Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τον εαυτό σου. Όπου και να απευθυνθείς, για όποιο θέμα και να ψάχνεις εξήγηση, εάν αυτό έχει ως παρονομαστή την κοινωνία, και γυρεύεις τα κίνητρα πράξεων, τότε το πρώτο βήμα για την ερμηνεία τους είναι η υποτιθέμενη τοποθέτηση του εαυτού σου στην θέση του προσώπου που διερευνάς. Δάσκαλος λοιπόν, α ποιότητας ο καθρέφτης, πολλές φορές όμως για κλάματα το είδωλο. Εξηγούμαι ευθύς αμέσως.
Αντί να σπάζω το κεφάλι και τα νεύρα μου για τους ισχυρογνώμονες εκείνους παντογνώστες-ημίθεους που συχνά πυκνά ξεπετάγονται μπροστά μου όπως τους γυμνούς αστραγάλους πάνω από τα Stan smith, (no offence, πολύ με αρέσουν), αποφάσισα να το φιλοσοφήσω το ζήτημα διερωτώμενος: πόσες φορές έχει έρθει η κορύφωση ενός επίπονου πολύωρου διαλόγου, κοινωνικού, πολιτικού, φιλοσοφικού ή προσωπικού και άλλα πολλά, και την αμήχανη εκείνη στιγμή (δεν μπορεί σίγουρα θα έχει υπάρξει) που συνειδητοποιείς ότι ίσως έχεις λάθος, ότι ίσως το επιχείρημα που τόση ώρα υποστήριζες με νύχια και με δόντια έχοντας φτάσει σε δηλώσεις που μπορεί και να μην τις ασπάζεσαι αλλά απλά τις έκανες για να επιβληθείς στον διάλογο, την φοβερή αυτή στιγμή που κάτι μέσα σου κλονίζεται, ώ εσύ μεγάλε ρήτωρ, πόσες φορές έχεις κλείσει λέγοντας, «ναι φίλε μου τελικά μπορεί να έχεις δίκιο;» Πρόκειται για μια φαινομενική ήττα, αλλά για μια προσωπική επιβολή.
Γιατί όλα ξεκινούν από την ικανοποίηση που νιώθουμε μέσω της επιβεβαίωσης. Είναι ωραίο να έχεις δίκιο. Δεν σου αρκεί βέβαια το να το ξέρεις εσύ. Χωρίς το χειροκρότημα των άλλων, το δίκιο μένει για τον εαυτό σου, πολλές φορές ακριτικάριστο για να επιβεβαιώσεις την γνησιότητα του, όμως εάν το να ξέρεις ότι είσαι σωστός προσφέρει ηδονή, τότε το να σου λένε οι άλλοι για την ορθότητα των λεγομένων σου ισοδυναμεί με την ορμονική έκρηξη έφηβου. Τέτοιο είναι το λάφυρο, που αφήνουμε τον κύριο στον καθρέπτη, το είδωλο μας να μας στερήσει την πραγματική αλήθεια των πραγμάτων. Γιατί μπορεί βρε αδερφέ όπως ξέρεις κάτι να μην ξέρεις κάτι άλλο. Τι σημαίνει; ότι θα αφήσεις το διαόλι τον εγωισμό σου, την αναθεματισμένη αυτο-επιβεβαίωση να αμαυρώσει την αλήθεια; Η άγνοια δεν είναι ντροπή, η αδιαλλαξία όμως των ημιμαθών είναι δειλία. Και επειδή αυτός εδώ ο τόπος δεν χωράει άλλους ισχυρογνώμονες, ακριβώς για αυτό το θάρρος έχει εκλείψει.
Πεσιμιστικό και λυπηρό, όμως την στιγμή, την αμφίβολη αυτή ουτοπική στιγμή που ο νάρκισσος στον καθρέπτη θα είναι σκυθρωπός και όχι περιχαρής, τότε θα είμαστε ίσως έτοιμοι να κάνουμε πέρα τον εγωισμό μας ανοίγοντας τον δρόμο για την όποια στοιχειώδη θετική μεταβολή. Και επειδή μέχρι τότε οι καβγάδες και οι ισχυρογνώμονες καλά κρατούν, και επειδή οι φαφλατάδες παντογνώστες βασιλεύουν, ένας Πολωνός γνωμικόγράφος ας μας κρατάει με την σειρά του το φως.
«Μεγαλύτερος ηλίθιος απ’ αυτόν που τα ξέρει όλα είναι αυτός που διαφωνεί μαζί του»
Connect with us