Το ταξιδεύειν εστί φιλοσοφείν…

Το ταξίδι. Όνομα ουσιαστικό. Ενικού αριθμού. Γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού. Γένους αγαπημένου. Πολύ αγαπημένου. Τόσο αγαπημένου που σπάνια θα συναντήσεις κάποιον ο οποίος θα απαρνιόταν την απόλαυση του ταξιδεύειν. 
Η αλήθεια είναι ότι το ταξίδι ξεκινάει πολύ πριν την στιγμή της πραγματικής εκκίνησης. Η πολύμηνη προετοιμασία, που συνήθως καταλήγει στις πιο αγχώδεις βραδινές ώρες πριν την αναχώρηση, η συνεχής ονειροπόληση για τον τόπο, τα μνημεία και τα αυθόρμητα στιγμιότυπα, οι ατέλειωτες επιδρομές στα τοπικά εμπορικά κέντρα και τα περίπλοκα σχέδια με την παρέα που αλλάζουν σε εβδομαδιαία βάση. Όλα συνθέτουν τα κομμάτια εκείνα που μετατρέπουν το επικείμενο ταξίδι στην περιζήτητα αγαπημένη διαδικασία, στην οποία και έχει καθιερωθεί.
Ακόμη όμως πιο εξεζητημένες είναι δύο άλλες, τελείως διαφορετικές μεταξύ τους στιγμές. Μία πριν και μία μετά το ταξίδι. Η πρώτη έχει σχέση με τα αεροδρόμια, αν φυσικά απαιτείται αεροπλάνο. Και η δεύτερη με την επιστροφή, έπειτα από κάθε είδους περιήγηση. 
Και σίγουρα δε χρειάζεται πάντοτε αεροπλάνο, αλλά τις περισσότερες φορές το αεροπλάνο είναι αυτό που ενσαρκώνει τον ενθουσιασμό ενός ταξιδιού με τον ακριβέστερο τρόπο. Προσωπικά, πάντα μου άρεζαν τα αεροδρόμια. Αγέρωχοι πιλότοι συνοδεία καλοντυμένων αεροσυνοδών, αρώματα να προδίδουν την ακριβή τοποθεσία των duty free, και βαλίτσες. Πολλές φουσκωμένες βαλίτσες με σκονισμένα ροδάκια να τρίζουν στους άσπρους, σχεδόν κλινικούς, διαδρόμους του αεροδρομίου. Κάθε άνθρωπος και μία ιστορία. Και κάθε ιστορία χίλια συναισθήματα. 
Ίσως το πιο μαγικό με τα αεροδρόμια είναι η αλήθεια τους. Στις αίθουσες των αφίξεων και των αναχωρήσεων η ζωή αποκτά καινούργια διάσταση, όλα όσα περιττεύουν μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Η μητέρα που μένει πίσω με τα παιδιά της καθώς αποχαιρετά το σύζυγό της, ο νέος που μεταναστεύει αφήνοντας πίσω το προστατευτικό περιβάλλον της οικογένειας του, οι σφιχτές αγκαλιές που κρατούν τόσο πολύ και τόσο λίγο μαζί, χέρια που σκουπίζουν δάκρυα και πειράγματα που κρύβουν μέσα τους λυγμούς, φαίνονται να απορροφώνται μέσα στη γενικότερη βαβούρα. 
Οι εικόνες φαντάζουν στενάχωρες, μαρτυρούν όμως μια άγρια ανθρώπινη ομορφιά. Δεν πρόκειται για ρομαντισμούς ή εξωραϊσμένες καταστάσεις. Εκεί οι άνθρωποι εκφράζονται, δε σκέφτονται. Και είναι πράγματι όμορφο να βλέπεις την καρδιά να υπερισχύει της λογικής μ’ έναν τόσο ανεπιτήδευτο τρόπο. Είναι στιγμές σαν και αυτές που συνειδητοποιείς πως ότι και να συμβαίνει στον κόσμο, η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης παραμένει αναλλοίωτη. 
Και ακολουθεί η δεύτερη στιγμή, η ώρα της επιστροφής. Μέχρι τότε τίποτα δεν έχει καταφέρει να σε προσγειώσει στην πραγματικότητα όσο η επαναφορά στη προ του ταξιδιού καθημερινότητα. Μόνο τότε γίνεται η πλήρης συνειδητοποίηση. Τα τοπία και οι ανέμελοι περίπατοι συγκρίνονται με την παρούσα «γκριζαμάρα» των ημερών που περνάν πια ανεπαίσθητα.
Λένε πως όταν ταξιδεύεις αφήνεις ένα κομμάτι της ψυχής σου στον τόπο που επισκέφτηκες. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως συνηθίζουμε να αποκαλούμε σπίτι το δωμάτιο του ξενοδοχείου που μας φιλοξένησε κατά τη διαμονή μας, ή γειτονιά τους δρόμους και τα στενά που μας έγιναν μόλις γνωστά αυτές τις τελευταίες μέρες. Εξάλλου, είναι στη φύση του ανθρώπου να συνδέεται συναισθηματικά με ότι τον περιβάλλει. Γι΄αυτό και στα ταξίδια δημιουργεί παντοτινές φιλίες. Γι’ αυτό και θυμάται με νοσταλγική ακρίβεια τα σοκάκια που σεργιάνιζε. Γι’ αυτό και θα έδινε τα πάντα για να επιστρέψει πίσω έστω και για λίγα λεπτά.
Το πρόβλημα με τους κοσμοπολίτες είναι πως στον κοινό νου δίνουν την εντύπωση ενός φαντασμένου, αποπνέουν μία αίσθηση επιδειξιμανίας. Λανθασμένα. Πολύ απλά αυτοί οι άνθρωποι έχουν εμπλουτίσει το μπαούλο των αναμνήσεων τους τόσο πολύ, έχουν βιώσει τέτοιες τραγελαφικές καταστάσεις, που νιώθουν την ανάγκη να τις μοιραστούν σε οποιαδήποτε συζήτηση παρουσιάζει την παραμικρή υπόνοια ομοιότητας με τα ταξιδιωτικά τους περιστατικά.
Γι’ αυτούς τα ταξίδια είναι κάτι παραπάνω από προσωπική επιλογή. Είναι τρόπος ζωής. Και ευτυχώς για τους περισσότερους από μας, λόγω της προόδου και της απλούστευσης των συγκοινωνιών, είναι πλέον προσιτά για τη συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού. Μπορεί να κρατούν λίγο, η σύντομη όμως διάρκεια είναι ίσως το ομορφότερο σημείο τους. 
Βλέπεις μόνο όσα χρειάζονται για να μην απογοητευτείς από την καθημερινότητα όλων όσων στο δικό σου άπειρο μάτι φαντάζουν γοητευτικά. Και πολλά για ν’ ανοίξουν οι ορίζοντες σου και να διαπιστώσεις πώς η ζωή αντιμετωπίζεται το ίδιο πέραν των εθνικών συνόρων. Για όλους, λοιπόν, τους παραπάνω λόγους λοιπόν ταξιδέψτε, κάνει καλό!