Περί χρωμάτων;

Η εξεταστική και η ζέστη έχουν πλέον ξαναμπεί έντονα μέσα στην ζωή μας, έχουν αρχίσει να γκρεμίζουν τις γέφυρες της υπομονής μας και να μας προκαλούν το «δημιουργικό» άγχος. Οπουδήποτε και να κοιτάξω βλέπω έντονα χρώματα να σπάνε πλέον τον γκρίζο καθρέπτη του χειμώνα. Πράσινο, μπλε, πυρόξανθο θα μπορούσαν να αναμοχλεύουν με τις ψυχικές μας διαθέσεις και να δώσουν μια νέα οπτική διάσταση.

Υπάρχουν πολλών ειδών χρώματα το καθένα καμωμένο με έναν εντελώς δικό του, ξεχωριστό τρόπο. Όλοι το βλέπουν το ίδιο μα ο καθένας το αντιλαμβάνεται διαφορετικά, είτε λόγω της διαφορετικής προοπτικής του είτε λόγω της γωνίας του φωτός που μεταφέρει την εικόνα κάπως παραλλαγμένη, κάπως αλλιώτικη. Όταν πέφτει η νύχτα , όλα τους όσο μοναδικά και αν είναι τείνουν να χάσουν την λάμψη τους. Υφίσταται η ουσία τους μια μετουσίωση και γίνονται μουντά, άχρωμα. Αυτά τα χρώματα πιστεύουν πως είναι ανωτέρα από τα αλλά , τρέφονται και αναπτύσσονται  εις βάρος τους . Έχουνε μάθει να βλέπουν μοναχά το μήλο στην προσωπογραφία του άλλου, να επιθυμούν να το καταστρέψουν και να επιβάλλουν με το μυαλό τους το δίκαιο . Αγνοούν την ύπαρξη της νύχτας. Αυτοθεωρούνται τα λαμπρά αστέρια. Κανένας δεν τα επιθυμεί, κανένας ωστόσο δεν διστάζει να τα χρησιμοποιήσει στιγματίζοντας με τα πινέλα του, τον καμβά του άλλου. Με ένα ωχρό πανί να αρμενίζει και να αραιώνει τα αλλά .

Τα αλλά τα φωτεινά που οι δυνάμεις τους εξατμίζονται κολυμπώντας σε ανεξερεύνητα νερά. Και αυτά επιθυμούν να πάρουν εκδίκηση τίνος και γιατί, αόριστη εν τέλει, κάνοντας τον ήλιο να ανατείλει. Αυτά καθώς απλώνουν επιδιώκουν να ενσωματώσουν και αλλά μικρότερα μαζί τους, δίνοντας τους και παράλληλα παίρνοντας ένα μικρό μερίδιο μπογιάς. Μια τέτοια μπογιά θα μπορούσε να ειδωθεί σε έναν σταθμό τρένων, όπου χιλιάδες χρώματα ζωηρά κινούνται περά δώθε, ψηλά, μακριά από το έδαφος αναζητώντας την ιδανική μίξη. Και όταν όντως συμβαίνει τι μπορεί να αναιρέσει το νέο αυτό χρώμα, να το σβήσει με μιας και να βάλει τέλος στην ύπαρξη της υφής του; Ούτε οι τσιμεντένιες κτηνωδίες, ούτε τα λασπωμένα δάπεδα είναι αντάξια  και ικανά εμπόδια. Ακόμα και το νερό της βροχής, πέφτοντας από τα σύννεφα μοιάζει με μικρό παιδί ανήμπορο να κατανοήσει την σκοπιά των μεγάλων μέσα από τα εφηβικά μάτια του.

Υπάρχουν όμως και αλλά χρώματα, ίσως ακόμη χειρότερα και από τα σκούρα. Υπάρχουν και αυτά τα όποια είναι ουδέτερα, βρίσκονται στον χώρο και κανένας ποτέ του δεν τα προσέχει. Ίσως να τα είδε με την άκρη του ματιού του και σαν τον χειμερινό αέρα να σφύριξε και να προσπέρασε. Αυτά βρίσκονται πάντα στο μεταίχμιο δεν είναι μήτε περιττά μήτε δοτικά, στέκονται στο τεντωμένο σκοινά και αρνούνται να νοηματοδοτήσουν κάποια πλευρά του. Το σκοινί δεν σπάει και έτσι μένουν πάντα πάνω από όλους , εκλιπαρώντας όμως να πέσουν και να βρουν ένα στόχο για να λάβει χρώμα. Η έλλειψη της βασικής ουσίας τους συμβαίνει από επιλογή τους, και με την ίδια – από άλλους αυτήν την φορά- ταυτίζουν την εμφάνιση τους με την απουσία τους. Κανένας δυστυχώς δεν θα τα θυμάται παρά για την τυχαία τους γνωριμία.

Όπως και να ‘χει ένα χρώμα μπορεί να ανήκει εξίσου εύκολα και στις τρεις αυτές κατηγορίες. Ούτε η μέρα, ούτε η νύχτα, ούτε και η εμπάθεια είναι αρκετές για να ταξινομηθεί κάτω από την σφαίρα κάποιας από αυτές. Μοναχά ένα άλλο χρώμα είναι ικανό να δώσει την θέση που αρμόζει στο άλλο να δει τις πινελιές που απουσιάζουν και όταν τις προσθέσει να βρει την θέση του στον χάρτη. Χρώματα κενά, χρώματα γεμάτα, χρώματα αδιάφορα.