Πολλοί μαζί μετράμε τα’ άστρα

Εάν κάθε βράδυ χαζεύαμε την απεραντότητα του σύμπαντος, έστω για λίγο, ίσως θα ήταν πιο εύκολο να ξετυλίξουμε το κουβάρι της ανθρώπινης υπόστασης μας. Αν πριν παραδινόμασταν στην γλυκιά αδράνεια της υπνηλίας, γυρνούσαμε το κεφάλι προς τον νεφελώδη θόλο που αράζει αχανής έξω από τα παράθυρα και τις μπαλκονόπορτες μας. Ίσως, λέω ίσως, η πολυπλοκότητα της ύπαρξης και των λογής ανησυχιών της άδολης μέρας να έβρισκαν καθησυχαστική απλούστευση στη συνειδητοποίηση πως παραμένουμε κουκκίδες πάνω σε μια κουκκίδα του τόσο έκθετου γαλαξία μας.

Με το φεγγάρι να κρύβεται πίσω από μια ασήμαντου ύψους πολυκατοικία και το τριγύρω κομμάτι του ουρανού να κλέβει λίγο από την ομορφιά των φωτεινών αποχρώσεων της σελήνης, στην αρχή μαγεύεσαι από το ανεπιτήδευτο σκηνικό. Απλώνεις το χέρι προς κάτι μετέωρα επίγειο χωρίς να το φτάνεις. Και ευτυχώς. Αλίμονο αν μπορούσαμε με τις τιποτένιες πράξεις και σκέψεις μας να δηλητηριάσουμε κάτι που προοριζόταν εξ αρχής να μείνει αμόλυντο.

Ακόμα όμως και αν δεν το φτάνεις, το βλέπεις. Περνώντας ασυνείδητα δύο τρία λεπτά αντικρίζοντας την όψη τους, σε στοιχειώνουν κάτι φιλοσοφικές σκέψεις, που αν τις μοιραζόσουν με την παρέα σου το πρωί μάλλον θα γελούσαν με την ανεξήγητη φιλοσοφική σου ευαισθητοποίηση.  Αλλά είναι άραγε φιλοσοφική ή ανεξήγητη η διαπίστωση πως στον ίδιο ουρανό στρέφονται όλοι εκείνοι οι σπουδαίου που ήρθαν και έφυγαν και άλλοι τόσο που θα έρθουν. Κάτω από το φως ενός και απαράλλαχτου φεγγαριού στεγάστηκαν πολιτισμοί, ανακαλύψεις και περίπλους.

Για να κοιμηθείς γαλήνια το βράδυ, μέτρησε τ΄ άστρα. Όσο και αν η ιδέα κινείται στα όρια της παράνοιας, τα αποτελέσματα διαψεύδουν την φαινόμενη αλλόκοτη πρόταση. Μέτρησε τα καλά, μέχρι τη στιγμή που το μάτι θα χορτάσει άστρα και ο νους θα βρει διέξοδο από τους επίπλαστους λαβύρινθους. Άσε το φεγγάρι να γίνει ο Μινώταυρος και ο ουρανός ο μίτος σου. Περπάτησε ακούραστος στις γωνιές και τις στροφές του σκούρου ουράνιου θόλου μέχρι να κοιμηθείς από τις νοητές σου περιπλανήσεις. Αλλά φρόντισε, όσο και αν πλησιάσεις τον Μινώταυρο, να μην τον σκοτώσεις ποτέ. Γιατί θα ακολουθήσουν και άλλες νύχτες, δικιές σου ή άλλων κουκκίδων πάνω στην κουκκίδα την οποία μοιράζεστε, που θα χρειαστούν τη βοήθεια τούτης της περιπλάνησης για να αφήσουν στην άκρη, τις λίγες βραδινές ώρες που απομένουν, την παροδικότητα των προβλημάτων που τους βασανίζουν.