Ζωγραφίζοντας ακούσια ο καθένας το βιοπορτραίτο του επιλέγει, ως είθισται, τα πιο ζωηρά χρώματα για να μπογιατίσει τις στιγμές, τα βλέμματα, και τους άκακους εξυπνακισμούς, τις εναέριες τσάρκες με τ’ αεροπλάνα, τη ζέστη εκείνου του καλοκαιριού που δε θα ξεχάσει ποτέ ή τις μυρωδιές στα οικογενειακά τραπέζια με τους αμέτρητους φαγάδες.
Στην παλέτα, όμως, των προσωπικών στιγμών αράζουν σκουρόχρωμες και ενοχλητικές και άλλες αναμνήσεις. Που όσο λίγη χαρά κρύβουν μέσα τους άλλο τόσο αξέχαστες μένουν, παρασιτώντας χρόνια τώρα σε εκείνες τις γωνίες του μυαλού τις οποίες με δόλο σπάνια επισκεπτόμαστε. Έστω νοητά. Τούτες οι ενθυμήσεις δεν είναι απλά βαρύθυμα κατασκευάσματα του εγκεφάλου, των οποίων την ύπαρξη αρνούμαστε επιπόλαια να αποδεχθούμε.
Είναι τα λάθη. Ναι, αυτά τα σφάλματα που προέπεμψαν να παραδρομήσει σε τέτοια ένταση η παροντική κατάσταση του ζην που μόνο με λοβοτομή δυνάμεθα να τα λησμονήσουμε. Η τυράννια των λαθών είναι πως μετατρέπουν την καθημερινότητα σε μια παρατεταμένη απορία. «Τι θα γινόταν αν…» γίνονται οι λέξεις που αγαπάς να μισείς.
Και ενώ γνωρίζεις την απόκριση, γιατί την βιώνεις στο πετσί σου με την κάθε μέρα που περνάει, προτιμάς να αυτομαστιγώνεσαι χαμένος στους υποθετικούς σου λογισμούς. Πόσο διαφορετικό το μέλλον, πόσες προσφερόμενες δυνατότητες θα διανοίγονταν μπροστά σου αν το διλημματικό εκείνο κλάσμα του δευτερολέπτου έπραττες το τάδε και όχι το δείνα. Ειδικά άμα τα λάθη σου παρέσυραν στη δίνη τους και άλλους ο πόνος γίνεται αβάσταχτος.
Το λοιπόν, μπράβο σε όσους κατάφεραν (;) να διάγουν το βίο τους μέσα στην απόλυτη ευδαιμονία. Ένα μεγαλύτερο μπράβο όμως σε εκείνους που έκαναν λάθη και κατόρθωσαν να ζήσουν με αυτά! Μέσα στην αδιάκοπη υπενθύμιση της αβλεψίας τους κοιτούν τη ζωή κατάματα, δείχνοντας φαινομενικά ανεπηρέαστοι και θέτοντας ένα πρότυπο μητέρας, πατέρα, αδερφού/ης, γιαγιάς ή φίλου στο οποίο δύσκολα θα μπορέσουμε, έστω και μελλοντικά, ν’ ανταποκριθούμε.
Connect with us