Το όνειρο ενός τρελού

Την ώρα που ο ορθόδοξος πληθυσμός απολαμβάνει την μεγαλύτερη θρησκευτική τελετή του, το Πάσχα στην άλλη πλευρά του κόσμου, την πιο απομακρυσμένη, οι συνεχείς πολεμικές επιθέσεις παραμένουν ακατάπαυστες. Επιθέσεις τρόμου, επιθέσεις με μόνο στόχο να προβάλλουν την ανωτερότητα ενός ανθρώπου απέναντι στην πιστή του εικόνα, τον άνθρωπο. Σε μια από αυτές, σε μια από αυτές που διάλεξαν καλυτέρα να γνωστοποιήσουν, διαβάζω πως έχασε την ζωή του ένας μόνιμος κάτοικος της περιοχής και γιατρός, ο Μοχάμαντ Ουάσιμ Μάαζ , ο τελευταίος παιδίατρος  που παρέμεινε να υπηρετεί ευλαβικά τον όρκο του μέχρι έσχατων.

 Ένας απλός, συνηθισμένος άνθρωπος σαν όλους εμάς. Είχε όμως το ‘’ελάττωμα‘’ να βρεθεί μέσα στην κόλαση, να αντικρίσει κατάματα την ύφη του κόσμου που μας περιβάλλει και τα πιο πρωτόγονα αισθήματα του ανθρώπου. Την βία και την ανάγκη του για έλεγχο . Μπορούσε εντούτοις να δραπετέψει  μακριά από όλα αυτά, αρνήθηκε όμως. Έμεινε πιστός στα ιδανικά  του, στον εαυτό όταν θέλησε να μην απομακρυνθεί από το καθήκον του και να συνεχίσει να βοηθά μικρά παιδιά μέσα στην την δίνη του τρόμου. Ένας αληθινός ιδεολόγος, ξεχασμένος σε μια γωνία της γης .

«Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας» είχε πει κάποτε ο Ελύτης  για να εκφράσει την βαθιά του πεποίθηση ότι οι άνθρωποι μπορούν μέσα από μικρές πράξεις να σε εκπλήξουν , να σου προκαλέσουν συγκίνηση. Ο γιατρός μας λοιπόν αποφάσισε να επιβεβαιώσει αυτήν την ρύση. Μέσα στο σύγχρονο χάος μας. Στον φαύλο κύκλο της τρέλας. Πριν χρόνια έλαβε τον όρκο του, σαν πιστός στρατιώτης τον ακολούθησε. Τίμησε την απόφαση του χωρίς να περιμένει κανένα αντάλλαγμα παρά μόνο το γλυκό χαμόγελο των μικροσκοπικών ζωών που έσωσε , την καταδίκη του εν τέλει .  Φαεινό παράδειγμα ανιδιοτέλειας η τρέλας; Οι κανόνες ηθικής μας έμαθαν να αποφεύγουμε τον κόπο για να προφυλάζουμε  της αισθητικής μας, εντούτοις μερικοί ‘’τρελοί’’ βρίσκονται ακόμη ανάμεσα μας. Γνωρίζουν την Θεοδότη αίγλη τους, η καλύτερα την ψευδαίσθηση της, λοξοδρομούν από αυτήν και εναποθέτουν τον οβολό τους μακριά από την υλική ανταμοιβή.

Άλλος ένας που πάλεψε για να αλλάξει κάτι, να αποτρέψει με την δύναμη που περικλείεται μέσα στα χεριά του να εξαπλωθεί το κακό του κόσμου. Ανιδιοτελείς, ευγενικοί σκοποί . Ποια ήταν η αμοιβή του; Μα φυσικά το ποτήρι που όλοι μας πίνουμε, η φυσική τάξη των πραγμάτων. Ποιος έκοψε το νήμα; Φίλος; Γνωστός; Εχθρός; Άγνωστος; Κανένας δεν ενδιαφέρεται και κανέναν δεν πειράζει . Μέχρι αύριο θα έχει ξεχαστεί κιόλας το ερώτημα αυτό. Η αυλαία της παράστασης, η πιο συχνή κατάληξη. Ήρθε η ώρα να δει ο καθείς το φως στην άκρη του τούνελ του. Η μετάφραση  της πτώσης λαμβάνει ποικίλες μορφές. Κραυγάζουμε, μαχόμαστε για τέτοια παραδείγματα, καθώς τα βρίσκουμε κάτι μας ξενίζει. Αρνούμαστε την διαφορετικότητα που διαχέουν και επιθυμούμε να τα κουκουλώσουμε αυτοβούλως. Οι θύτες τα εξιλαστήρια θύματα. Δακτυλοδεικτούμενοι μάλλον γιατί ζηλεύονται παρά για την αξία τους.  Μήπως τελικά δεν επιθυμούμε όντως  τις ανώτερες μορφές ανάμεσα μας ;

Όπως και να χει το παράλογο κέρδισε και πάλι . Άλλο ένα ζώο που έπεσε στο μέρος από πού ξεκίνησε. Άλλη μια κραυγή απελπισίας έσβησε μέσα στο σκοτάδι. Πικρία και θλίψη οι δυο λέξεις που με συνοδεύουν. Πικρία γιατί άλλη μια ζωή χάνεται άδικα καταβεβλημένη από τον αγώνα της για ζωή. Θλίψη διότι δεν αντικρίζω καμία λάμψη στα γεγονότα. Ο κόσμος αποδεικνύει και πάλι όπως έχουν πει πριν από μένα ότι μάλλον είναι περισσότερο γκρι – μαύρο παρά άσπρο – μαύρο.