Ξύπνησα νωρίς σήμερα, άρχισα να ετοιμάζομαι για δουλειά, ανοίγω την τηλεόραση που πάντα συνοδεύει αθόρυβα την ιεροτελεστία προετοιμασίας του πρωινού μου και έρχομαι αντιμέτωπη με μία τραγική είδηση: την τρομοκρατική επίθεση στη Νίκαια της Γαλλίας, χθες το βράδυ, κατά την εθιμοτυπικό εορτασμό της ημέρας της Βαστίλης.
Ανοίγω το Facebook, και περιμένω να δω τον απόλυτο χαμό: Δραματικές κοινοποιήσεις από φίλους, φωτογραφίες και σημαίες τις Γαλλίας και έναν πακτωλό hashtag του στιλ #prayfornice #francewestandwithyou και τα λοιπά. Όσο τσιτάτα κι αν είναι αυτά, τα εκλαμβάνω ως ένα απειροελάχιστο δείγμα κατανόησης, ενσυναίσθησης, θλίψης, αισθήματος τέλος πάντων.
Δεν είδα τίποτα το ιδιαίτερο, λοιπόν. Κανένας κακός χαμός, τίποτα που να συγκρίνεται με τις προηγούμενες επιθέσεις. Αισθητά μειωμένη η συμμετοχή στο παγκόσμιο δράμα. Γιατί αυτό είναι. Ένα Παγκόσμιο (αν πιστεύεις ότι εσύ ή εγώ, ή ο γείτονας δεν έχουμε πρόβλημα, κάνεις λάθος) Δράμα (να σου θυμίσω πόσοι άνθρωποι έχουν πεθάνει φέτος από φανατισμένους, τυφλωμένους από το μίσος, μαλάκες;).
Και το ερώτημά μου είναι το εξής; Συνηθίσαμε στο αίμα; Στα νεκρά παιδιά; Στο δογματισμό και στην τρομοκρατία; Γουστάρουμε τραμπουκισμό και απολυτότητα; ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; Γιατί δε μας ενοχλεί το ίδιο; Πότε σταματήσαμε να είμαστε άνθρωποι;
Είμαστε η γενιά που ζει, έχοντας πλήρη συνείδηση, ίσως τις πιο μελανές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας. Και το βρίσκουμε κομπλέ. Και αν δε το βρίσκουμε τελείως κομπλέ, δε μας κάνει και τόση αίσθηση πια.
Αν με ρωτήσεις τι μπορώ να κάνω δεν θα ξέρω την απάντηση. Όμως αυτό που έμαθα σήμερα μου μαύρισε την ψυχή. Οπότε θα πω, φίλε μου, αυτό που εσύ σιχάθηκες να βλέπεις στο newsfeed σου στην προηγούμενη τρομοκρατική επίθεση, οπότε σε αυτή χέστηκε η φοράδα σου στο αλώνι: #prayfornice #francewestandwithyou #prayforhumanity.
Connect with us