Στα αγαπημένα βιβλία των παιδικών μου (και όχι μόνο) χρόνων, στα Χάρι Πόττερ, όλοι οι πρωτοετείς μαθητές κατά την άφιξή τους στο σχολείο έπρεπε να ενταχθούν σε συγκεκριμένους κοιτώνες σύμφωνα με το χαρακτήρα και τις δεξιότητες τους. Η επιλογή των κοιτώνων γινόταν από ένα καπέλο το οποίο μπορούσε να διαβάσει το μυαλό των μαθητών και να βρει τι τους ταιριάζει καλύτερα.
Στην πραγματικότητα δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει. Όσα καπέλα κι αν βάλουμε, κανένα δεν πρόκειται να έχει τις απαντήσεις που εμείς ψάχνουμε. Οι επιλογές είναι αποκλειστικά δικές μας και κανείς δεν μπορεί να διαβάσει το μυαλό μας για να καταλάβει τι πραγματικά θέλουμε. Οι αποφάσεις που θα πάρουμε και οι δρόμοι που θα δημιουργήσουμε δεν θα μας οδηγήσουν σε πεπατημένες. Κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι οι σπουδές που διαλέξαμε, οι άνθρωποι που βάλαμε στην καθημερινότητα μας, τα διλήμματα που κληθήκαμε να απαντήσουμε ήταν τα σωστά. Κι αυτό είναι πραγματικά πολύ δύσκολο αν σκεφτεί κανείς πως όταν διανύεις τη δεύτερη δεκαετία σου, είναι σχεδόν ακατόρθωτο να είσαι σίγουρος για τις αποφάσεις ζωής που θα πάρεις.
Κι όμως, αυτό μπορεί να μας βγει τελικά και σε καλό. Όταν δεν ξέρεις τι θες να κάνεις και που θα σε βγάλουν τελικά οι επιλογές σου, έχεις τη δυνατότητα να γνωρίσεις ακόμα περισσότερα μονοπάτια. Να δοκιμάσεις νέα πράγματα, να ψάξεις τον εαυτό σου και τι σου ταιριάζει πραγματικά. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να σου υποσχεθεί πως ό,τι επιλογή και να κάνεις όλα θα πάνε καλά. Πολλοί δρόμοι μπορούν να οδηγήσουν σε σκαμπανεβάσματα, αδιέξοδα, ακόμη και γκρεμούς. Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, όμως, θα μάθεις ποιος είσαι, τι θέλεις να κάνεις και εν τέλει πόσα μπορείς να καταφέρεις.
Και, όπως και σε κάποια παραμύθια, μπορείς να γίνεις εσύ ο ήρωας στη ζωή σου κάνοντας τις δικές σου επιλογές και είτε είναι σωστές είτε λάθος να χτίσεις το δικό σου μονοπάτι.
Connect with us