Οι πανελλήνιες πλησιάζουν απειλητικά και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι αντιμετωπίζουν ήδη κρίσεις πανικού. Ως (πολλάκις) παθούσα θα προσπαθήσω να αναδείξω μία τελείως διαφορετική πραγματικότητα που αφορά αυτό το θέμα η οποία δε γίνεται εύκολα αντιληπτή όταν βιώνεις αυτή τη χαοτική περίοδο της ζωής σου.
Οι πανελλήνιες δεν είναι το τέλος. Δε σηματοδοτούν το τέλος της ξέγνοιαστης μαθητικής ζωής σου. Δεν είναι η τελευταία σου ευκαιρία να σπουδάσεις στη σχολή των ονείρων σου. Δε συμβολίζουν τις τελευταίες στιγμές με τους παιδικούς σου φίλους.
Οι πανελλήνιες δεν είναι η αρχή. Δεν σηματοδοτούν την αρχή της ενήλικης ζωής σου. Δεν είναι η πρώτη σου ευκαιρία να γίνεις ένας επιτυχημένος άνθρωπος, επαγγελματίας, πολίτης. Δε συμβολίζουν τα ατελείωτα ξενύχτια με τις καινούργιες σου παρέες.
Οι πανελλήνιες είναι απλά ένα μέσο. Αυτό το μέσο μπορείς να το χρησιμοποιήσεις όσες φορές θες, με όποιο τρόπο θες, με όποιο σκοπό θες. Επίσης δεν είναι το μόνο μέσο. Γενικά μπορείς να κάνεις ό,τι θες. Ζωή σου είναι στο κάτω κάτω.
Μπορεί να περάσεις κατευθείαν εκεί που θες. Μπορεί και όχι. Μπορεί να θελήσεις να ξαναδώσεις. Μπορεί να μη θελήσεις να δώσεις ποτέ. Μπορεί να θελήσεις να πιάσεις δουλειά ή να πας στρατό πρώτα. ΚΑΙ;
Ακόμα και ο θεσμός των Πανελληνίων, που όλοι σε έπεισαν ότι είναι το πιο σημαντικό βήμα στη ζωή σου, είναι γεμάτος επιλογές. Δεν ξέρεις ποια είναι η επόμενη μέρα, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Οπότε σταμάτα να αγχώνεσαι, κοιμήσου, πάρε μια βαθιά ανάσα και σου υπόσχομαι ότι όλα θα πάνε καλά. Πώς το ξέρω; Έχω δώσει δύο φορές πανελλήνιες, καμία δεν πέρασα στη σχολή που ήθελα και κατέληξα να είμαι ένας ευτυχισμένος και πλήρης άνθρωπος. Θα είμαι αύριο ένας ευτυχισμένος και πλήρης άνθρωπος; Αυτό εξαρτάται μόνο από τις επιλογές μου. Οπότε σκάσε και κολύμπα!
Connect with us