Σ’ ένα παροξυσμό συνηθισμένου εκνευρισμού και απρόσμενης ενεργητικότητας πήρα την απόφαση την προηγούμενη εβδομάδα να κάνω την καθιερωμένη προ Χριστουγεννιάτικη γενική του δωματίου μου. Δεν ξέρω με βάση ποιο απροσδιόριστο σκεπτικό καθαρίζουμε τα πάντα εντός σπιτιού για να το φορτώσουμε με εορταστική μανία για μόλις έναν μήνα. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως πριν στήσω το χριστουγεννιάτικο έλατο μου, τις faux μαργαριταρένιες γιρλάντες, εξοστρακίσω Αϊ-Βασίληδες κάθε μεγέθους σ΄όλες τις γωνιές του μικρού μου δωματίου και το πασπαλίσω άθελα μου με γκλίτερ – που θα πέφτει στο χαλί απ’ όλα τα προηγούμενα – ήθελα να όλα είναι στην εντέλεια.
Και εκεί που έτρεχα από το ένα δωμάτιο στο άλλο, βήχοντας ενδιάμεσα από τα ξεχασμένα σωματίδια σκόνης που αιωρούνταν στον αέρα έπεσα τυχαία σ’ ένα από τα πολλά σημειωματάρια μου. Από πολλούς το γράψιμο θεωρείται μια εκτονωτική, σχεδόν θεραπευτική, διαδικασία. Φαντάζομαι, λοιπόν, πως την ίδια ακριβώς σκέψη έκανα και εγώ εκείνες τις βάρβαρες γυμνασιακές μέρες όταν ένα διαγώνισμα Φυσικής ή ο παρακμιακός σχολικός χορός μονοπωλούσε το ενδιαφέρον, αν όχι όλων, αλλά των περισσοτέρων εφήβων.
Βρήκα τις περισσότερες καταχωρήσεις μου εξαιρετικά βαρετές, κακογραμμένες και στην καλύτερη περίπτωση ασύντακτες. Ίσως το μόνο ενδιαφέρον ήταν η αναγραφή των ημερομηνιών δίπλα στις αράδες των ασυναρτησιών του εφηβικού μου μυαλού που μαρτυρούσαν τη χρονική τοποθέτηση όσων σκεφτόμουν και έγραφα. Κάπου εκεί, διαβάζοντας ξανά και ξανά τ’ αναπάντητα ερωτήματα του παρελθόντος ένιωσα πως η σαχλότητα που αυτά μου προκαλούσαν τώρα οφειλόταν στην εκ του ασφαλούς θέαση τους. Μόνο με το πλήρωμα του χρόνου μπόρεσα να συνειδητοποιήσω πόσο φαιδρές ήταν οι ανησυχίες μου, πόσο ανυπόστατα τα συμπεράσματά μου.
Και η αλήθεια είναι πως πολλές φορές αναρωτήθηκα πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν είχα απάντηση πάραυτα στις ερωτήσεις που με απασχολούσαν. Και δεν θα ήμουν απαιτητική. Δεν θα ζητούσα, δηλαδή, απαντήσεις κατατοπιστικές αλλά καθησυχαστικές. Αν είχα τη δυνατότητα να ταχυδρομήσω ένα γράμμα στον εαυτό μου πέντε χρόνια πριν δεν θα έδινα καμία απάντηση παρά μόνο ελπίδα για το μέλλον, αυτό που σήμερα θεωρώ μακρινό παρελθόν. Δεν θα μου εκμυστηρευόμουν πως θα έπαιρνα εκείνο το πτυχίο αγγλικών, ούτε ότι θα περνούσα στη σχολή της επιλογής μου ή ποιον θα έπρεπε ν’ αποφύγω γιατί αργότερα θα παρουσίαζε ένα άλλο πρόσωπο από το νομιζόμενο.
Άλλωστε γιατί ν’ απωλέσει η ζωή με τρόπο τόσο αναπάντεχο το μόνο στοιχείο που την κάνει υποφερτή; Την έκπληξη. Το λοιπόν. Μπορεί να μην προέτρεπα κάποιον να γράφει ημερολόγιο. Ή ακόμα χειρότερα να καθαρίζει το δωμάτιο πριν από τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση. Σίγουρα όμως δεν θα απέτρεπα κανένα από το να παρέχει ενίοτε μια ανακουφιστική υπενθύμιση στον εαυτό του πως «όλα θα πάνε καλά», έστω και μακροπρόθεσμα.
Connect with us