Θρασυδειλία. Η μόνη λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει επακριβώς το περιστατικό που έλαβε χώρα τον περασμένο μήνα στον ηλεκτρικό της Αθήνας (ΗΣΑΠ). Το σκηνικό καθημερινό. Η εξέλιξη απρόοπτη. Δύο επιβάτες πραγματοποιούν το δρομολόγιο τους ανενόχλητοι, ένας από αυτούς κρατά μια μεγάλη βαλίτσα, έως ότου μπαίνει εσπευσμένα στο βαγόνι ένας υπάλληλος σεκιούριτι. Και κάπου εκεί ξεκινά το παραλήρημα.
Με έντονα δεικτικό τρόπο ο τελευταίος επιχειρεί να επιβάλλει στον έγχρωμο επιβαίνοντα να συμμορφωθεί με έναν ανύπαρκτο κανόνα, επινοημένο βάσει μιας μη υφιστάμενης λογικής. Πιο συγκεκριμένα, του επισημαίνει πως η βαλίτσα του είναι αρκετά μεγάλη, ικανή μάλιστα να εμποδίσει την κυκλοφορία σε ένα κυριολεκτικά άδειο βαγόνι.
Κατόπιν επίμονων απειλών προς τον μετανάστη να εξέλθει του ηλεκτρικού, επεμβαίνει η δεύτερη επιβάτης ισχυριζόμενη πως η βαλίτσα είναι δική της. Τότε ακολουθεί ρεσιτάλ θρασυδειλίας εκ μέρους του εργαζόμενου σεκιούριτι, ο οποίος αμφισβητεί τα λεγόμενα της γυναίκας και ταυτόχρονα προσπαθεί να την πείσει επί της βασιμότητας του προηγούμενου ισχυρισμού του. Στο τέλος φεύγει ηττημένος από την ίδια του την ευήθεια. Αμφιταλαντευόμενος μεταξύ θράσους και δειλίας. Τουλάχιστον, αυτό το κάνει με μεγάλη επιτυχία.
Το περιστατικό σοκάρει. Αμφίβολο αν θα έπρεπε ή όχι. Συμβάντα σαν και αυτό λαμβάνουν χώρα καθημερινά εντός και εκτός συνόρων. Έχει άλλωστε καθιερωθεί από τα ιστορικά πεπραγμένα, περίοδοι μεγάλης πληθυσμιακής κινητικότητας να συνδέονται με την έξαρση φαινομένων κοινωνικής παθογένειας, όπως ο ρατσισμός και η ξενοφοβία. Και δω εξίσου αμφίβολο, αν αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει ή όχι.
Μετά το πέρας του περιστατικού η «Σταθερές Συγκοινωνίες ΑΕ», που συνεργάζεται με την εταιρεία φύλαξης στην οποία απασχολείτο ο υπάλληλος, αιτήθηκε της άμεσης απομάκρυνσης του από το δίκτυο της ενώ κίνησε και τη διαδικασία κατάπτωσης των ρητρών εξαιτίας της αντισυμβατικής συμπεριφοράς αυτού. Σίγουρα μια τέτοια αντιμετώπιση συνιστά άμεση απάντηση, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα μη ανοχής απέναντι στην ηθική φθαρτότητα των ημερών. Αποτελεί όμως και λύση;
Ακόμη και αν η εταιρεία καταγγείλει τη σύμβαση εργασίας εις βάρους του υπαλλήλου της, ποιος μας εγγυάται την παύση της αποδοκιμαστέας κοινωνικής του συναλλαγής. Και αυτό γιατί πολλές φορές η εκτροπή από την ιδεολογική κανονικότητα είναι εξίσου κακή με οποιαδήποτε ασθένεια. Και η ίαση από την εμμονή στην εκτροπή, ακατόρθωτη.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που χαρακτήρισαν το συμβάν ως μια από τις μαύρες μέρες του 2016, αν και ακόμα βρισκόμαστε στο κατώφλι του νέου έτους. Ακούγεται φαινομενικά αληθές, όχι όμως ουσιαστικά. Η παραπάνω απόφανση προσιδιάζει στο ζήτημα του μισοάδειου – μισογεμάτου ποτηριού.
Είναι πολύ εύκολο να εστιάσεις την προσοχή σου στον ξενόφοβο υπάλληλο φύλαξης ορμώμενος από μια πεσιμιστική θέαση της πραγματικότητας. Δύσκολο, ωστόσο, να ανιχνεύσεις το αλληλέγγυο ήθος της γυναίκας επιβάτη σε αυτή τη δίνη χαοτικής απαισιοδοξίας.
Αυτό θυμίζει το δίπολο καλού – κακού. Για να διακρίνουμε την καλοσύνη, πρέπει πρώτα να βιώσουμε την κακία και αντίστροφα. Για να υπάρξει το ένα, αναγκαστικά πρέπει να υπάρχει και το άλλο. Το μόνο σίγουρο είναι πως σε αυτόν τον αγώνα αλληλοεξόντωσης, ένας θα είναι ο νικητής. Εμπειρικά, πάντως, ο θριαμβευτής είναι το καλό.
Connect with us