Αγάλματα, Κινούμενα, Αγέλαστα.

Όσοι δεν γεννήθηκαν απολαμβάνοντας την άνεση ενός μεγάλου αστικού ονόματος, ή έστω ενός ανερχόμενου, περπατούν τον μονόδρομο της ζωής και αντιπαρέρχονται τις χαρμολύπες της, στηριζόμενοι στα πόδια τους και όχι στα γράμματα του επώνυμου επιθέτου τους. Γι’ αυτούς μια λανθασμένη επιλογή, ενδεχομένως να τους οπλίσει με κουράγιο έχοντας προλάβει ωστόσο να τερματίσει κάθε φιλοδοξία και όνειρο. Γιατί, άλλωστε, να λεγόταν μονόδρομος αν έδινε αφορμές για επιστροφή σε κάθε παραστράτημα. Όχι, η κατεύθυνση είναι μια, συνεχομένη και ανεπίστρεπτη. 

Όσοι δεν ανετράφησαν ανάμεσα στις πλεονάζουσες αφθονίες που τρατάρει απλόχερα ένα ξακουστό τζάκι, γνωρίζουν πως ένα αναγνωρίσιμο όνομα θα ζήσει μαζί σου αλλά ένα φαινομενικά άσημο θα σου μάθει να ζεις. Είναι εύκολο πίσω από την εικονικότητα της επωνυμίας να ανοίγεις πόρτες αλλά η ενίοτε βολική ασημαντότητα της ασημίας επικουρεί στο να τις χτίσεις. 

Έχει τύχει να δω τέτοιους ανθρώπους. Που στερούνται φανταχτερούς τίτλους, είναι όμως πλήρεις αξιοπρέπειας. Ξυπνούν πολύ πριν ακόμα φέξει η μέρα και εκθέτοντας τον εαυτό τους στην απερισκεψία του όποιου ασυνείδητου, ή στην καλύτερη περίπτωση απρόσεκτου, οδηγού, τραβούν για τη δουλειά τους. Με προσωπεία ανέκφραστα και γρήγορο βηματισμό πασχίζουν να διασχίσουν τις βιομηχανικές περιοχές. 

Δεν κόβουν δρόμο γιατί ξέρουν την επικινδυνότητα του τοπίου που τους περιβάλλει. Και όταν οι προβολείς των οχημάτων που περνούν πέφτουν πάνω τους, τυφλώνοντας τις κόρες των ματιών τους, δε δυσανασχετούν. Απλά στρίβουν το πρόσωπο προς άλλη κατεύθυνση και ακόμη πιο σπάνια σηκώνουν το κεφάλι για να αντικρύσουν το διερχόμενο αυτοκίνητο, φορτηγό ή μοτοσικλετιστή. 

Έχει όμως τύχει να δω και το βλέμμα αυτών των ανθρώπων. Ναι, αυτών που δεν γεννήθηκαν ευνοούμενοι από μια μεγάλη οικογενειακή, ή μάλλον «επωνυμική», παράδοση. Το λοιπόν, σε στοιχειώνει. Όσο τα φώτα από τ’ αμάξια δεν αιχμαλωτίζουν τις φιγούρες τους, άλλο τόσο οι φιγούρες τους κατατρέχουν εσένα. Μοιάζουν με ανθρώπινα, αγέλαστα αγάλματα, και ας είναι κινούμενα. Χαμένα μέσα στην πίσσα του σκοταδιού που προσφέρουν οι πρώτες πρωινές ώρες, και ας είναι υπαρκτά. Και όπως πορεύονται, έτσι και θα επιστρέψουν. Με την ίδια απάθεια και τολμηρότητα, σφυρηλατημένες από τον βάναυσο μονόδρομο της καθημερινότητας.

Όσοι γεννήθηκαν αφανείς ήρωες, δρουν για όλους του άλλους πλην ενός. Του εαυτού τους. Ξυπνούν νωρίς, περπατούν γρήγορα, δουλεύουν σκληρά και πάλι από την αρχή. Ποιος όμως θα νοιαστεί γι’ αυτούς. Αυτές τις αλύγιστες ανθρώπινες μορφές που βαδίζουν αγέλαστες στο απρόβλεπτο επίπεδο της ζωής; Υποτίθεται οι εμφανείς, οι γνωστοί και διάσημοι! Υποτίθεται…