Μην μας πουν και χοντρούς, τσ τσ τσ! Επίσης, φιλική συμβουλή…άμα θες την ζωή σου μην αγγίξεις παγωτό άλλου, πάρε ένα δικό σου καλύτερα!

 

Σοκολάτα, βανίλια, φράουλα, μπανάνα, καραμέλα είναι μερικές από τις πιο συνηθισμένες μας προτιμήσεις συνδιασμένες ή και όλες μαζί με 5 κουτιά πουράκια, 3 βάφλες και 5 διαφορετικά συρόπια για το σχέδιο! Εντάξει μπορεί να μην το έχεις φάει όλο αυτό…αλλά πολύ θα το ήθελες είμαι σίγουρη!

Και όταν δεν μπορείς να φας το οικογενειακό σου, θες τον σούπερ τέραστιο πύραυλο ή έστω ένα ξυλάκι, το οποίο μπορεί να είναι μικρότερο από τον πύραυλο-γίγαντα αλλά είναι απίστευτα γευστικό!

Καλύτερο σημείο του πυραύλου…το τέλος! Μαζεμένη σοκολάτα στην άκρη που σου αφήνει την καλύτερη γεύση στο στόμα και θες και άλλο…σε σημείο να λες “Ποιος μου έφαγε το παγωτό μου; Εδώ στο χέρι μου ήταν πριν λίγο! Ας πάρω ένα ακόμα…”.

Σε όποια ηλικία και να είμαστε όμως, το παγωτό μηχανής είναι από τα αγαπημένα μας! Απολαμβάνεις ακόμα και την στιγμή που πέφτει αργά αργά πάνω στο χωνάκι ή στο κυπελάκι σου η ρευστή αυτή παγωμένη κρέμα και λες από μέσα σου “ Αυτό είναι δικό μου! Το θέλω, το θέλω τώρα.” και είσαι ένα στάδιο πριν να πέσεις πάνω στον παγωτατζή και του το αρπάξεις από το χέρι. Καλά και αμά γίνει τίποτα και σου πέσει, σε πιάνει μια στεναχώρια λες και σου έκλεψαν το αρκουδάκι σου! Και τονίζω δεν έχει σημασία η ηλικία, αφού στην θέα του παγωτού είμαστε όλοι παιδιά!

Ελπίζω να άνοιξα και σε εσάς την όρεξη και να μην είμαι η μόνη που θα πάω να φάω το πρώτο μου ( μπορεί και δεύτερο, μπορεί και τρίτο, τέλος πάντων …) παγωτό!

 

Γράφει η Αργυρώ Σαμιώτη