Ξεπερνώντας τα όρια…

Ξημερώματα Πέμπτης , άυπνος καθώς είμαι τα μάτια μου θολώνουν , γίνονται ένα με το σκοτεινό δωμάτιο που απλώνει υπερμέγεθες διπλά μου. Μένω ξύπνιος, κοιτάζοντας την μονή πηγή φωτός , την οθόνη του laptop μου. Προσπαθώ να μην μου γλιστρήσει ούτε μια στιγμή από τον αγώνα των Warriors που παρακολουθώ. Θέλω να γίνω κοινωνός της ιερής αυτής στιγμής , της στιγμής που ένας μύθος καταρρέει,  υποκλίνεται και δίνει την θέση του στο μέλλον . Είμαι όμως πολύ πιο τυχερός , καθώς γίνομαι μάρτυρας και του επιλόγου ενός ακόμη ταξιδιού, μιας εικοσαετής καριέρας .

Δυο ιστορικά γεγονότα έλαβαν χώρα παράλληλα , δυο στιγμές που η ροή της ιστορίας πάγωσε για να ανοίξει την αγκαλιά της σε νέα πρόσωπα. Σε αυτούς που έθεσαν στόχους , δούλεψαν σκληρά και χαλιναγώγησαν  τον εγωισμό τους για να δουν τώρα τον εαυτό τους μέλος μιας ελίτ. Η μάχη της συνείδησης με την ιδία σου την υπόσταση όχι για να αποδείξεις απλά ότι μπορείς να την κερδίσεις αλλά για να αποδείξεις περίτρανα ότι ξεπέρασες  το παρελθόν . Όλοι γεννηθήκαμε έχοντας κάποιο πρότυπο να ακολουθήσουμε , όλοι μας το θεοποιήσαμε κάποια στιγμή στα μάτια μας που άστραφταν στην παρουσία του και μόνο , ήταν αυτό που μας ώθησε να θέσουμε τον ορίζοντα προσδοκιών μας για το σχολείο , την οικογένεια μας ακόμη και για όλη μας την ζωή. Δεν μείναμε όμως μόνο εκεί, μεγαλώσαμε ταυτόχρονα . Κάνουμε τον έλεγχο μας κάθε μέρα για να επιβεβαιώσουμε την θέση μας μέσα στο όνειρο. Ξεκινήσαμε; Είμαστε στα μέσα; Κοντεύουμε; Αυτήν την απάντηση την ξέρει λίγο πολύ ο καθένας μας . Υποχρέωση λοιπόν η μάχη με τον εαυτό μας , η υπέρβαση των ίδιων των στόχων που θέσαμε με το μικρό μας μυαλό , οι στόχοι που ήταν το όνειρο των προγονών μας , που ακλουθούμε χωρίς να το ξέρουμε . Και η υπέρβαση τους ή η αποτυχία τους το παιχνίδι της ζωής .

Τι πιο όμορφο από την λέξη όριο; Το σύνορο των δυνατοτήτων μας  που βρίσκεται εκεί με υψωμένο δάκτυλο να σε αποτρέψει από το να απογαλακτιστείς από την φροντίδα που σου προσφέρει η σιγουριά του πεπερασμένου. Μια λέξη , μια σύμβαση που περικλείει τους φόβους καθενός μας, που απλώνεται σαν άχλη και εισχωρεί στα άδυτα του νου μας αποκτώντας τον κανονιστικό ρολό των πράξεων μας . Άρνηση λοιπόν απέναντι στην δυσκολία . Άρνηση και στις άπειρες δυνατότητες μας να ελέγξουμε την πραγματική ύφη του εαυτού  μας .Όχι όμως , στον βωμό της άρνησης αντιμάχονται τα πνεύματα που επιθυμούν να ξεκλειδώσουν τις πύλες του αβέβαιου .

Ναι όλα καλά θα μου πείτε , δεν είναι εύκολο αλλά γι’αυτό παλεύουμε να ξεπεράσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και τους προκάτοχους μας  γενιές ολόκληρες τώρα . ο Αριστοτέλης λέει πως ο άνθρωπος είναι φύσει «πολίτικο ον» , είναι ορμέμφυτα προγραμματισμένος να διαβιεί και να συνυπάρχει μαζί με άλλους. Πυρήνας της προσέγγισης η μέθεξη των πρόσωπων. Η συνεργασία ατόμων ανώτερων των προηγούμενων γίνεται αίτημα ώστε να λάβει και οστά ένας ανώτερος σκοπός.  Έτσι άτομα που μοχθούν κάθε μέρα για κάτι καλύτερο , ο καθένας φυσικά με τον τρόπο του , αποφασίζουν να γίνουν μια ομάδα. Το συλλογικό διαρρηγνύει τις σχέσεις του με το παρελθόν, γίνεται μια μάζα με μεγάλη ισχύ , ένας φορέας  αλλαγής ικανός για τεραστία επιτεύγματα. Τελικά ίσως καταφέρει να κλείσει το μάτι στους προηγούμενους και να ανέβει στο βάθρο ουρλιάζοντας «δείτε με, τα κατάφερα». Μια σχέση αμφίδρομης αναγνώρισης ανάμεσα στην πάλαια και στην νέα ανθρώπινη αντίληψη.

 Εν τέλει ποιο άλλο μπορεί να το αίσθημα που συνοδεύει την νίκη σου αυτή περά από την ηθική ικανοποίηση ; Έθεσα στόχους – τους ξεπέρασα , ήθελα μια νέα προοπτική- την έφτασα , βρήκα και άλλους να προσπαθούν για κάτι -ναι. Κινητήρια δύναμη ο εγωισμός που κλείνουμε όλη μας μέσα στην κάρδια μας , που την κάνει να κτυπάει δυνατά την στιγμή που προσπαθούμε για κάτι. Ο Graham Green είπε κάποτε πως «σε έναν τρελό κόσμο είναι εύκολο να υπακούς» εγώ λέω ας τον αλλάξουμε .