Το καλοκαίρι έχει μπει πλέον ολοκληρωτικά μέσα στην ζωή μας, ο καφές με μπόλικο πάγο είναι υποχρεωτικός και η θεά της θάλασσας η μεγαλύτερη ηρεμία που μπορεί να προσφέρει η ιδία η φύση. Και εκεί που κάθεσαι και ρεμβάζεις ξαφνικά ένας ηλικιωμένος άνθρωπος έρχεται να σε ταράξει βομβαρδίζοντας σε με άπειρες πιθανές ή και απίθανες ερωτήσεις σπάζοντας την μονοτονία της ησυχίας. Όπως όλοι μας το έχουμε βιώσει η φυγή είναι αδιέξοδο, έτσι η μόνη (η μάλλον η καλύτερη) λύση είναι να ενδώσεις στις διαθέσεις του και να αρχίσετε την συζήτηση.
Κάπως έτσι συνέβησαν τα πράγματα και βρέθηκα σε αυτήν την θέση πάνω σε ένα παγκάκι εν αναμονή του τρένου. Κατά το εθιμικό και συμφώνα με τους κανόνες ευγενείας περιμένεις να μάθεις πληροφορίες πρώτος για το άτομο που σε πλησίασε. Η πρώτη εντύπωση ήταν αυτή που περιμένεις, ένας ακόμα να προστεθεί στον γενικό κανόνα που έχουμε λιγάκι πολύ συνηθίσει. Άνθρωπος που έχει ακόμα στον ουρανίσκο του την επίγευση από το αλάτι της ζωής, να βρίσκεται εκεί και να καψαλίζει λίγο λίγο τις αισθήσεις , δογματικά προσκολλημένος στις συνήθειες του, άλλωστε τους έχουν πάρει χρόνια για να τις υιοθετήσουν, τοποθετώντας τις σαν πυξίδα στο καράβι τους. Αδιάλλακτοι γνωρίζοντας τα πάντα με σιγουριά, μιλώντας τυφλοί και σίγουροι σαν τον Τειρεσία, ξεροκέφαλοι σε ενοχλητικό βαθμό, επιδεικνύοντας μεγαλεπήβολα και μεγαλόφωνα την κυριαρχία τους στον χώρο. Αυτοί οι τύποι που μαθαίνοντας σε ή γνωρίζοντας σε, βρίσκουν την αρχή από κάτι απλό και προχωρώντας φτάνουν να σε κατακρίνουν για κάθε ένα συμβάν που μπορούν να βρουν εκείνη την στιγμή, από το ανόσιο και γελοίο να σε ερεθίζουν διότι αγνοούν και κάνοντας εικασίες να σε ισοπεδώνουν.
Και κάπου ενδιάμεσα στο σημείο όπου έχεις απαυδήσει και ψάχνεις τρόπο να ξεφύγεις ξαφνικά σιγείς . Το μυαλό αρχίζει να τρέχει, απομακρύνεται από τα λόγια που λένε, ξεστρατίζει και πηγαίνει σε απομακρυσμένα μονοπάτια. Ένα μεγάλο σύμπλεγμα από σπίτια ανάμεσα σε δάσος ανοίγεται μπροστά του. Προσόψεις σπιτιών γνώριμες που οι βλάστηση ωστόσο συγχέει , χτυπάς την πρώτη πόρτα δεν ανοίγει κάνεις. Χτυπάς την δεύτερη, ανοίγει δειλά και βλέπεις αναμνήσεις από τα πρώτα βήματα σου που αυτές οι ηλικιωμένες μορφές, νέοι τότε, έγιναν πυλώνες σιγουριάς. Χτυπάς μανιασμένα και στις άλλες, ανοίγουν μια –μια. Άλλες σου δείχνουν σπίτια με άτομα να κάθονται γύρω από το τραπέζι η την σόμπα και να μιλάνε, να προσφέρουν περισσότερες συγκινήσεις από όσες σου έδωσε ποτέ ένας παιδαγωγός ή ένα βιβλίο μόνο με δυο κουβέντες τους, άλλες σπίτια που έχουν μόνο χεριά , χεριά που σε αγκάλιασαν στα δύσκολα και μέσα στο άγνωστο πλήθος, ζωγραφίζοντας τον εκνευρισμό στο πρόσωπο σου . Άλλες ελαττωματικές σαν τα σπίτια. Αυτές που αναπαράγουν εκνευριστικά κουσούρια που ποτέ δεν κατάλαβες άμα σιχαίνεσαι η άμα αγαπάς και εντούτοις έχεις ενστερνιστεί χωρίς να το έχεις καταλάβει ποτέ. Τέλος, απομένουν και οι κλειστές, εκείνες που ακόμα δεν έχεις την δυνατότητα να αφουγκραστείς για να ανακαλύψεις το περιεχόμενο τους, τα μεγάλα ερωτηματικά πίσω από τις πράξεις, οι ιδέες που συναρμολογούν ένα αλλόκοτο σύμπαν.
Και φτάνει πλέον η ώρα που έχεις πάρει στα χεριά σου μια αόρατη ζυγαριά και αρχίζεις να στοιβάζεις από τα δεξιά τα θετικά και από τα αριστερά τα αρνητικά στοιχειά. Προσθέτεις και αφαιρείς, ψάχνεις να βρεις την ιδανική ισορροπία για να μπορέσεις να λάβεις τις αποφάσεις σου με ευνομία, να μην αδικήσεις κανένα από τα δυο σκέλη να μην υπάρξουν παράπονα. Αντικρίζεις και το κόμβο, το σημείο όπου οι δυνάμεις υποχωρούν αλλά η θέληση για δημιουργία ανανεωμένη στέκεται παρούσα. Το συνθεμένο αποτέλεσμα τους προβληματίζει. Ποτέ δεν στέκεται σε ισορροπία, άλλοτε γέρνει δεξιά, προσφέροντας ένα μεγάλο χαμόγελο, άλλοτε αριστερά φέρνοντας την άρνηση. Παλεύεις, οδύρεσαι, αδιαφορείς, συμφιλιώνεσαι .
Kαμία πλευρά δεν προσφέρει λύτρωση πόσο μάλλον ευδαιμονία, σε κάθε ενδεχόμενο εγείρεται νέος προβληματισμός. Κάπως έτσι θα τελειώσω αυτό το άρθρο για τις περασμένες γενιές. Το μόνο που θέλω να προσθέσω δεν θα ήταν τίποτα άλλο παρά τα λόγια το Ουγκώ: «Βλέπεις φλόγα στα μάτια των νέων. Μα στα μάτια των γέρων βλέπεις φως».
Connect with us