Στα χνάρια της τέχνης

Η ώρα είναι περασμένη . Αναπολώ ξαπλωμένος το τελευταίο μου ταξίδι και διαπιστώνω τώρα εναργεστέρα το χάσμα της παιδείας μας . Δυστυχώς πιστεύουμε ακόμη στην συνέχεια της αρχαιοελληνικής μας παράδοσης και δεν συνειδητοποιούμε ότι βρισκόμαστε μετέωροι ανάμεσα στο  τότε και στον σύγχρονο πολιτισμό μας . Διαπίστωση που με ενοχλεί , που ερεθίζει τις ευαίσθητες χορδές μου όπως και πολλών από σας , γιατί πολύ απλά έχουμε μάθει να εξυμνούμε ευλαβικά το παρελθόν , κλείνοντας τα μάτια στο παρόν , στο φως που προσφέραμε και τόσο πρόσφορα εκμεταλλεύτηκαν όλοι αλλά ξεχάσαμε να πάρουμε πίσω. Σκοπός μου όμως δεν είναι να θίξω τώρα ένα τόσο λεπτό θέμα σαν αυτό της παιδείας , αλλά αυτό το κάτι που την δημιουργεί , καλλιεργεί τις συνειδήσεις και έχουμε λησμονήσει.

Προσωπικά θεωρώ πως αυτό το κάτι είναι η τέχνη , με όλες τις προεκτάσεις που μπορεί να λάβει , ένας σκοπός τραγουδιού που επανέρχεται συνεχώς μέσα στο μυαλό , ένας πινάκας του Munch , η τέχνη που με έλκει πιο πολύ από όλες η λογοτεχνία με τα ατέλειωτα βιβλία της , δυο παιδιά που φτιάχνουν μια μάσκα για σαμανική τελετή στις παγανιστικές θρησκείες , ένας άνθρωπος που μόλις τέλειωσε την χαρακτική του . Τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα φυσικά. Κάθε μια αντιπροσωπεύει μια άλλη κουλτούρα , κάθε μια αμφίσημη , κάθε μια εξίσου θετική και απόμακρη . Όλες όμως επιθυμούν το ίδιο, την ελεύθερη έκφραση του καλλιτέχνη , την απενεχοποίηση της συνείδησης του μέσω της προσωπικής τους εξομολόγησης . Εξομολόγηση εντούτοις που δεν είναι ιδία για τον καθένα μας , που αγνοεί τους κινδύνους και εκφράζεται , πειραματίζεται με την μάζα και είτε επιβιώνει είτε μένει στην αφάνεια . Η λύπη μου έγκειται στο γεγονός ότι διαλέξαμε πλέον να αφήσουμε κάθε είδος τέχνης στην αφάνεια και την ψυχοσύνθεση μας αίολη .

Όλες οι εκφάνσεις της τέχνης όμως δεν είναι πάντοτε τέλειες . Μια από τις πιο σύνθετες και γόνιμες μορφές της η κριτική έχει προβάλλει σθεναρά αντίσταση απέναντι τους . Τα πυρά της  βεβαία στραφήκαν προς όλες τις κατευθύνσεις , νεωτερικό , παράξενο , αφηρημένο , το δίδαγμα του είναι ακατάληπτο , δεν μπορεί να συγκινήσει . Σε όλες τις περιπτώσεις όμως η απάντηση ερχόταν ισχυρότερη , πηγάζοντας μέσα από τους ίδιους τους κόλπους της τέχνης. Αφενός, τους βοήθησε να φτάσουν σε νέα προσωπικά μεγέθη , αφετέρου όξυνε τις συνειδήσεις . Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους της τέχνης του γκράφιτι της Αμερικής ,όταν η κριτική αμφισβήτησε ότι ήταν παιδί της ,  πηρέ ως αξίωμα ότι  είναι  παρακλάδι της ζωγραφικής. Έτσι κατέληξε στο εξής : ‘’πως γίνεται  κάτι που θεωρείται τέχνη να είναι έγκλημα , αν αυτό ισχύει τότε ο θεός ας μας συγχωρέσει’’

Βρίσκομαι πλέον στο σημείο της σκέψης όπου συνειδητοποιώ σιγά σιγά την αξία της . Θέμα τετριμμένο , που έχει γίνει κουραστικό , γι’αυτό  και δεν θέλω να μακρηγορώ . Για μένα η τέχνη βλέπει αυτό που δεν μπορεί να θεαθεί , επιθυμεί να εκφράσει αλλά αγνοεί την γλώσσα , συμφύρει το άυλο με το υλικό και το μεταφυσικό συνυπάρχει με το φυσικό . Γιατί η ανθρωπινή ψυχή μοιάζει με ένα αστέρι . Τα αστέρια γεννιούνται μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, ακτινοβολούν και χάνονται πάλι μέσα στο σκότος , έτσι και ο άνθρωπος γεννιέται κενός και οι πινελιές της τέχνης που αγγίζουν την ψυχή του τον γεμίζουν φως και διαμορφώνουν το είναι του . Όταν η ζωή εξοντώνει και συντρίβει την υλη του , η τέχνη του θυμίζει ότι έχει . Βάζοντας και πάλι με δειλά βήματα την τέχνη μέσα στην ζωή μας μπορούμε να αναμορφωθούμε τόσο οι ίδιοι όσο και το περιβάλλον μας

Έχοντας φτάσει πλέον στο τέλος γνωρίζω καλά ότι το θέμα μπορεί να λάβει διαφορές μορφές και ότι έχω θίξει μόνο ένα κομμάτι της επιφάνεια του γι’αυτο θέλω να κλείσω τον κύκλο της σκέψης μου με μια φράση του Νίκου Εγγονόπουλου :’’η Ζωή , ο Θάνατος και αναμεσίς η Τέχνη ‘’.