Αν σηκωθήκατε από το τραπέζι και τελειώσατε τις συναναστροφές σας με το εκάστοτε αρνί ή κατσίκι ήρθε η ώρα να επανέλθετε στην πραγματικότητα. Να ξεκουραστείτε από το ατελείωτο πασχαλινό φαγοπότι, να πάρετε λίγο χρόνο για τον εαυτό σας και κυρίως να μαζέψετε δυνάμεις για την βδομάδα που έρχεται.
Έχοντας κάνει αυτό το (μικρό) πρόλογο θα ήθελα να έρθω στο σημερινό θέμα, που δεν είναι άλλο από την ανθρώπινη αχαριστία. Και πάμε να βάλουμε ορισμένους υπότιτλους. Όταν μιλάω για αχαριστία δεν εννοώ το φίλο σας που βοηθήσατε όταν τον χώρισε η κοπέλα του και, όταν βρήκε καινούρια, έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Ούτε φυσικά εκείνη τη φίλη σας με την όποια περάσατε όλα τα Σαββατοκύριακα των λυκειακών σας χρόνων και όταν μπήκατε στο Πανεπιστήμιο δεν την ξαναείδατε ποτέ. Όχι, αγαπητοί μου. Μιλώ για την ανικανότητα των ανθρώπων να εκτιμήσουν όσα έχουν και να αντιληφθούν τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν άλλοι συνάνθρωποι τους. Γιατί ως εγγενώς εγωιστικά όντα έχουμε μάθει να μεγαλοποιούμε τα δικά μας προβλήματα, να κλεινόμαστε στη δική μας φούσκα και να αρνούμαστε να δούμε τι συμβαίνει γύρω μας.
Αυτές τις γιορτινές μέρες μπαίνω στη διαδικασία να αναλογιστώ πόσα πράγματα έχω που λείπουν σε άλλους ανθρώπους. Η υγεία, οι άνθρωποι που μας αγαπάνε, η δυνατότητα να εξασφαλίζουμε τα προς το ζην είναι έννοιες κλισέ, αλλά όχι αυτονόητες, τουλάχιστον όχι για όλους. Προβληματιζόμαστε για το τι θα φορέσουμε, που θα βγούμε, τι αποφάσεις πρέπει να πάρουμε στη ζωή μας, κι όμως ξεχνάμε ότι μπορούμε να τα κάνουμε όλα αυτά επειδή έχουμε εξασφαλισμένα σε κάποιο βαθμό τα παραπάνω. Εγκλωβισμένοι στα δικά μας προβλήματα, ξεχνάμε να κοιτάξουμε δίπλα μας και μαθαίνουμε να μεγαλώνουμε γκρινιάζοντας. Πάντα μας λείπει κάτι και ποτέ αυτό που έχουμε δεν είναι αρκετά καλό. Κι αν έχουμε κάτι αρκετά καλό τότε θα ψάξουμε ένα τρόπο για να το χαλάσουμε. Αν δεν έχουμε κάποιο πρόβλημα, θα δημιουργήσουμε ένα. Και θα το τριβελίζουμε στο κεφάλι μας μέχρι να το μεγαλοποιήσουμε αρκετά και να φτιάξουμε δεκάδες απαισιόδοξα σενάρια που καταλήγουν με εμάς ως τραγική φιγούρα ενός ανύπαρκτου δράματος.
Πρέπει όμως να αναρωτηθούμε. Για πόσο μπορεί να συνεχιστεί αυτό; Έρχεται μια στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου που καταλαβαίνει ότι ίσως πρέπει να σταματήσει. Να κάνει ένα βήμα πίσω, να εκτιμήσει όσα έχει καταφέρει ως τώρα και όσα του έχουν δοθεί και ύστερα να πάρει φόρα και να κυνηγήσει ακόμη περισσότερα. Χωρίς, όμως, ποτέ να ξεχνάει όλα όσα ήδη έχει. Γιατί η αχαριστία αγαπητοί μου είναι ύπουλη, και κάποια στιγμή μπορεί να μας πάρει αυτά που είχαμε αλλά ποτέ δεν εκτιμήσαμε..
Connect with us