«Η ζωή μου φίλε δεν έχει νόημα, όπως ούτε και η δική σου, όπως ούτε και κανενός άλλου που δεν μπορεί να κάνει κάτι τεράστιο για την πρόοδο της ανθρωπότητας, το κατάλαβες;» είπε και με κοίταξε έντονα μετά από εκείνες τις εξαντλητικές αλλά γαμάτες φιλοσοφικές συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων. Θυμάμαι τα λόγια αυτά ενός φίλου, αρκετό καιρό πριν, να με στοιχειώνουν, να κόβουν βόλτες στο ενοχλημένο από την κυνικότητα εφηβικό μου μυαλό για λίγες ημέρες. «Ξέρω ναι, υπερβατικά μιλώντας η λέξη νόημα είναι κούφια, είμαστε στρατιώτες κουρδισμένοι με τα μάτια δεμένα, απλά οι βίδες και τα σιδερικά είναι προικισμένα να αποφεύγουν τις νάρκες μέχρι να σκουριάσουν, και μπλα μπλα μπλα.» έλεγα ως ρομαντικό- φαντασμένο νιάτο κάνοντας πως κοιτάζω τον πίνακα. Κι ενώ με έπιασε στοχαστικό άσθμα, υπαρξιακή δύσπνοια βλέπετε της ηλικίας, βρήκα τις κορτιζόνες μου στην TV και έναν τύπο που έκανε λέει μια τάξη να ανέβει στα θρανία και να του φωνάξει oh captain, my captain. Είδα που λέτε παίδες βάλσαμο σε έναν τζαναμπέτη, ρομαντικό καθηγητή που άκουγε στο όνομα Robin Williams. Τι ακριβώς εννοώ; Στον «Κύκλο των χαμένων ποιητών» ένας καθηγητής που ξεφωνίζει «carpe diem» βγάζοντας τις παρωπίδες του οικογενειακού, κοινωνικού περιβάλλοντος από τα αριστούχα κολεγιόπαιδα, τους προσφέρει την ζωή στα χέρια τους.
Ο Robin, ένας ταλαντούχος stand up comedian που τελικά δεν νίκησε τους δαίμονες του και «έφυγε» νωρίς. Ένας ηθοποιός και τίποτα παραπάνω; Πόσοι άραγε ταυτίστηκαν με εκείνα τα πνιγμένα στις προκαταλήψεις παιδιά που πάλεψαν ( ασχέτως από το αποτέλεσμα) να χειραφετηθούν; Πόσους Robin θα μετρήσεις αν χαζέψεις στην μνήμη σου; Ανθρώπους ή ιδέες που σου έκλεισαν το μάτι;
Η μορφή του δασκάλου-από εκείνους τους λίγους που κερδίζουν και δεν επιβάλουν τον σεβασμό- ακόμη μου χαμογελά. Με ήθος ευδιάκριτο και απλότητα ζηλευτή, μακριά από τυπολάτρες κομπλέξαρες που σιχαίνονται την δουλειά τους. Τους είδαμε κι εκείνους. Τα παιδικά χρόνια είναι γεμάτα από δαύτους. Κι ο δάσκαλος ποζάρει στο μυαλό μου δίπλα σε μια γλυκιά, ξανθιά γυναίκα που άφησε με τη σειρά της, με ένα μπλε στυλό μια συμβουλή κάτω από ένα τετράδιο έκθεσης. Το τετράδιο το πέταξα δίπλα στον βωμό της ωριμότητας, την συμβουλή της την έκανα πράξη. Όπως έκανα και την απρόσμενη φιλικότητα μιας Πορτογαλλέζας που από το πουθενά μοιράστηκε την ζωή της μαζί μας δίπλα από την γέφυρα του Καρόλου. Δίχως ίχνος δηθενιάς, χωρίς σπιθαμή οφέλους, απλά με μια ανεξήγητη προθυμία να βοηθήσει. Έπειτα οι ανθρώπινες μορφές γίνανε λόγια σε Βιβλία (με βήτα κεφαλαίο) και φίλοι που απαντάνε σε απελπισμένα τηλεφωνήματα, και δεν σε ξεχνούν όταν η τύχη σε έχει λησμονήσει προ πολλού. Η ενότητα όλων αυτών, ενός προς ενός, είναι ο captain μου. Εύχομαι λοιπόν ώρες-ώρες να είχα ξανά απέναντί μου εκείνο το έντονο βλέμμα που έκανε το νόημα της ζωής γκρεμισμένο πύργο από τραπουλόχαρτα και να αφήσω τον captain μου να σηκώσει τα χαρτιά μπροστά του.
Ο ρομαντικός εκείνος, σκελετωμένος γεράκος που δεν φοβάται και δεν ελπίζει σε τίποτα συνέπτυξε ένα σπουδαίο νόημα σε μια φράση: «Πρέπει να γίνεις εσύ ο ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων».
Connect with us