Δεν υπάρχει χειρότερο από την ελπίδα. Από την καταραμένη προσδοκία της πραγματοποίησης εκείνου του ονείρου που πάντα ροκάνιζε τις σκέψεις σου ντυμένο προκλητικά με τον μανδύα της πιθανότητας. Αν δεν ήταν αυτή η καταραμένη προσδοκία, όλες οι απόπειρες καταδυνάστευσης των άσβεστων εσώτερων φιλοδοξιών, στις οποίες με τόσο κόπο επιδίδεται ο καθένας, θα είχαν τελεσφορήσει. Η λογική θα θριάμβευε έναντι της ασυνάρτητης φαντασιοπληξίας. Αλλά τόσο έκθετο στην παραμικρή ελκυστική παραίσθηση είναι το μυαλό του ανθρώπου, που δύσκολα ηττάται από τις παροξυσμικές εγκεφαλικές εκρήξεις πραγματικότητας.
Λένε πως δεν χρειάζεται να πληρώσεις για να ονειρευτείς. Και μπορεί τα όνειρα να μην έχουν τιμή, έχουν όμως τίμημα. Όλη αυτή η υπεράνθρωπη προσπάθεια να πείσεις τον εαυτό σου πως κάτι δεν θα γίνει τελικά είναι μια αγγαρεία με την οποία, εν ευθέτω χρόνω, συμβιβάζεσαι. Σε φθείρει ψυχολογικά, ναι, αλλά περνάει. Δεν αποτελεί το πιο επίπονο σενάριο του άγραφου καταστροφολογικού μυθιστορήματος της ζωής σου αυτό το κάτι που, εκ των πραγμάτων, ποτέ δεν θα συνέβαινε. Τι γίνεται όμως όταν πετύχεις αυτό που πάντα ονειρευόσουν αλλά δεν μπορείς να γευτείς τους καρπούς του;
Όταν πας στο πηγάδι και έχει νερό και ένα κουβά λίγο πιο πέρα αλλά λείπει ένα κομμάτι σπάγκος που θα σε βοηθήσει να γεμίσεις το τσίγκινο κατασκεύασμα για να ξεδιψάσεις; Ε λοιπόν, αυτό σε κομματιάζει. Γιατί δεν μένει να κάνεις τίποτα άλλο. Εσύ ονειρεύτηκες το πηγάδι, όπως πιθανόν πολλοί άλλοι, αλλά μόνος σου έτρεξες και μόνος σου βρήκες το δρόμο γι’ αυτό, θυσιάζοντας πρόθυμα τη ζηλευτή νηνεμία όλων όσων περίμεναν να γίνουν μάρτυρες της αποτυχίας σου. Και μετά να σου πετάξουν ένα «δεν ήταν γραφτό να γίνει», «αυτοί που προσπαθούν στο τέλος ανταμείβονται».
Ανάθεμα σε όσα δεν ήταν «γραφτό να γίνουν». Ανάθεμα και σε όλους που προσπάθησαν και δεν ανταμείφθηκαν την ώρα που έπρεπε. Μπορεί όντως το μέλλον να επιφυλάσσει τα καλύτερα και τα πιο ευοίωνα. Αλλά εσύ δεν μπορείς να διάγεις τον βίο σου βασίζοντας τα ενεστώτα συμβάντα σε μελλοντικές προβλέψεις. Όταν αποφασίζεις να υποβάλεις τον εαυτό σου σε δοκιμές και αγωνίζεσαι για κάτι παροντικό, δεν αυταπατάσαι με παραφουσκωμένες ελπίδες, ούτε όμως προσεύχεσαι να καταβαραθρωθείς στην λαμπρότητα της προσπάθειας. Παλεύεις σκόπιμα με το χρόνο. Αν αυτός επικρατήσει τελικά, δεν χάνεις τον πόλεμο. Αλλά μια μάχη που θα μπορούσε να ήταν κερδισμένη. Και η υπομονή, που όλοι τόσο μεγαλόθυμα επικαλούνται, δεν θα γιατρέψει τις ιαχές της πάλης που, υπό κανονικές συνθήκες, θα ήταν νικηφόρα.
Connect with us