Είμαι γεννημένη στην Ελλάδα. Από πατέρα Έλληνα και η μητέρα μου κατάγεται από άλλη χώρα. Μεγαλώνοντας εδώ, έχω λάβει ρατσιστικά σχόλια για αυτό στο δημοτικό, αλλά τα δικαιολογούσα, καθώς προέρχονταν από παιδιά. Τώρα, στα 19 μου χρόνια δέχθηκα ίσως την πιο προσβλητική από όλες τις τέτοιου είδους επιθέσεις και μάλιστα από ενήλικο άτομο, συμφοιτήτριά μου και μάλιστα και μέλος της παρέας μου στην ιδιωτική σχολή που σπουδάζαμε μαζί.
Το περιστατικό συνέβη μέσα στη σχολή και μάλιστα με παρουσία καθηγητή. Περιμέναμε με την παρέα μου να έρθει η ώρα της εξέτασης και ανάμεσα στα πειράγματα που κάναμε ο ένας στον άλλο, η κοπέλα αυτή θεώρησε σωστό να προσβάλει τη μητέρα μου με τρόπο χυδαίο και υβριστικό για την καταγωγής της, αλλά και για το ποιόν των γυναικών γενικά της χώρας της οποίας κατάγεται.
Δεν θα το παίξω θύμα της όλης κατάστασης, καθώς έκανα κι εγώ τα λάθη μου ως προς την αντίδρασή μου. Αλλά τουλάχιστον έχω το θάρρος να τα παραδεχθώ.
Της ζήτησα να σταματήσει τα σχόλια αυτά με ύφος θυμωμένο, με τη συνοδεία υβριστικών λέξεων που και εκείνη είχε αρχικά χρησιμοποιήσει . Αποκρίθηκε με το να τα επαναλάβει και να σχολιάσει τους τρόπους που δεν μου έμαθε η μητέρα μου.
Έχασα τον έλεγχο. Ο θυμός μου εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο μεγάλος που όλα στο μυαλό μου θόλωσαν. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι την έσπρωξα στο πάτωμα και άρχισα να τη χτυπάω μέχρι που ένιωσα κάποιου τα χέρια να με κρατούν σφιχτά.
Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να κάθομαι στη Γραμματεία της σχολής και να περιγράφω στη Διοίκηση της σχολής τι είχε συμβεί.
Μέσα από αυτή μου την πράξη γνωρίζω ότι έχασα όλο μου το δίκιο. Και αυτό το συνειδητοποίησα όταν κανείς από τη σχολή, ούτε οι υπόλοιποι συμφοιτητές μου – και κυρίως από την παρέα μου-, ούτε ο καθηγητής που παρευρισκόταν, ούτε όσοι από τη Διοίκηση άκουσαν την ιστορία μου δεν πήρε το μέρος μου ούτε στο ελάχιστο. Μάλιστα, η σχολή την στήριξε σε όλο αυτό το περιστατικό τόσο, που αναγκάστηκαν να μου δηλώσουν με “ευγενικό” τρόπο ότι πρέπει να αλλάξω μέρος φοίτησης.
Ζήτησα μια ειλικρινή συγγνώμη από την κοπέλα, η οποία δεν αναγνωρίστηκε και δεν έλαβα επίσης και καμία από μέρους της. Το θέμα δεν είναι να ακούσω μια συγγνώμη και όλα να ξεχαστούν. Το θέμα είναι να αναγνωρίσει και εκείνη τα λάθη της. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω και αυτό γιατί δεν μου έχει ξανασυμβεί από ένα υποτίθεται συνειδητοποιημένο άτομο. Αλλά αυτή τι δικαιολογία έχει;
Γιατί για εμένα είναι αδιανόητο να ζούμε εν έτη 2015 με το “φόβο” του ρατσισμού και των στενόμυαλων ανθρώπων. Ο λόγος που ήθελα να μοιραστώ αυτή μου την εμπειρία δεν είναι μόνο για να καταδικάσω το περιστατικό αυτό, αλλά και να πω σε όσους ανθρώπους βιώνουν οποιοδήποτε μορφής ρατσισμό να αντιδρούν σε αυτόν, διότι δεν είναι αυτοί λάθος, αλλά εκείνοι που τον εφαρμόζουν.
Τέλος, ήθελα να σημειώσω ότι δεν αναφέρω συγκεκριμένα ονόματα και δεν υπογράφω ολογράφως το συγκεκριμένο άρθρο, όχι επειδή αισθάνομαι ντροπή για το γεγονός, αλλά γιατί δεν θέλω να κάνω τους θύτες να αισθανθούν ντροπή για τις πράξεις τους. Γιατί μπορεί να είμαι ακόμα θυμωμένη, αλλά δεν ξεχνάω ποτέ τους τρόπους μου.
Γράφει η Ν.Δ.
Connect with us