Πριν λίγες μέρες μια σειρά από ατυχή γεγονότα με οδήγησαν στο κέντρο της Αθήνας όπου βρέθηκα χαμένη κάπου μεταξύ Πανεπιστημίου και Πεσματζόγλου, έχοντας άπλετο χρόνο στη διάθεση μου και χωρίς κανένα τρόπο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Το κινητό μου είχε μόλις κλείσει από μπαταρία, είχα φτάσει στο ραντεβού μου τρία τέταρτα νωρίτερα και παρατηρώντας κατάλαβα ότι μάλλον το μέρος που έψαχνα και για το οποίο είχα ξεκινήσει με τόσο ενθουσιασμό, δεν ήταν εκεί. Ξεκίνησα, λοιπόν, να περιπλανιέμαι σαν χαμένη και αποφάσισα να ακολουθήσω κάποιους τουρίστες που, δεν μπορεί, κάτι παραπάνω θα ήξεραν από μένα.
Η βόλτα τους ξεκίνησε έξω από τα τρία ιστορικά κτίρια της Αθήνας: Εθνική Βιβλιοθήκη, Πανεπιστήμιο, Ακαδημία. Η αλήθεια είναι πως τα είχα ξαναδεί στο παρελθόν, αλλά ειδικά στην πρώτη και την τελευταία περίπτωση δεν ήξερα καν αν η είσοδος επιτρέπεται. Τελικά, οι φόβοι μου διαψεύστηκαν και κάνοντας ένα γενναίο βήμα (ή και παραπάνω καθ’ ότι τόσες σκάλες έχει η Εθνική Βιβλιοθήκη), μπήκαμε μέσα. Μπροστά οι ξένοι μου και πίσω εγώ. Μας ενημέρωσαν, μας εξήγησαν μέχρι που μπορούσαμε να πάμε και με τα φυλλάδια στα χέρια βρεθήκαμε μπροστά σε ένα απίστευτο θέαμα. Μια μικρή αλλά καλοδιατηρημένη αίθουσα με ένα αναγνωστήριο στη μέση, το οποίο περιστοιχιζόταν από ράφια με άπειρα (έτσι φάνηκαν στα παιδικά μου μάτια τουλάχιστον) πολυκαιρισμένα βιβλία. Για έναν άνθρωπο που αγαπάει τόσο πολύ το διάβασμα αυτό ήταν παράδεισος. Φεύγοντας και μαθαίνοντας πως η βιβλιοθήκη θα έμενε εκεί μόλις για λίγους ακόμη μήνες αισθάνθηκα λίγες τύψεις που, ενώ υπήρχε κάτι τέτοιο δίπλα μου τόσα χρόνια, εγώ δεν είχα ιδέα.
Βγήκα από τη Βιβλιοθήκη σχεδόν τρέχοντας, καθώς οι τουρίστες δεν περίμεναν φυσικά εμένα και είχαν προχωρήσει παρακάτω. Τους έβλεπα με την άκρη του ματιού μου να προσπερνούν το Πανεπιστήμιο και να κατευθύνονται προς την ιστορική Ακαδημία. Και επειδή μόνη μου δεν υπήρχε περίπτωση να μπω και να εξερευνήσω τι υπάρχει στα άδυτα του Πανεπιστημίου Αθηνών, αποφάσισα να το αφήσω για μια άλλη μέρα και να ακολουθήσω τους (ανήξερους) οδηγούς μου. Όταν έφτασα μπροστά στην Ακαδημία περίμενα να προχωρήσουν, βγάζοντας μερικές φωτογραφίες από το απίστευτο κτίσμα, το οποίο όπως έμαθα αργότερα θεωρείται το πιο όμορφο νεοκλασικό στον κόσμο (ή τουλάχιστον έτσι θεωρούνταν όταν δημιουργήθηκε). Η Ακαδημία Αθηνών, λοιπόν, αποτελεί το χώρο στον οποίο προωθούνται οι τέχνες, η ιστορία, η λογοτεχνία και άλλες πτυχές της θεωρητικής κατεύθυνσης που μάλλον δεν συγκράτησα. Λειτουργεί αδιάλειπτα από το 1926 και μέχρι το σημείο που κατάφερα να δω ήταν πραγματικά ένα αριστούργημα αισθητικής και αρχιτεκτονικής. Η αίθουσα συνεδριάσεων ήταν σαν να ξεπηδάει από ταινίες με λόρδους που συνεδριάζουν στα κοινοβούλια για το μέλλον της χώρας και κυρίως των υπηκόων τους. Δερμάτινοι πράσινοι καναπέδες τοποθετημένοι ως άλλες εξέδρες, αγάλματα, τοιχογραφίες και τοίχοι επενδυμένοι με μάρμαρο στο οποίο αναγράφονταν οι ευεργέτες της Ακαδημίας. Η αλήθεια είναι πως όταν μας είδε ο υπάλληλος στην είσοδο απόρησε. Μάλλον δεν πηγαίνουν συχνά τουρίστες (και μη) για να παρατηρήσουν το εσωτερικό του ιστορικού κτιρίου.
Η μάλλον καλύτερα δεν πίστευε ότι υπάρχουν ντόπιοι που θα καθόντουσαν να ασχοληθούν με την περιοχή. Γιατί όταν είδε εμένα (μελαχρινή και θα έλεγα κοντή), πίσω από τους πανύψηλους και ξανθούς Σκανδιναβούς κατάλαβε ότι ήμουν Ελληνίδα. Και επιβεβαιώθηκε με κάποια έκπληξη ομολογουμένως όταν τον καλημέρισα στα ελληνικά. Βγαίνοντας από την Ακαδημία σκεφτόμουν πόσο λίγο ξέρουμε την Αθήνα και κυρίως πόσο ντρεπόμαστε να τη μάθουμε τώρα που πέρασαν τα χρόνια των σχολικών επισκέψεων. Γιατί οι εργαζόμενοι σε κάθε τέτοιο χώρο θα μας κοιτούν με απορία ειδικά αν καταλάβουν ότι βασικά είμαστε εντελώς αστοιχείωτοι και πρώτη φορά πατάμε το πόδι μας στα ιστορικά τούτα χώματα.
Και κάπως έτσι αποφάσισα να συνεχίσω τη βόλτα μου στη γνωστή μου (ευτυχώς) Πανεπιστημίου, να αποχαιρετήσω από μακριά τους οδηγούς μου και να ανανεώσω το ραντεβού μου με την πόλη μου, αφού όπως φαίνεται σε όλα τα άλλα ραντεβού θα έφτανα πάντα καθυστερημένη.
Connect with us