Κάθε φορά που πλησιάζει το τέλος μιας χρονιάς, λες στον εαυτό σου ότι η επόμενη θα είναι και διαφορετική. Σκέφτεσαι ότι μπορεί να έχεις δίπλα σου τους φίλους που θέλεις, οι σχέσεις σου με την οικογένειά σου να είναι θερμές, να έχεις βρει μια δουλειά που μπορεί να καλύψει τις ανάγκες σου, αλλά όταν φτάνεις στο σημείο να σκεφτείς τις σπουδές σου ένας κόμπος κάθεται στο λαιμό σου.
Ναι μεν όλα βαίνουν καλώς με τα μαθήματα, τις εργασίες, τους καθηγητές και τους συμφοιτητές σου, αλλά ίσως τελικά το αντικέιμενο που σπουδάζεις να μην είναι αυτό που θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Και κάπως έτσι, το μυαλό σου κατακλήζεται από ερωτήσεις, όπως “Τι κι αν αποφάσιζα να κάνω μια καινούργια αρχή;”, ” Να ακολουθήσω τα όνειρά μου;”, “Πόσο χρόνο θα μου κοστίσει μια τέτοια αλλαγή;”.
Εν τέλη, τα παρατάς. Πείθεις τον εαυτό σου ότι μέχρι στιγμής τα έχεις καταφέρει μια χαρά, ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται και, φυσικά, ότι εσύ μπορεί να γίνεις η εξαίρεση και να ακολουθήσεις αυτό που ονειρεύεσαι να κάνεις μέσα από αυτό που σπουδάζεις, ακόμα κι αν χρειαστεί να χτίσειςκάτι σικό σου από την αρχή. Τέλος, καταλήγεις να δημιουργείς ένα καινούργιο όνειρο, προσαρμοσμένο στα νέα δεδομένα στα οποία ζεις.
Πόσο όμως κοστίζουν τα όνειρά σου;
Ας το δούμε από την συναισθηματική πλευρά. Θα σε πάω για λίγο στο μέλλον, και πιο συγκεκριμένα στη στιγμή της αποφοίτησής σου. Είχες επιλέξει στο παρελθόν να μείνεις σταθερός στην πρώτη σου επιλογή (όχι τίποτα άλλο, αλλά θα σου “‘έτρωγε” και χρόνο αλλά και χρήμα). Τώρα, μερικά χρόνια αργότερα, είσαι περήφανος που απόκτησες πτυχίο και είσαι πλέον ελεύθερος να δοκιμάσεις πράγματα στον εργασιακό χώρο, αλλά καταβάθος νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά.
Δεν νιώθεις το συναίσθημα τη μικρής φωτίτσας μέσα σου, αυτού του είδους τη φωτίτσα που νιώθεις όταν είσαι παθιασμένος για κάτι. Νομίζεις ότι βρίσκεται εκεί πέρα, διότι ακόμα έχεις τη θέληση να πετύχεις τους στόχους σου, αλλά στην πραγματικότητα αυτό το συναίσθημα έφυγε από τη στιγμή που επέλεξες να υποχωρήσεις και να προσαρμοστείς στις καταστάσεις που σου “έκατσαν”καλά. Τουλάχιστον θα βρεις δουλειά, σωστά;
Σε αυτή την περίπτωση, λοιπόν, τα όνειρα σου κόστισαν συναισθηματικά.
Κι αν έκανα εκείνη τη νέα αρχή;
Πίσω στη πραγματικότητα και στο σενάριο ότι όντως επέλεξες να ακολουθήσεις αυτό που σε εκφράζει εσένα σαν άνθρωπο. Παρατάς τις σπουδές που τελικά δεν λειτούργησαν για εσένα και αποφασίζεις να σπουδάσεις το αντικείμενο που ήθελες εξ΄αρχής.
Έτσι, γυρνάς 1-2 χρόνια πίσω στη ζωή σου. Πάλι φροντιστηριακά μαθήματα, εξετάσεις, γραφειοκρατία, μουρμούρα από το κοινωνικό περιβάλλον σου ότι ρισκάρεις την καριέρα σου ή ότι φέρεσαι εγωιστικά, φοβία για το αν όντως θα τα καταφέρεις κ.α.
Έλα, όμως που αυτή τη φορά το αισθάνεσαι διαφορετικά. Νιώθεις δύναμη που αυτή το φορά έθεσες έναν στόχο και θες να τον πετύχεις, περηφάνος που εμπιστεύτηκες τον εαυτό σου, επιθυμία να πετύχεις στον τομέα που αγαπάς για να ευχαριστήσεις όχι μόνο εσένα , αλλά και τα άτομα για τα οποία νοιάζεσαι.Και συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά είναι η φωτίτσα που λέγαμε. Την απόκτησες και τώρα αρνήσε να την αφήσεις να φύγει, γιατί είναι η μόνη φωτιά που θα θελήσεις ποτέ να κρατήσεις.
Εδώ έχεις επενδύσει όμως χρηματικά ποσά και χρόνια από τη ζωή σου. Ε και;!
Αυτό που δεν συνειδητοποιούμε, επειδή είμαστε νέοι, είναι ότι έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε μόνο μία φορά. Κάνε τα χρόνια που έχεις στη διάθεσή σου, όπως εσύ τα θες και όχι όπως τα θέλουν οι υπόλοιποι. Αξίζει όσο τίποτα.
Όσο για τα χρήματα, δεν θα σου πω την κλισέ φράση “ Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία.”, αλλά θα σου πω ότι ο τρόπος που χρησιμοποιείς τα λεφτά κάνει τη διαφορά. Εφόσον έχεις εξασφαλισμένες τις βασικές σου ανάγκες (σπίτι, φαγητο, νερό, ένδυση κτλ) , γιατί να μην τα ξοδέψεις στο να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα και να έχεις την επιλογή να ζήσεις ευτυχισμένος;
Τα όνειρά μας τελικά κοστίζουν. Εσύ τι είσαι διατεθειμένος να ξοδέψεις;
Γράφει η Έφη Γκαραβέλα
Connect with us