Νεύρωση, ψυχαναγκασμός, ψύχωση, λέξεις και λέξεις υπάρχουνε για να χαρακτηρίσουμε επιστημονικά το κλασσικό σκάλωμα που ενίοτε μας κατακλύζει κάνοντας το μυαλό μας ένα μόχλευμα από ανακυκλώσιμες σκέψεις. Αν σφίγγεις για μεγάλο χρονικό διάστημα το μαξιλάρι γεμάτος τσατίλα για πράγματα που έγιναν κι απ έγιναν, εάν στοχάζεσαι κοιτώντας μια οθόνη υπολογιστή σαν αποχαυνωμένο μανιοκαταθλιπτικό που υπολειτουργεί, ή πάλι καπνίζεις λιβάδια καπνού οριζοντιωμένος με θέα το βουρτσισμένο ταβάνι για όλη τη μέρα, τότε προφανώς οι τρεις πρώτες λέξεις αυτού του κειμένου προκάλεσαν μέσα σου ένα τσίμπημα ταύτισης. Πόσο μάλλον άμα πιάνεις τον εαυτό σου συχνά πυκνά να χαροπαλεύει με σκαλώματα και εξονυχιστικές, σχεδόν πάντα αρνητικές, προσεγγίσεις των πραγμάτων, ή με ανούσιες εκδηλώσεις ματαιότητας για πράγματα που συνέβησαν η και όχι, σε τακτική βάση, Τότε το τσίμπημα για τις τρεις πρώτες λέξεις έγινε ένα μακάβριο αίσθημα οικειότητας καθώς τις διάβαζες, έτσι δεν είναι;
Υπάρχουν βέβαια υποκατηγορίες για τον σκαλωμένο. Επιστήμη ολόκληρη. Μπορεί να είσαι το τυπικό γκαντεμόσκυλο που βλαστημάει για πρόσφατες αναποδιές, θαρρείς και ο Αρμαγεδδών του κάνει νεύμα ότι έρχεται μέρα με τη μέρα. Στην περίπτωση αυτή το μόνο που αρκεί φίλε μου είναι να συνειδητοποιήσεις τις ιαματικές δυνατότητες του χρόνου. Όχι βέβαια να κοιτάς ξεφυσώντας τους δείκτες του ρολογιού περιμένοντας ο διάολος να ξανακολλήσει το ποδάρι του, αλλά να καταλάβεις ότι είναι θέμα χρόνου μέχρις ότου τα πράγματα να μπούνε σε τέτοια σειρά που η γκανιότα να σταματήσει. Ένα ευνοϊκό ερέθισμα και τα συρματόσχοινα γίνονται ως δια μαγείας πεταλουδίτσες, φρου φρου κι αρώματα.
Μπορεί πάλι να σε διέπει η αποδημητική νόσος του Καρυωτακικού πεσιμισμού. Χτυπάει στα νεανικά χρόνια, κυρίως στα φοιτητικά, τότε που οι φιλοσοφικές ανησυχίες και τα υπαρξιακά «πως, που, γιατί, αφού» βαράνε κόκκινο. Μιλάμε φυσικά για την εξιδανίκευση του γκρίζου. Στην περίπτωση αυτή η μελαγχολία μοιάζει σημείο για περηφάνια και εσύ είσαι κάτι μεταξύ μποέμικου ουτοπιστή και γκροτέσκ κοσμικού ερευνητή, που εν τούτοις δεν εξερευνεί τίποτα πέρα από τους τέσσερις τοίχους του φοιτητικού δωματίου του. Πεπερασμένη λοιπόν νόσος, παροδικό το σκάλωμα. Βάλσαμο; Ο συμβιβασμός με την ανάγκη. Σημείο αλλαγής τότε που αρχίζουν οι ρητορικές ερωτήσεις στον καθρέφτη, το ρευστό των γονιών τελειώνει και ίσως βρεις κάνα κουφέτο ή μωρουδιακό στην πόρτα σου.
Τελευταία περίπτωση και αναμφισβήτητα πιο βαριά είναι η a priori, αγωνιώδης ματαιότητα που σαν μίασμα σε συντροφεύει μια ζωή από την στιγμή που ξεπετάχτηκες και που οξύνεται μαζί με την γνωσιοθηρία και την συνειδησιακή ωρίμανση. Κάποτε την σκιαγράφησε ο Ισπανός ποιητής Πεσσόα, «Επιθυμώ με τη λαχτάρα σάρκας πεινασμένης κάτι που δεν ξέρω τι είναι-σίγουρα άλλο δεν είναι από το ακαθόριστο». Εδώ δυστυχώς γιατριά δεν βλέπεις ούτε με το κιάλι. Παροδικές εξάψεις ηδονής και ευτυχίας μπορούν να γίνουν τα αναλγητικά σου αλλά το σκάλωμα παραμένει σε λανθάνουσα μορφή. Άσε που το ατιθάσευτο υπαρξιακό σου κυνήγι μπορεί να σε επιβαρύνει με τον καιρό.
Ξέρω, και τι δε θα έδινες, ώρες ώρες για να ήσουν το κλασσικό, απαθές κλαρίνο που ανοίγει μια ζωή κάβες ολόκληρες στα ξενυχτάδικα και βολοδέρνει με την μαγκιά φορτωμένη στην πλάτη μέσα στην πόλη ως αιωνόβιος Καζανόβας, με το σπιτικό φαΐ να περιμένει. Και τι δεν θα έδινες κάποιες στιγμές για να είσαι ο αναίσθητος καλοπερασάκιας που δεν γουστάρει αλλοτινά, πέραν της πάρτης του, νοήματα. Ο νάρκισσος.
Ο σκαλωμένος όμως κάνει τα μάτια του θεό και το γκρίζο που αυτά βλέπουν μέσα από τις παρωπίδες κόλαση. Συνεπώς, βέβαιη λύτρωση; Η κατανόηση της ελαφρότητας των αισθήσεων. Είθε ο λόγος του Ηράκλειτου να γίνει οδηγός για κάθε σκαλωμένο.
«Κακοὶ μάρτυρες ἀνθρώποισιν ὀφθαλμοὶ καὶ ὦτα βαρβάρους ψυχάς ἐχόντων.» Δηλαδή «Κακοί μάρτυρες είναι για τους ανθρώπους τα μάτια και τα αυτιά αν το μυαλό τους μιλάει άλλη γλώσσα.» Στην περίπτωση μας δε; όσον αφορά τους κολλημένους; Η μετάφραση έχει ως εξής:
«Ότι βλέπεις και ότι ακούς είναι μια διαστρεβλωμένη, ευγενική χορηγία του σκαλωμένου σου μυαλού.»
Για το mystudentpass.gr, Γιώργος Ψωμιάδης
Connect with us