Εσύ, εγώ, εμείς, όλοι

Μια κοινωνία με…

Ανθρώπους απογοητευμένους, να αμφισβητούν τα όνειρα τους παλεύοντας κάτω από την πίεση μιας οικονομικής κρίσης.
Ανθρώπους βολεμένους να ζουν εις βάρος άλλων και να συντηρούν κοινωνικές αδικίες.
Νέους με αρρωστημένες κοινωνικό-πολιτικές αντιλήψεις να φορούν παρωπίδες, να διαμορφώνονται στους μελλοντικούς επικίνδυνους «σωτήρες».
Ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας να παρασύρονται από κενές υποσχέσεις.
Μαθητές να πηγαίνουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο, να προετοιμάζονται με άγχος και  πίεση για τις εξετάσεις με την ψευδαίσθηση πως το μέλλον τους κρίνεται αποκλειστικά από την επιτυχία τους σ’ αυτές.
Φοιτητές με αντικείμενο σπουδών που επέλεξαν τυχαία, φοιτητές που τελειώνουν τις σχολές τους κακήν κακώς με σκονάκια και αντιγραφές.
Φοιτητές που σπούδασαν αυτό που επιθυμούσαν με θυσίες και κόπο χωρίς να μπορούν να βρουν την αντίστοιχη επαγγελματική αποκατάσταση.
Ανθρώπους να αναγκάζονται να εργαστούν με χαμηλές οικονομικές αποδοχές, ανθρώπους άνεργους, ανθρώπους να φεύγουν για το εξωτερικό με την ελπίδα να βρουν κάτι καλύτερο.
Ανθρώπους ματαιόδοξους να κυνηγούν την ευτυχία-επιτυχία μέσω της απόκτησης υλικών αγαθών, φτάνοντας στην ακρότητα και αντίφαση να έχουν ακριβά κινητά αλλά να μην έχουν χρήματα για θέρμανση.
Ανθρώπους να εθελοτυφλούν, να κλείνουν τα μάτια παριστάνοντας πως ότι δεν βλέπουν δεν υπάρχει κιόλας.
Ανθρώπους να μένουν απλοί παρατηρητές, άπραγοι, αδρανείς.
Ανθρώπους να συντηρούν εκούσια ή ακούσια τις σάπιες κοινωνικές δομές.
Μια κοινωνία που πιέζει για κάτι ασαφές και όταν δεν πιέζει παραμένει σε μια στασιμότητα εξίσου νοσηρή, μια κοινωνία αποπροσανατολισμένη να άγεται και να φέρεται χωρίς να ξέρει που βαδίζει και τι ζητά.

Είμαι και είσαι ένας από αυτούς, είμαστε ένας από αυτούς, είμαστε η κοινωνία, εσύ εγώ εμείς, όλοι. Καθένας μας προσθέτει το λιθαράκι του και όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για όσα συμβαίνουν και για όσα θέλουμε να διορθωθούν!

Μαρία Μ.