Στο δημοτικό τους θυμόμαστε με τα μικρά τους ενώ στις τάξεις του Γυμνασίου και του Λυκείου η αυστηρότητα της ηλικίας αντανακλάται στο άκουσμα των επωνύμων τους. Ένα μένει αναλλοίωτο. Οι φιγούρες των δασκάλων και μετέπειτα καθηγητών μας συνοδεύει μέχρι και τα άγουρα χρόνια της περασμένης ενηλικίωσης. Ίσως γιατί στα αξέχαστα πρόσωπα τους ενσαρκώνεται όλη εκείνη η γνήσια αγωνία του απόλυτα τίποτα που μπορεί να σε απασχολεί στο άνθος των 7, 10 ή 15 χρόνων.
Πίσω από την επιβλητική έδρα του, ένας έναντι είκοσι οκτώ, κάνει το δικό του παιχνίδι απαντώντας το παραμικρό ερώτημα των μαθητών του. Και επειδή ακριβώς καταφέρνει να νικήσει το μοναδικό πράγμα στο οποίο όλοι οι άλλοι αποτυγχάνουν παταγωδώς, την παιδική άδολη ειλικρίνεια, κερδίζει με τον πιο ανώδυνο τρόπο την εμπιστοσύνη τους.
Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της ηλικιακής πυραμίδας, οι αλλαγές πολλαπλασιάζονται και δεν είναι πια μόνο εμφανισιακές. Μαζί με τη σοφία και την ωριμότητα που φέρνει η προσθήκη του ενός χρόνου, καταφθάνει και η αμφισβήτηση. Όσο διευρύνονται οι ορίζοντες του μαθητευόμενου, τόσο σμικραίνουν εκείνες του δασκάλου στα μάτια του πρώτου. Δεν ταράζονται όμως οι διαπαιδαγωγοί μας. Τουλάχιστον, όχι αυτοί που έχουν αποκτήσει με τα σχολικά έδρανα μια σχέση αλληλεξάρτησης.
Αρκετοί από αυτούς ακατάλληλοι όχι απλά να μπαίνουν αλλά ακόμα και να προσεγγίζουν σχολική αίθουσα. Δεν έπαψαν βέβαια να αποτελούν τις καρτουνίστικες φιγούρες των μαθητικών χρόνων και ανεξάντλητη τροφή για αθώα πειράγματα κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων. Αρκετοί και εκείνοι οι φυσιολογικοί που με την αδιάφορη «πολιτική ορθότητα» τους εκτελούσαν το τυπικό κομμάτι της διδασκαλίας, περνώντας όμως στη λήθη με το τέλος της σχολικής χρονιάς. Ακόμα λιγότεροι, ωστόσο, όσοι κατόρθωσαν να χαράξουν στο μυαλό μας τα πρόσωπα συνοδευόμενα από τα αθάνατα επώνυμα τους.
Είναι αυτοί οι δάσκαλοι και καθηγητές για το μάθημα των οποίων υπέμενες την πρώτη, τη δεύτερη και την τρίτη ώρα μέχρι να φτάσει η δική τους. Που σε αμφισβήτησαν προκειμένου να βρεις μόνος σου τη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση την οποία επιζητούσες. Που με ένα κοίταγμα στις κόρες των ματιών καταλάβαινες ότι ανησυχούσαν για σένα και ας μην το έπρατταν με τον πομπώδη τρόπο με τον οποίο οι κοινοί αντιλαμβάνονται την ανησυχία. Που απώλεσαν την ιδιότητα του καθηγητή και ντύθηκαν με εκείνη του ανθρώπου.
Ένα χαίρε, λοιπόν, για όλους εκείνους τους ανθρώπους που πέρασαν στο προσωπικό πάνθεον της μνήμης για όλους εκείνους τους λόγους που οι υπόλοιποι παρέμειναν στα άδυτα της ανωνυμίας. Για τους ανθρώπους που έδρασαν με το πνεύμα τους και σμίλεψαν τους κόσμους μέσα στους οποίους μεγαλώσαμε να ζήσουμε. Για τους ανθρώπους που υπήρξαν ουσιαστικά παιδαγωγοί και όχι καθηγητές με τον συμβατικό όρο της λέξης. Τέλος, για τους ανθρώπους που σε ανέχονταν για ένα, τρία ή έξι χρόνια, και όπως δεν τους ξέχασες εσύ, έχοντας τους σαν δεύτερους γονείς, δεν πρόκειται να σε ξεχάσουν και αυτοί, βλέποντας σε σαν ένα από τα δεκάδες παιδιά που πέρασαν από τα μάτια τους.
Connect with us