Άλλο ένα καλοκαίρι μεσουρανεί. Έχει κάνει την κρίσιμη καμπή του και περιμένει να δει την τελική ευθεία του τερματισμού. Λαχταράει να σβήσει και αυτό βρε αδερφέ μέσα στο φως του φεγγαριού, την κρύα Αυγουστιάτικη νύχτα. Προς το παρόν όμως πρέπει να περιμένει και αυτό την σειρά του, να δώσει την θέση του στο σώμα των ανθρώπων που επιθυμεί να ξεδιψάσει πλατσουρίζοντας στις ακρογιαλιές. Σε αυτές που όλοι μας παίζαμε μικροί, τρέχοντας ανέμελοι να ξεφύγουμε από τον αόρατο φίλο μας, και να βουτήξουμε στα καταγάλανα νερά της. Να γίνουμε ένα μαζί της. Πλέον όμως η ζωή δεν είναι τόσο γενναιόδωρη, ανοίγει το χέρι και ζητάει και αυτή το αντίτιμο της για αυτές τις στιγμές της ξεγνοιασιάς, της πλαδαρότητας κάτω από τον ήλιο και την αύρα του λίβα.
Και κάπως έτσι οδηγούμαι να δω την περίοδο αυτή μέσα από ένα ορισμένο πρίσμα, που λαμβάνει το φως και το διαθλά, με πολλούς τρόπους, ανάλογα πάντα την γωνία. Η πρώτη αχτίδα που σπάει τον θόλο είναι άτακτη και ζωηρή. Φέρνει μπροστά μου εκείνο τον μικρό μπόμπιρα που τέλειωσε το σχολειό και τρέχει πέρα δώθε, φωνάζοντας για το ποτέ θα πάει στην θάλασσα, να τρέξει στις αμμουδιές και να μάθει κολύμπι, να ουρλιάζει από το βάθος… των 10 πρώτων βημάτων ότι είναι στα βαθιά. Αυτόν τον μικρό μπόμπιρα δεν ξέρω κατά ποσό ήθελα να τον αφήσω να φύγει, μα όσοι κατάφεραν να τον κρατήσουν ακόμα και τώρα μέσα στην αγκαλιά τους είναι μακράν οι πιο τυχεροί. Καμία έγνοια δεν τους σκιάζει, η καλοκαιρινή δροσιά είναι άλλωστε τόσο ζωντανή και θερμή που την θρυμματίζει. Απολαμβάνουν την αμβροσία της ζωής σε μια ξαπλώστρα παρέα με μια μπύρα. Και είναι τυχεροί γιατί είναι ελάχιστοι αυτοί που δεν έχουν υποχρεώσεις, πέραν αυτού του μικρού μπόμπιρα και των φίλων του μέσα στην δίνη του κόσμου και των αναμνήσεων μου.
Τα χρόνια περάσανε. Πολλοί από αυτούς έχουν γίνει πλέον παλικάρια και έχουν ανδρωθεί. Έχουν μάθει να είναι ανεξάρτητοι, να παλεύουν μονοί τους μέσα στην θερμή αγκαλιά του ήλιου μακριά από την δροσερή απόλαυση. Αυτό το φως χτυπάει στα μάτια μου τώρα που ψηλώνω λίγο το βλέμμα. Έχουν τα δικά τους όνειρα, τις δικές τους προσδοκίες. Μέχρι να μπουν στον κύκλο των τυχερών είναι αναγκασμένοι να απέχουν από την λυτρωτική εξιλέωση του νερού. Ο ανεμιστήρας του γραφείου τους είναι ο μόνος σύντροφος. Τα ρούχα τους ιδρώνουν κάτω από τις λάμπες, τινάζουν τον γιακά τους, ξεσφίγγουν το κολάρο τους, βαριανασαίνουν, ξεφυσούν. Το βραδινό ντουζ στην μπανιερά του σπιτιού τους η μόνη κάθαρση. Η μόνη στιγμή της ημέρας που βρίσκουν παρηγοριά να συνεχίσουν. Ακουμπάνε το μέτωπο στον δροσερό τοίχο και ένα πέλαγος σκέψεις ξανοίγεται στον ορίζοντα. Αλλά μια στιγμή μόνο φτάνει για να αφουγκραστούν, έστω και νοητά, τον παφλασμό των κυμάτων καθώς αυτά σκάνε στην αμμουδιά ή πιθανότατα καθώς διαλύονται στον κυματοθραύστη κάποιου ξεχασμένου τους λιμανιού. Οι μπόμπιρες που μεγάλωσαν.
Ας αφήσουμε για λίγο πίσω αυτούς τους δυο τύπους μας. Όσο «τυχερός» ή «άτυχος» μπορεί να είσαι η αισθάνεσαι θα υπάρχει πάντοτε ο μπόμπιρας με το νεροπίστολο. Αυτός που δεν τον ένοιαζε τίποτα, αλλά είχε το όπλο του έτοιμο να λιώσει κάθε εχθρό πιτσιλίζοντας τον ακαριαία, φέρνοντας εις πέρας ωστόσο μια αποστολή. Σκότωνε τον εχθρό και ανακηρυσσόταν αρχηγός του πολέμου, ανέβαινε στην ιεραρχία εξουσιάζοντας τους συμπολεμιστές του, που κραύγαζαν πανηγυρικά σε κύκλους. Τραβάει τώρα μοναχός την σκανδάλη μέχρι να πέσει με γδούπο και να πάρει άλλος την θέση του. Τα ανδραγαθήματα του στο πεδίο της μάχης του εξασφάλισαν το μεγαλύτερο νεροπίστολο, που το μόνο που έχει να κάνει είναι να το γεμίσει καλά και να το ασφαλίσει πριν πιτσιλίσει τον νέο του στόχο.
Συνοψίζοντας, τι μας μένει λοιπόν; Αμμουδιά, ήλιος, θάλασσα, μπύρα (κρασί αν προτιμάτε) και θέληση να πάρεις φορά και να πέσεις όσο πιο δυνατά μπορείς στα κύματα. Το γαλαζοΰφαντο του Αιγαίου το απόλυτο θέλγητρο περιπέτειας. Ήρθε λοιπόν η ώρα να ξαναφήσουμε τους μπόμπιρες να αναδυθούν στην επιφάνεια. Να αρμενίσουν στα πελάγη με τις γαλέρες τους.
Connect with us