Μόνο από τον τίτλο μπορεί κανείς να καταλάβει αυτή τη μελαγχολία που θα υπάρξει αυτές τις γιορτινές μέρες! Ξέρετε, αυτές τις μέρες που όλα είναι στολισμένα με λαμπιόνια, που οι βιτρίνες των καταστημάτων σε φλερτάρουν με θράσος, που βλέπεις στους δρόμους πιασμένα χέρι χέρι ζευγαράκια-όπως λέει και η Βανδή- , που τέλος πάντων όλα μοιάζουν πολύ όμορφα. Κι όμως. Μια μελαγχολία είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σου, λες και κάτι να σου λείπει, ή λες και τίποτα δε μπορεί να σε κάνει χαρούμενη. Και βαθιά μέσα σου, ξέρεις καλά ότι αυτό το κάτι που σου λείπει, είναι ο μπαμπάς σου. Άλλη μια χρονιά λοιπόν, που πρέπει να το αντιμετωπίσεις, και να συνειδητοποιήσεις πως πλέον, τα Χριστούγεννα δε θα είναι εκεί για σένα, να σου κάνει την καθιερωμένη παρατήρηση του στυλ γιατί φόρεσες αυτό το κοντό φόρεμα και άλλα τέτοια χαζά, που αν το σκεφτείς τελικά δεν ήταν και τόσο χαζά γιατί τώρα παρακαλάς να τον είχες εκεί σε μια γωνία και ας μη ξαναφορούσες ποτέ το αγαπημένο σου κοντό φόρεμα που πήρες στις εκπτώσεις.
Αν γυρίσεις πίσω το χρόνο, θα καταλάβεις πως αυτό που πραγματικά σου λείπει είναι η μυρωδιά του. Αυτή η χαρακτηριστική και μαγευτική μυρωδιά του μπαμπά, που καταλαβαίνεις από το ασανσέρ ότι έχει φτάσει σπίτι και τρέχεις για να τον σφίξεις στην αγκαλιά σου, επειδή δούλευε πολύ τελευταία και σου είχε λείψει. Αυτό βέβαια δε σου λείπει μόνο τα Χριστούγεννα, απλώς έχουμε φτιάξει εμείς μια συγκεκριμένη εικόνα για το πώς πρέπει να περνάμε αυτή τη μέρα. Οικογενειακά, στο τραπέζι όλοι μαζί. Τι θα πει όλοι μαζί όμως; Δηλαδή τώρα που ο μπαμπάς έφυγε, δεν είμαστε όλοι μαζί; Ή μήπως είμαστε διαφορετικό «όλοι μαζί»; Ποιος άραγε μπορεί να απαντήσει! Εγώ θα σας πω το άλλο, έχω κάνει πόσα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιές γιορτάζοντας με ενθουσιασμό, και τα δύο τελευταία χρόνια που λείπει ο μπαμπάς μου, «γιόρτασα» κάπως διαφορετικά και τελικά ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα τι πραγματικά είναι οι αυτές οι γιορτινές μέρες. Και αυτό μπορείς να το σκεφτείς μόνο όταν έχεις « φάει» χαστούκι από τη ζωή και έχεις κάνει την αυτοκριτική σου αντί να ξοδεύεις το χρόνο σου ψάχνοντας φόρεμα και μακιγιάζ για να εντυπωσιάσεις τον αγαπημένο σου (που τελικά δε σε βλέπει το βράδυ στο κλαμπ γιατί εκείνη τη μέρα, πίνει και γίνεται κομμάτια!!!).Και για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, αυτό που τελικά κατάλαβα όταν πέρασα την Πρωτοχρονιά , στο σπίτι με τις πιτζάμες, ήταν ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάθε χρόνο, και για κάθε επόμενο χρόνο θα περνάνε αυτές τις γιορτινές μέρες σε νοσοκομεία και άλλα τέτοια «ωραία» πράγματα την ώρα που άλλοι άνθρωποι χορεύουν και πίνουν ασταμάτητα γιορτάζοντας που ακόμη ένας χρόνος έφυγε χωρίς τελικά να έχουν αλλάξει τίποτα στη ζωή τους.
Δε ξέρω αν αντέχω αυτή τη μελαγχολία, αυτή την αδικία της ζωής. Αυτό που σε πιάνει όταν κάποιον έχεις να τον δεις τόσο καιρό και ανυπομονείς να τον σφίξεις στην αγκαλιά σου, να τον μυρίσεις, να τον φιλήσεις και να του πεις όλα όσα «έχασε» από τη ζωή σου το διάστημα που έλειπε. Αλλά όχι! Εσύ, ειδικά εσύ που για άλλη μια χρονιά θα κάνεις Christmas time και το γνωστό Νew Years Eve χωρίς το μπαμπά, πρέπει να καταλάβεις ότι όσο καλό παιδί κ αν ήσουν τη χρονιά που πέρασε( γιατί έλα αλήθεια όλοι μας αυτό γράφουμε στον Αγιο Βασίλη) δε θα σου τον φέρει για δώρο. Γιατί ίσως είναι ένα δώρο που πάντα θα κουβαλάς μέσα σου, ένα δώρο μαγικό που δε θα μπορείς να βλέπεις, αλλά μόνο να αισθάνεσαι. Και κάποιος έχει πει πως δε μπορούμε να δούμε όλα όσα υπάρχουν. Και αν όλα αυτά είναι τόσο πολύ γλυκανάλατα είναι επειδή έχεις απλά την ανάγκη κάπου να πιστέψεις. Εγώ ένα θα σου πω, πίστεψε αυτό που κάνει τα μάτια και την καρδιά σου να χαμογελάνε. Και μη πιέσεις τον εαυτό σου να βγει από τη μελαγχολία που βυθίστηκε κάνοντας βόλτα στους στολισμένους δρόμους με τα λαμπιόνια που ίσως ανταγωνίζονται τα εσωτερικά σου λαμπάκια που έχουν ανάψει κόκκινο. Μείνε μέσα, πιες μια ζεστή κούπα καφέ, τσάι ή και λίγο κρασάκι. Και όποιος κατακρίνει αυτή την τάση σου για πιτζάμες και home sweet home δεν έχει θέση στη ζωή σου μάτια μου. Και ο λόγος είναι ένας και μοναδικός. Αυτοί που σε αγαπάνε δε θα σε πιέσουν ποτέ να βγεις από την μελαγχολία που έχεις, γιατί ξέρουν καλά πόσο σου λείπει να χώνεσαι στην αγκαλιά του μπαμπά και να σε λέει «κοριτσάκι μου». Γιατί αυτοί που σε αγαπάνε ξέρουν ότι ακόμη και να βγεις το βράδυ και να πιεις ό,τι πίνεται στο μαγαζί, δε θα ναι αυτό που θα σε κάνει να νιώσεις χαρούμενη.
So, επειδή πολλά είπαμε, και κάποιοι κουράζονται να διαβάζουν, να θυμάστε ότι χρειάζεται να δούμε πέρα από την ύλη που έχει χαρακτηρίσει πλέον τα Χριστούγεννα. Γιατί Χριστούγεννα δεν είναι λαμπάκια, δέντρα, δώρα, φιόγκοι και κόκκινα κραγιόν, αλλά ίσως ένας καλός απολογισμός και μια υπενθύμιση για ζωή, για χαρά, και γιατί όχι και για λίγο πόνο, έτσι μωρέ για να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε πριν τα χάσουμε.
Κάνετε λοιπόν όλοι μια σφιχτή αγκαλιά τον μπαμπά σας, ή μάλλον δύο αγκαλιές, μία για εσάς και μία για εμάς, που δεν μπορούμε πια…
Υ.Γ Merry Xmas
- *Το άρθρο στάλθηκε στο Mystudentpass από τον αναγνώστρια Ασπασία Κοροσίδου.
Αν θες κι εσύ να μοιραστείς τις σκέψεις σου με το αναγνωστικό κοινό του mystudentpass στείλε μας το άρθρο σου ΕΔΩ
Connect with us