Ας μιλήσουμε για ένα βράδυ


Πρωινό ξύπνημα, κίνηση τους δρόμους, μαθήματα, σχολή,  πήγαινε-έλα μέσα στην πόλη, λίγο πολύ η καθημερινότητα σου. Και επιτέλους φτάνει η στιγμή να αποτραβηχτείς από όλα αυτά και να επιστρέψεις στη φώλια σου έτοιμος να βρεις την ξεκούραση που λαχταράς. Κλείνεις τα μάτια, προσπαθείς να σταματήσεις να σκάφτεσαι θέλοντας να παραδοθείς αυτόβουλα στον κόσμο των ονείρων. Και τότε η μεγάλη στιγμή φτάνει, η στιγμή που η υπερένταση σου έχει νικήσει το όλον σου και δεν σου επιτρέπει να κάνεις τίποτα άλλο από το να βγεις έξω και να αφουγκραστείς τον παλμό της πόλης, χτυπώντας πιο ιδιαίτερος από ποτέ  μέσα στην μέση της νύχτας.

Παίρνω αγκαλιά τα νευρά μου , ντύνομαι ελαφρά βάζω παπούτσια και καλώ το ασανσέρ για να ορμήσω έξω στην εξιλέωση της στιγμής. Ο κρότος της πόρτας πίσω μου με τραντάζει. Αρχίζω το ταξίδι μου στα ανατολικά σοκάκια της πόλης. Βηματίζοντας προσπερνάω το παρκάκι που βρίσκεται κάτω από το σπίτι μου και φτάνω στο κεντρικό δρόμο  Τα πάντα βυθισμένα στην σιωπή, κοιτάζω στα αριστερά μου και βλέπω το κτήριο που στεγάζει  το τοπικό δημοτικό  να υψώνεται επιβλητικά. Προσπερνά χωρίς να δίνω σημασία για να βρεθώ μπροστά στο πρώτο μου δίλημμα. Να πάρω τον δρόμο για το άλσος η να προχωρήσω προς την εκκλησία; Τελικά η εκκλησία νίκησε. Βαδίζω με σκυμμένο το κεφάλι μόνο για να ακούσω άλλο ένα ζευγάρι βήματα να περνάνε παράλληλα , κάποιος ξεχασμένος μέσα στον δρόμο. Φτάνω αλλά δεν βρίσκω παρηγοριά μπροστά της και συνεχίζω. Η Ανατολικής Θράκης πάντα μου φαινόταν μοναδική, ίσως να φταίνε και  τα δέντρα που απλώνονται δεξιά και αριστερά της. Ίσως να φταίει και το παρατημένο αμάξι που έχει ριζώσει πάνω σαν παιδί της. Κοντεύω να φτάσω στο γήπεδο αλλά κάτι με εμποδίζει .

Είναι εκείνη η μικρή στιγμή, η στιγμή που αρκεί για να δώσει έναυσμα στο υποσυνείδητο σου να εκπέμψει αχτίδες αδρεναλίνης ώστε να μετουσιώσει τον κόσμο γύρω σου σε ένα φανταστικό δοχείο. Η άκρη του ματιού μου παρέλυσε σαν είδε μια  νέον πινακίδα να τρεμοπαίζει μέσα στο σκοτάδι. Είναι μια τέτοια στιγμή που χωρίς κάποιον λόγο το λογικό σαλεύει , υποχωρεί στα παρασκήνια και δίνει την θέση του στην διάνοια του ονείρου . Εγκαταλείπει την μάχη επειδή έτσι του διατάθηκε και ως πιστός υπηρέτης υπακούει. Μπροστά στην θεά του γαλάζιου φωτός χωρίς εξήγηση. Μια ασήμαντη στιγμή , μια λεπτομέρεια που την συλλαμβάνεις κάθε μέρα , μα στην πιο παράλογη μορφή της είναι ικανή να σε συναρπάσει. Έμεινα εκεί βυθισμένος. Η επιφάνεια του νερού όμως σκίρτησε. Σιγά-σιγά το όνειρο σβήνει και επιστρέφεις πίσω στον κόσμο. Συλλογίστηκα για λίγο την εμπειρία μου και βγήκα μπροστά στο γήπεδο. Όταν φτάνεις στο τέλος του ταξιδίου  το αισθάνεσαι με μια ηθική ικανοποίηση  

Η ατμόσφαιρα της πόλης λένε την νύχτα είναι τελείως διαφορετική. Πλέον είμαι σε θέση να το δεχτώ. Ξυπνάνε όλες σου οι αισθήσεις με έναν μοναδικό τρόπο, λειτουργούν εναρμόνια και σε ξαφνιάζει αυτή η αλλαγή. Το πρωί ξένος μεταξύ ξένων και ξαφνικά οι ρολόι αλλάζουν. Γίνεσαι ένας οδοιπόρος μέσα στο γνωστό-άγνωστο και θέλεις τόσο πολύ να το θαυμάσεις να το ανακαλύψεις. Διαπιστώνεις ποσά πολλά διέφυγαν από την αντίληψη σου και επιθυμείς απλά και μόνο να τα παρατηρήσεις λιγάκι καλυτέρα. Λίγο πιο προσεκτικά, πιο ευλαβικά. Όλα είναι διαφορετικά μέσα στην ησυχία, σαν ένα αόρατο ξόρκι να σκεπάζει τα πάντα και να τα κατευθύνει με την συγκατάθεση τους.

Αρκετά όμως για σήμερα. Το «ταξίδι» έλαβε το τέλος του. Η κούραση με κατέβαλε και μαζί με το πρώτο φως του Ήλιου θέλω να γυρίσω πίσω. Ίσως τελικά τα πράγματα που γνωρίζεις καλυτέρα από όλα να είναι αυτά που γνωρίζεις λιγότερο. Εντούτοις βρίσκονται εκεί για να ξαναγνωρίσεις με νέα μάτια.

What's Your Reaction?

Angry Angry
0
Angry
Cute Cute
0
Cute
Fail Fail
0
Fail
Geeky Geeky
0
Geeky
Lol Lol
0
Lol
Love Love
0
Love
OMG OMG
0
OMG
Win Win
0
Win
WTF WTF
0
WTF

Ας μιλήσουμε για ένα βράδυ

συνδέσου

Γίνε μέλος του #MSP
Don't have an account?
Εγγράψου

reset password

Εγγράψου

Γίνε μέλος του #MSP

Captcha!
Choose A Format
Gif
GIF format