Φοβάμαι που δε φοβάμαι


22.3.2016

22:26, Ελλάδα

Δεκατρείς ώρες και δεκαπέντε λεπτά μετά την τελευταία τρομοκρατική επίθεση σ’ αεροδρόμιο και σταθμό των Βρυξελλών. Μέσα σε λιγότερο από τέσσερις μήνες η σκιά του φόβου επέστρεψε στην Ευρώπη. Μήπως είχε φύγει καθόλου από πάνω της;

Βέβαια αυτή τη φορά τα ραδιόφωνα, οι τηλεοπτικοί δίαυλοι ανά τον κόσμο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ήταν όλα τους περισσότερο προετοιμασμένα. Αυτή τη φορά δε χρειάστηκαν ούτε τρικολόρ σημαίες στα χρώματα του Βελγίου να κοσμούν τις διαδικτυακές μας φωτογραφίες, ούτε σπαραξικάρδια αφιερώματα από τα δελτία ειδήσεων και τα διεθνή newsrooms.

Γιατί η Ευρώπη είχε πληγεί ήδη τουλάχιστον μια φορά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στο πολύ κοντινό παρελθόν. Και το νέο δε θα σόκαρε αρκετά. Πώς να σοκάρει εξάλλου όταν πριν λίγους μήνες οι ίδιοι άνθρωποι έγιναν μάρτυρες των ίδιων ακριβώς εξελίξεων. Το μόνο που άλλαξε ήταν το φόντο. Το Νοέμβρη στο σκηνικό είχαμε έναν Πύργο του Άιφελ. Τώρα βελγικά μετρό και αεροδρόμια.

Τα ιερά τέρατα της μάχιμης δημοσιογραφίας ρίχθηκαν στην παλαίστρα της «ειδησεοπαραγωγής». Άραγε ποιος θα σκεφτεί τον πιο τρομολάγνο τίτλο. Εκείνον που θα εξασφαλίσει μια παραπάνω ματιά του αχόρταγου τηλεθεατή όταν σαρώνει μανιωδώς τις τηλεοπτικές συχνότητες;

«Νέο τρομοκρατικό χτύπημα σ’ ευρωπαϊκό έδαφος»; «Επίθεση στη βελγική πρωτεύουσα»; Όχι. Εδώ οι τίτλοι είναι απλά περιγραφικοί. Ούτε αρκετά πιασάρικοι. Ούτε ικανοί να εγείρουν τον φόβο. Όμως, «Η Ευρώπη σε πόλεμο»; Να ένας πολλά υποσχόμενος τίτλος! Τι και αν είναι πέρα για πέρα τραβηγμένος; Τη δουλειά του την κάνει και με το παραπάνω.

Θα ήθελα, παρ’ όλα αυτά, να δώσω μια συμβουλή προς όλους τους δαιμόνιους σχολιαστές δελτίων και «ποιητές» της κοινής γνώμης: Μην προκαλούμε την τύχη μας με το να τιτλοφορούμε τέτοιες θλιβερές καταστάσεις πολεμικές. Τόσο οι παλιοί όσο και οι νεότεροι έχουν αντιληφθεί πως ο πόλεμος είναι αφοπλιστικά μονοδιάστατος.

Δεν υπάρχουν, αυτό που λέμε, δύο όψεις του νομίσματος. Στον πόλεμο όλα τα παρεπόμενα είναι άσχημα και μη αναστρέψιμα. Και δεν πειράζει αν για μια φορά το αδηφάγο βλέμμα του τηλεθεατή δεν κορεστεί στον βωμό της ρεαλιστικής παρουσίασης ενός γεγονότος. Για μια φορά στη ζωή μας θ’ αντέξουμε να ζήσουμε με την αλήθεια.

Και αυτό γιατί η αλήθεια σίγουρα δεν έχει ημερομηνία λήξης, έχει όμως ημερομηνία κατανάλωσης. Θα σκάσει σαν βόμβα, ο κρότος θα προκαλέσει αναταραχή, τα συντρίμμια θα  ενοχλήσουν κάποιους περισσότερο, άλλους πάλι λιγότερο. Αλλά μέχρι εκεί. Κάποια στιγμή το σοκ, ο θυμός ακόμη και ο ενδεχόμενος φόβος θα περάσουν από πάνω μας. Θα βυθιστούμε τις πρώτες ώρες σ’ έναν βουβό ιντερνετικό θρήνο, τα θρήσκα hashtags #prayforbrussels θα συνοδεύουν κάθε μας δημοσίευση και έτσι, έχοντας αποτίσει τον πρέποντα φόρο διαδικτυακής τιμής, θα οδεύσουμε με τρόπο σχεδόν οπισθοδρομικό στην αθώα κολάσιμη ζωή μας.

Και είναι και άλλη μια παράνοια που πρέπει να διευθετηθεί. Επειδή όπου κάποιοι λένε μαύρο, άλλοι δέκα λένε άσπρο, έτσι και εδώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που σχολίαζαν καυστικά την έλλειψη hashtags για αντίστοιχα τρομοκρατικά συμβάντα σε ασιατικές ή αφρικανικές χώρες, εξισώνοντας τη με έλλειμμα αλληλεγγύης. Λες και αν κάποιος χρησιμοποιήσει μια τέτοια διαδικτυακή ένδειξη για τις επιθέσεις στη Λαχόρη του Πακιστάν, αυτή και μόνο η χειρονομία του θα σηματοδοτήσει το περίσσευμα ανθρωπιάς που κρύβει μέσα του.

Δεν πιστεύω ότι έχουμε φτάσει σε τέτοια επίπεδα αθλιότητας ώστε να λυπούμαστε περισσότερο ή λιγότερο για το θάνατο συμπολιτών μας. Ας αναλογιστούμε όμως το εξής: η έννοια της τρομοκρατίας επανασυστήθηκε στη διεθνή κοινότητα την 11η Σεπτεμβρίου. Όχι επειδή δεν υπήρχαν τρομοκρατικά χτυπήματα προ των Διδύμων Πύργων.

Τουναντίον. Βλέποντας, ωστόσο, δύο αεροπλάνα να εξοβελίζουν τα παγκόσμια σύμβολα του χρηματοπιστωτικού συστήματος ή ακόμα θρησκευτικά φανατισμένους να επιτίθενται στην πόλη που, πρώτη μέσω της ιστορικής Γαλλικής Επανάστασης, αποτίναξε από πάνω της το πάθος της κάθε είδους οπαδοποίησης, σοκάρεσαι έτι παραπάνω. Γιατί δεν το περιμένεις.

Φυσικά τώρα θα αναρωτηθεί κανείς κατά πόσο είναι σωστό να είμαστε συνηθισμένοι στην τρομοκρατία ανάλογα με γεωγραφικά κριτήρια. Δεν είναι σωστό αλλά δικαιολογημένο. Πάλαι ποτέ και σύγχρονες κοσμοκρατορίες χάνουν μέρα με τη μέρα ψήγματα του γοήτρου τους, οι σοβάδες των κάποτε αδιαπέραστων φρουρίων τους σείονται συθέμελα. Στους όρους του δικαίου των ισχυρών έχουν βγει ηττημένοι.

Εξάλλου, τι εντυπωσιάζει περισσότερο από την ήττα ενός δηλωμένου φαβορί ή το θρίαμβο του απόλυτου αουτσάιντερ. Θα έμενε στην ιστορία ο Δαυίδ αν μονομαχούσε μ’ έναν όμοιο του σ’ ικανότητες ή σωματική διάπλαση; Ή μ’ άλλα λόγια (θα έμενε στην ιστορία) νικώντας τον Γολιάθ, αν ο τελευταίος δεν ήταν αυτός που ήταν;

Παρ’ όλα αυτά το ζήτημα που θα πρέπει να μας απασχολεί δεν είναι το αν και γιατί μας ξαφνιάζει περισσότερο η επίθεση στο Βέλγιο και τη Γαλλία από την επίθεση στην Τουρκία και το Πακιστάν. Γιατί πολύ απλά τίποτα δεν μας ταρακουνά πια. Βομβαρδισμένοι χώροι αναμονής, αιματοκυλισμένοι δρόμοι και απεγνωσμένα πρόσωπα έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητας μας και όχι μια μελανή ιστορική στιγμή της γενιάς μας.

Στο άκουσμα «αρμαγεδδωνικών» ειδήσεων αφιερώνουμε δύο με τρία λεπτά διαδικτυακής θλίψης αλλά δε φοβόμαστε. Και δεν εννοώ τον παθολογικό φόβο. Αλλά εμείς έχουμε περάσει στην αντίπερα όχθη. Μένω με την ελπίδα πως όταν ξυπνήσουμε από αυτές τις βάρβαρες ενέσεις αναισθησίας θα συνειδητοποιήσουμε τη χρησιμότητα του υγειούς φόβου. Για να σταματήσουμε να φοβόμαστε που δε φοβόμαστε…

What's Your Reaction?

Angry Angry
0
Angry
Cute Cute
0
Cute
Fail Fail
0
Fail
Geeky Geeky
0
Geeky
Lol Lol
0
Lol
Love Love
0
Love
OMG OMG
0
OMG
Win Win
0
Win
WTF WTF
0
WTF

Φοβάμαι που δε φοβάμαι

συνδέσου

Γίνε μέλος του #MSP
Don't have an account?
Εγγράψου

reset password

Εγγράψου

Γίνε μέλος του #MSP

Captcha!
Choose A Format
Gif
GIF format