Η παιδικότητα στην εποχή της αποβλάκωσης


Πρέπει να εξομολογηθώ κάτι. Είναι φορές που ζηλεύω τον μικρό μου αδερφό. Τζαναμπέτης ακόμα, με μόλις δέκα χρόνια στην πλάτη του, κόβει και ράβει τις μέρες δίχως σκοτούρες. Όχι ότι μας φάγανε εμάς τα χρόνια και τα πρέπει, φοιτητόνια απροσάρμοστα και αβόλευτα μέχρι να στρώσεις δρόμο, όπως ακριβώς ορίζει η ηλικία. Είναι όμως αυτή η καταραμένη λησμονιά που τα κάνει όλα. Αυτή φταίει. Κάθε φορά που βλέπω την ξεγνοιασιά στο πρόσωπο του σκάνε μύτη μπροστά μου όλα τα μετερίζια της παιδικότητας. Και τότε νευριάζω, νευριάζω γιατί οι μετρημένες φορές που θα δω τον μικρό μου αδερφό, χαρακτηρίζονται από μια συγκεκριμένη αίσθηση αποστασιοποίησης, αδιάφορη και απούσα από τα throwback μου στην εποχή των λασπωμένων από το παιχνίδι ρούχων (ξέρω, πολύ κλισέ) και των αστείων παιδικών ερώτων. Την αίσθηση της αποχαύνωσης.

Που τον βρίσκεις που τον χάνεις τον μπόμπιρα, εκείνος πίσω από μια οθόνη. Με το ύφος του λήθαργου και το στόμα μισάνοιχτο, να χτίζει πολιτείες ολόκληρες στον κόσμο του, να ορθώνει όνειρα ψηφιακά, να μαθαίνει από μικρός πως είναι να υπάρχεις μέσα από τα πίξελ. Και ξέρετε τι; Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, και εμείς φθείραμε τους αντίχειρες μας επάνω σε ένα αναλογικό. Και εμείς την γευτήκαμε την αποβλάκωση. Με μια όμως διαφορά. Δεν ήμασταν εξαρτημένοι από αυτή.

Η κοινωνία βέβαια είναι σίφουνας, όπως και το σχολείο. Την καθορίζεις και σε καθορίζει. Είναι όμως και δίκοπο μαχαίρι. Γιατί όταν η απομόνωση και αποστασιοποίηση ορίζει τον παιδικό σου κόσμο, έχεις δύο επιλογές. Είτε να την ασπαστείς, και να σε στιγματίσει, είτε να την αντικρούσεις φλερτάροντας με την μετέπειτα περιθωριοποίηση από έναν κόσμο που θα είναι απλά πολύ μπροστά για να τον κάνεις pause προκειμένου να του συστηθείς. Όπως βέβαια λέγανε και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, το μέτρο είναι η λύτρωση. Όμως πως να το επιβάλεις όταν το ζωντόβολο η αποχαύνωση σε κυνηγά παντού; Και το βλέμμα της απάθειας βήμα βήμα αντικαθιστά την αμεριμνησία, και το μισάνοιχτο στόμα αντικαθιστά το χαμόγελο.

Και είναι κρίμα ρε γαμώτο, κρίμα που θα αναπολεί μια παιδικότητα πλαστή, περιφραγμένη με οθόνες και αντικατοπτρισμούς. Κρίμα που θα θυμάται ένα παιδί καρφιτσωμένο σε μια καρέκλα και μια οθόνη.

What's Your Reaction?

Angry Angry
0
Angry
Cute Cute
0
Cute
Fail Fail
0
Fail
Geeky Geeky
0
Geeky
Lol Lol
0
Lol
Love Love
0
Love
OMG OMG
0
OMG
Win Win
0
Win
WTF WTF
0
WTF

Η παιδικότητα στην εποχή της αποβλάκωσης

συνδέσου

Γίνε μέλος του #MSP
Don't have an account?
Εγγράψου

reset password

Εγγράψου

Γίνε μέλος του #MSP

Captcha!
Choose A Format
Gif
GIF format