Έχουν πιστούς ακολούθους και φανατικούς πολέμιους. Για τους μικρούς είναι το απόλυτο εορταστικό διάλειμμα όπου η ευτυχία αποτυπώνεται σε λευκά τοπία και τον ευχάριστο ήχο του σκισίματος ενός περιτυλίγματος. Για τους μεγάλους πάλι πίσω από τη γνήσια παιδική χαρά καιροφυλακτούν οι ατέλειωτες ουρές στα ταμεία, οικογενειακές μαζώξεις ενοχλητικών συγγενών και συνεχείς γαστρονομικές περιπέτειες. Κάποιοι αδημονούν για το τρεμούλιασμα από τα πολύχρωμα λαμπάκια στις βιτρίνες του κέντρου και σ’ άλλους αυτά ανάβουν αυτόματα στο άκουσμα των γνωστών εποχιακών jingles.
Για τη μάζα τούτος ο εκνευρισμός είναι αδικαιολόγητος και ασυμβίβαστος με το πνεύμα των Χριστουγέννων. Α! Και αυτή είναι η φράση που ερεθίζει περισσότερο τα νευρικά τους κύτταρα. Γι’ αυτούς το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι μια αγοραστική επινόηση του αδηφάγου τέρατος του υπερκαταναλωτισμού. Ακόμη όμως και αν παραδέχονταν διστακτικά την αληθοφάνεια της ύπαρξης του θα ήθελαν να διακατείχε την ανθρωπότητα περισσότερο από τον έναν, ενάμισι μήνα. Όταν δηλαδή απανταχού τα εμπορικά και βιομηχανικά επιμελητήρια δίνουν το εναρκτήριο λάκτισμα της εορταστικής περιόδου.
Και δω ίσως να μην έχουν τόσο άδικο. Θα ήταν πράγματι αντιφατικό ένας υπέρμαχος του αξιακού συστήματος που φιλοδοξούν να προβάλλουν τα Χριστούγεννα, να περιμένουν αποκλειστικά έναν Δεκέμβριο (σ’ ολόκληρο δωδεκάμηνο ημερολόγιο) για να εξωτερικεύσουν την καλοκαρδοσύνη, τη γενναιοδωρία, τη φιλανθρωπία και, εν γένει, σύσσωμη τη γκάμα των φιλεύσπλαχνων ενστίκτων τους. «Σκέψου και αγάπα αλλήλους», λέει κάπως παραλλαγμένα το γνωμικό. Δεν υπάρχει πουθενά η προσθήκη «Σκέψου και αγάπα αλλήλους, ειδικά τα Χριστούγεννα».
Η παραπάνω όμως λογική πάσχει. Δεν μπορείς ν’ αναγκάσεις κανένα να είναι καλοσυνάτος όλον τον χρόνο. Από την άλλη όμως πλευρά, γιατί να μεμψιμοιρείς όταν κάποιος, εν τέλει, επιλέγει να το κάνει; Η ομορφιά της ανιδιοτελούς μεγαλοψυχίας δεν χάνεται. Μόνο ευεργετικές συνέπειες μπορεί να έχει. Μόνο μη αναστρέψιμα, πλην προνομιούχα, αποτελέσματα.
Πως και γιατί να ζητήσω την επάνοδο σε μία κατάσταση, που εξ’ αρχής ήθελα ν’ αλλάξω, επειδή η αλλαγή έγινε σε μία εποχή που η φιλανθρωπία είναι της μόδας. Μπορεί να είναι εύηχη σαν τάση, ωστόσο, καμία ηθική ανάγκη που εκφράζεται με τόσο άκακο μέσο δεν θα πρέπει να υπόκειται στα μέτρα και σταθμά μιας υποτιθέμενης ακουστικής αισθητικής. Σ’ έναν κόσμο που πολεμά με δαίμονες προσωπικούς και αυτοδημιούργητους, ένα διάλειμμα αλτρουισμού οφείλουμε να το επιζητάμε και όχι να το απεκδυόμαστε.
Connect with us