Πριν μερικά χρόνια θα μας φαινόταν εξαιρετικό να δούμε έναν φοιτητή άνω των 30, σήμερα οι mature students είναι η πιο δυναμική μερίδα φοιτητών.
Όταν είσαι πρωτοετής και δεις στο αμφιθέατρο ή στο διάδρομο της σχολής έναν φοιτητή που φαίνεται μεγαλύτερος σου αρχικά απορείς αν βρίσκεται σε μεγαλύτερο έτος ή αν δεν ήταν και τόσο συνεπής φοιτητής. Όταν απλώσεις το χέρι σου και συστηθείς, μια ξεχωριστή ιστορία έρχεται στο φως. Φοιτητές που δεν είχαν δώσει πανελλήνιες ή είχαν αποτύχει στην πρώτη τους προσπάθεια, είπαν να δώσουν μια νέα ευκαιρία στον εαυτό τους. Φοιτητές που έχουν αποκτήσει πτυχίο σε άλλο αντικείμενο σπουδών, αλλά ένιωθαν ημιτελείς κι αποφασίζουν να σπουδάσουν ξανά. Κάποιες φοιτήτριες που ήθελαν πολύ να σπουδάσουν αλλά είχαν απετραπή εξαιτίας του φύλου της (σε μια όχι και τόσο μακρινή εποχή όπου το να σπουδάζει μια κοπέλα ήταν κάτι το εξαιρετικό).
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Γιατί επέλεξα να σπουδάσω για το δεύτερο πτυχίο μου
Οι mature students προσαρμόζονται εύκολα στις απαιτήσεις της σχολής. Διψούν για γνώση. Θέλουν να καλλιεργήσουν εκείνο το κομμάτι του εαυτού τους που έχουν παρατηρήσει πως έχει ατροφήσει μέσα σε μια συμβατική ζωή δουλειάς-οικογένειας. Έρχονται πάντα στην ώρα τους. Συνήθως κάθονται στις πρώτες σειρές της αίθουσας και είναι πάντα τακτικοί με τις σημειώσεις τους. Πολλοί από αυτούς όμως, θα θελήσουν να μονοπωλήσουν στο μάθημα με τις εμπειρίες και τις γνώσεις τους, θα ανοίξουν διάλογο με τον καθηγητή πολλές φορές αμφισβητώντας τον, θα ζητήσουν το κάτι παραπάνω από το μάθημα. Κάποιοι μάλιστα θα χειριστούν την ιδιότητά τους, για να ξεγλιστρήσουν από το διάβασμα ή από κάποια εργασία. Στην πλειοψηφία τους όμως θα έλεγα πως οι ώριμοι φοιτητές ήρθαν για να συμπληρώσουν το ψηφιδωτό της ακαδημαϊκής κοινότητας και να επιχρυσώσουν την κορνίζα της διά βίου μάθησης.
Προσωπικά, βρίσκω γοητευτική την παρουσία τους και δε νιώθω διαφορετικά συνομιλώντας αντίστοιχα μ’ ένα συμφοιτητή της ηλικίας μου (και πλέον με τους συμφοιτητές μου που είναι νεώτεροι), καθώς πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος που αποφασίζει να φοιτήσει και να πάρει σοβαρά τη σχολή του έχει τους λόγους του και σίγουρα αξιοποιεί περισσότερο τη φαιά ουσία του εγκεφάλου του από τους περισσότερους ανθρώπους του κοινωνικού μας περίγυρου. Το δίχως άλλο, η ζωή ενός σπουδαστή δεν τελειώνει με την απόκτηση ενός πανεπιστημιακού τίτλου όπως αποδείχτηκε πως η ζωή του μαθητή δεν τελείωσε με τις πανελλήνιες εξετάσεις. Μακάρι να παίρνουμε το παράδειγμα των συμφοιτητών μας αυτών και να συνεχίζουμε να μορφωνόμαστε με όποιον τρόπο μας ταιριάζει. Από τα 22-24 που παίρνουμε το πρώτο μας πτυχίο μεσολαβούν πολλές ευκαιρίες για αυτομόρφωση ή θεσμοθετημένη μόρφωση. Γιατί να πάνε χαμένες;
Γράφει ο Αναστάσης Πινακουλάκης
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Connect with us