Ψάχνοντας τα «φαντάσματα της Φιλοσοφικής» με το Μιχάλη συνεχίσαμε την ξενάγησή μας στις σοφίες που γράφτηκαν στον τοίχο με ανεξίτηλο μελάνι.
Μετά το Α μέρος του αφιερώματος “συνθήματα στους τοίχους” (διαβάστε το εδώ) επιστρέψαμε ξανά στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών για να καταγράψουμε με το δικό μας τρόπος όλα αυτά που έχουν γράψει κάποιοι άλλοι πριν από εμάς. Όσο απορώ ποιος έγραψε όλα αυτά τα συνθήματα στους τοίχους, ο Μιχάλης βλέπει άγραφους τοίχους και μονολογεί: «εδώ δεν είναι γραμμένο τίποτα. Θέλω να σκεφτώ κάτι όμορφο και να γεμίσω τους τοίχους». Κατεβαίνουμε τις σκάλες κι αλλάζουμε ορόφους. Συνθήματα γεμίζουν πάλι το οπτικό μας πεδίο:
«Το γκρίζο από το γκρίζο ζει»: Αν τα βλέπεις όλα γκρίζα, γκρίζα στα μάτια σου θα είναι. Βαριέμαι να γκρινιάζω και να αφήνω την γκρίνια να κυριαρχεί στις σκέψεις μου.
«Μαν, η ζωή είναι πολύ απλή, όμορφη και γρήγορη»: Μαν, έχεις απόλυτο δίκιο. Αν σκεφτόμασταν πως είναι γρήγορη η ζωή, ίσως αφιερώναμε πιο σοφά το χρόνο μας στην ομορφιά και τ’ απλά πράγματα.
«Λένε πως με το πρώτο φως ο δεσμώτης τρομάζει. Πλάτωνα, που γύρεψες όμως εσύ τις αλήθειες σου;»: Χαίρομαι πραγματικά που υπάρχουν άνθρωποι που εμπνέονται από την Πολιτεία του Πλάτωνα και μετά την Γ Λυκείου. Ένα μεγάλο χειροκρότημα στον άγνωστο γραφιά.
«Οι μεγάλοι της φιλοσοφίας, μόνο στη Φιλοσοφική Αθηνών»: Δεν το λέμε εμείς, άλλος το έγραψε!
«Οι πύλες του δέους μήτρες μέσα σε μήτρες μέσα σε κύκλους που ξεκινούν με μουσική. Αυτό είναι το σώμα μας.»: Δεν είμαστε λίγοι εμείς που πιστεύουμε ότι αναγεννιόμαστε μέσα από κάποια μορφή Τέχνης.
«Το πρωί οικογενειάρχης και νοικοκυραίος και το βράδυ βιαστής, άνετος κι ωραίος.»: Αυτό το κοινωνικό μήνυμα είναι μάλλον από κάποια ανθρωπιστική δράση. Είναι πραγματικά φρικτό να σκεφτείς όλα αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας. Τόσα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας (βλέπε 10η Εντολή) δυστυχώς καλύπτονται από την κοινωνία.
«Immigrants welcome, tourists fuck off»: Οι πρόσφυγες είχαν δύσκολο ταξίδι ως εδώ, καθόλου «welcome» δεν άκουσαν, ας βοηθήσουμε όσο μπορούμε.
Δείτε επίσης: Τι πραγματικά συμβαίνει στην βιβλιοθήκη της σχολής σου!
«Η βία δεν είναι λύση, όμως η Λία είναι Βίσση»: Για τη Λία Βίσση ξέρω μόνο ότι κάνει μουσική διδασκαλία σε κάποιες παραστάσεις. Η βία δεν είναι λύση πάντως!
«Συνάδελφοι είστε και φαίνεστε»: Ε μα! Αντικειμενικά να το δούμε, δεν είμαστε και δε θα γίνουμε συνάδελφοι.
«Κάνε μπύρα το νερό, Βούδα σε παρακαλώ»: Κάντε αυτό κι εγώ θα δεχτώ να με λέτε συνάδελφο.
«Ποτέ στη ζωή μου δεν κατάφερα να τελειώσω κάτι, αλλά τώρα θα …»: Και το μολύβι σταματά. Ξέρω πολλούς ανθρώπους γύρω μου που εγκαταλείπουν κάτι προτού το τελειώσουν. Ένα σκίτσο, ένα μυθιστόρημα, μια ταινία ή ακόμα και την εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας. Προσωπικά, ικανοποιούμαι περισσότερο όταν ολοκληρώνω κάτι. Από την άλλη, ο Μιχαήλ Άγγελος λέγεται πως άφηνε ημιτελή τα έργα του. Μήπως εκεί στοχεύετε όλοι εσείς που αφήνετε κάτι στη μέση;
«Αγάπη σημαίνει να μη χρειαστεί να πεις ποτέ συγνώμη»: Όχι, «ευχαριστώ» και «συγνώμη» νομίζω πρέπει να λέμε σε όλους, πόσο μάλλον σε αυτούς που μας αγαπάνε και τους αγαπάμε.
«Ονειροτάξιδα.. Μερικά έχουν παγίδες, πρόσεχε!»: Κι ας έχουν παγίδες τα ονειροτάξιδα, αξίζουν, οπότε πίστη στον εαυτό σου και εμπρός για τον ονειρόκοσμο. Φοιτητές είμαστε, ακόμα και το πιο παράλογο όνειρο μπορεί να πετύχει. Ερωτευτείτε, ονειρευτείτε, ζήστε κι αν έρθουν και παγίδες τι έγινε; Από τις αναποδιές πολλά καλά μπορούν να προκύψουν.
Φτάσαμε στην έξοδο της σχολής. Γεμάτοι ιδέες και συνθήματα, χαιρετάμε τον γάτο του Τσεσάιρ και χανόμαστε κι εμείς στα δικά μας ονειροτάξιδα, σε κάποια μακρινή Χώρα των Θαυμάτων, όπου μπορούμε να φωνάξουμε «Ας γίνει Τέχνη κι ας χαλάσει ο κόσμος» και το παιδί που κάποτε έλεγε «Mom, look I am artist» τώρα να κρεμάσει στον τοίχο το δικό του έργο Τέχνης. Γράψτε κι εσείς το δικό σας σύνθημα και ζωγραφίστε τον κόσμο στον οποίο θέλετε να δημιουργήσετε.
Γράφει ο Αναστάσης Πινακουλάκης
Δείτε επίσης:
Connect with us