Αιματοβαμμένα κεριά, πένθιμα τριαντάφυλλα και παγωμένα ασάλευτα κορμιά. Ο συμβολικός μικρόκοσμος της τραγικής μορφής της ανθρώπινης φύσης που μας εκδηλώθηκε τις τελευταίες μέρες θα σας είναι βέβαια γνωστός. Όπως γνωστός θα σας είναι και ο ξαφνικός μεν-αναμενόμενος δε εξανθρωπισμός όλης της διαδικτυακής οικουμένης. Και μαζί του οι διαφόρων ειδών χαρακτηρισμοί για τους τρόπους αντίδρασης σε τέτοια ανοσιουργήματα. Αφενός των οπορτουνιστικών εκείνων θαμώνων του φου μπου που διαπερνιούνται από βολτ ευαισθητοποίησης κάθε φορά που μια τραγωδία χτυπά την πόρτα της υφηλίου και αφετέρου των κατακριτών αυτών, με εκείνο το ενίοτε αντικομφορμιστικό ύφος του «σιγά μη κάτσω να μαζοποιηθώ». Υπάρχουν βέβαια και υποκατηγορίες, όμως η αλήθεια όσον αφορά τις δύο αυτές εμφατικότερες φωνές δεν είναι τόσο απόλυτη.
Κακά τα ψέματα, λατρεύουμε να δείχνουμε ότι είμαστε ηθικά συνειδητοποιημένοι, σπλαχνικοί και -τέλος πάντων- όχι ανάλγητα φεϊσμπουκικά υβρίδια επιφανειακής κοινωνικότητας. Το «φαίνεσθαι» και το «είναι» ισορροπούν στην εποχή μας με το πρώτο να αποτελεί (σε νορμάλ πάντα βαθμό) φυσικό επακόλουθο της ανάγκης μας για να μοιραστούμε πράγματα, επιτεύγματα, απόψεις μέσα σε μια κοινωνία με την παρούσα μορφή λειτουργίας. Τίποτα δεν κρατιέται μόνο για τον εαυτό μας, μισούμε την μοναξιά σε όλες της τις αποχρώσεις. Το «πρόβλημα» προκύπτει όταν το «φαίνεσθαι» κινητοποιεί το «είναι» και πολλές φορές προσπαθεί να το πλάσει μέσα από την ανυπαρξία. Όταν δηλαδή η ανάγκη για ένα ανθρωπιστικό προφίλ οδηγεί σε πρόχειρες επιδείξεις ηθικότητας. Φαινομενικά όλα βέβαια πάνε καλά. Ποιο το κακό στο να έχουμε μυριάδες καλούς Σαμαρείτες εν μία νυκτί; Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η ηθικότητα αυτή δεν είναι σε καμιά περίπτωση κάτι το κακό, στερείται όμως διάρκειας και συνεπώς βαρύνουσας σημασίας. Είναι κατά κάποιο τρόπο «κούφια» και εύκολα αυτοακυρώνεται. Ένας Καντιανός φιλόσοφος θα γελούσε κοροϊδευτικά υποδεικνύοντας με τον δείκτη του χεριού του τα κίνητρα της ηθικότητας μας. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν σημαίνει ότι η κάθε ένδειξη ευαισθητοποίησης σε ένα απάνθρωπο μακελειό είναι τέτοιου είδους. Ζούμε σε καιρούς που η μπάλα σε παίρνει πριν καν το πάρεις πρέφα.
Επίσης, όταν όλος ο κόσμος παίρνει θέση σε ένα περιστατικό κατακριτέο σε επίπεδο παγκόσμιου βεληνεκούς, μπορείς κάλλιστα να πάρεις και εσύ δίχως να χρειάζεται α) να ψαχτείς πολύ για να στηρίξεις την θέση σου (αφού πρόχειρα επιχειρήματα φιγουράρουν ξανά και ξανά στην αρχική σου μέσα στο ξέφρενο κλίμα ανθρωπισμού των ημερών)- κάτι που οδηγεί στο β) δεν έχεις να κάνεις με τα αρπακτικά της διαφορετικής άποψης από την δική σου, που ενδεχομένως θα προέκυπταν εάν προσπαθούσες να δείξεις ηθικόφρων και καλλιεργημένος επάνω σε άλλα θέματα. Σχεδόν όλοι είναι μαζί σου (αφού για να μην κατακρίνει κάποιος περιστατικά όπως αυτά των ημερών, θα πρέπει να είναι είτε άβουλο ανθρώπινο ομοίωμα, μονίμως αυτο-καθρεπτιζόμενο σε οθόνη κινητού, είτε διαστροφικός θρησκόληπτος με τάσεις αυτοκτονίας ). Επομένως τι ποιο εύκολο από το να πετάξεις ένα ουμανιστικό γενικόλογο ή να βαφτείς τρικολόρ για λίγες ημέρες;
Κλείνοντας, είναι όντως πολύ εκνευριστικό το να εκφράζεις την θλίψη σου και να δέχεσαι πυρά από τον κάθε «αντικομφορμιστή» που θέλει να τραβήξει το ενδιαφέρον ως εναλλακτικά σκεπτόμενος. Δεν είναι κακό το να δείξεις σπλαχνικός. Όμως όταν η ευαισθητοποίηση σου είναι επικαιρικά εκφραζόμενη, και όλως τυχαίως οι καιροί αυτοί συμπτίπτουν με μια φρενίτιδα συλλογικού αλλά και πρόσκαιρου εξανθρωπισμού, την στιγμή που άλλοτε ήσουνα παραδομένος στην «αγκαλιά του Ορφέα» όταν δίπλα σου έσκαγαν οβίδες αμοραλισμού, τότε απλά η ηθική που προάγεις δεν έχει την βαρύτητα που θα είχε υπό άλλες συνθήκες και είναι εν ολίγοις φτερό στον άνεμο. Άλλωστε, δάκρυα κροκοδείλια δεν μπορούν να αλλάξουν εμάς τους ίδιους, πόσο μάλλον αυτό τον κόσμο.
Για το mystudentpass.gr, Γιώργος Ψωμιάδης
Connect with us