Ο καινούριος δήμαρχος του Λονδίνου είναι Μουσουλμάνος και μετανάστης δεύτερης γενιάς από το Πακιστάν. Οι γονείς του μετακόμισαν στην Αγγλία το 1960 και ο ίδιος προσδιορίζεται ως Λονδρέζος. Είναι δικηγόρος με ειδίκευση στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και υπέρμαχος κατά των διακρίσεων, του αντισιμητισμού και της Ισλαμοφοβίας. Είναι ο πρώτος Μουσουλμάνος δήμαρχος στο Ηνωμένο Βασίλειο και η ιστορία του μοιάζει να αγγίζει το ευρωπαϊκό όνειρο πολλών μεταναστών ή προσφύγων που φτάνουν στη Γηραιά Ήπειρο για να βρουν μια καλύτερη τύχη.
Και αυτά είναι πραγματικά πολύ καλά νέα. Μπορεί να αναρωτηθείτε, όμως, γιατί να πρέπει να νοιάζει εσάς. Γιατί η πολιτική επιτυχία ενός ανθρώπου σε μια χώρα σχετικά μακριά από τη δική μας πρέπει να ενδιαφέρει ένα νέο στην Ελλάδα, με όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει; Και θα σας απαντήσω απλά: επειδή είναι ένα μήνυμα ελπίδας. Σε μια περίοδο που οι φράχτες στην Ευρώπη χτίζονται ο ένας μετά τον άλλο, που τα σύνορα κλείνουν και που η ισορροπία μεταξύ ασφάλειας και δημοκρατίας γέρνει επικίνδυνα προς την πρώτη, η πρωτεύουσα της πιο ευρωσκεπτικιστικής χώρας στην Ευρώπη κάνει μια κίνηση ματ απέναντι στο ρατσισμό. Όταν στις περισσότερες χώρες οι άνθρωποι κοιτούν περίεργα όποιον φοράει μαντήλα ή όποιον έχει λίγο διαφορετικό χρώμα, στο Λονδίνο επιλέγουν την ενσωμάτωση και την αντιμετώπιση των ανθρώπων με ίσους όρους.
Και για να σας προλάβω: ναι αυτό είναι ένα θέμα που θα πρέπει όχι απλά να μας απασχολήσει, αλλά και να μας προβληματίσει. Να σκεφτούμε με τις δικές μας αναλογίες και τα δικά μας δεδομένα. Θα φτάναμε ποτέ ως χώρα σε ένα τέτοιο σημείο; Θα το αποδεχόμασταν; Και πολύ περισσότερο, θα μπορούσαμε να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό; Σίγουρα είμαστε πολύ καλοί στο ζήτημα της αλληλεγγύης. Από αφομοιώση και αποδοχή, όμως, μάλλον δεν τα πάμε και πολύ καλά. Και μπορεί αυτά που λέω να ακούγονται υπερβολικά, περίεργα ή τραβηγμένα όμως αν θέλουμε να είμαστε μια γενιά με μέλλον, όραμα και ιδέες για αυτή τη χώρα, αυτά είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία θα έπρεπε να χτίσουμε. Να δεχόμαστε και να αγκαλιάζουμε τη διαπολιτισμικότητα, να χαιρόμαστε όταν ο άνθρωπος που είναι απέναντί μας είναι διαφορετικός και να παλεύουμε μαζί του για να έχει ίσα δικαιώματα με μας.
Σε μια χώρα υπό την υπάρχουσα κατάσταση, αυτές οι σκέψεις μπορεί να μοιάζουν ως μακρινές ονειροπολήσεις. Και θα μου πείτε μέσα στην κρίση, το προσφυγικό και τόσα άλλα ζητήματα αυτί θα ήταν το τελευταίο που θα έπρεπε να μας απασχολεί. Κι όμως, αυτό είναι ένα ζήτημα υψίστης σημασίας. Γιατί αν αλλάξουμε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους άλλους, αν επαναπροσδιορίσουμε και πιστέψουμε τις αξίες μας και αν φτιάξουμε ένα κόσμο στα δικά μας μέτρα, μόνο τότε μπορούμε να έχουμε δικαίωμα και ελπίδα για το μέλλον που θέλουμε να χτίσουμε.
Connect with us